Dat hett sach gediegen utsehen, as de lütt Dichter to seet mit fleegen Fedder un schrieven sien lütt Lex, as de wunnerboor lüchten Morgensünn över den See wedder een Fest för de Ogen geven hett. Weer't man nich so swoor, noch Wöer to finnen, wo een de Sünn överghaupt mit meenen kann. Löppt veel op Wöer ruut, ik lehr se utspreken un dat Itholen, se to hören. Nich all de doren Wöer doon mi guud; de liggen deelwies as Wackersteen, de keen Wulf in de Welt verdauen kunn, vör mi op den Disch. Dor stah ik denn dor un kann mi de Tähn dor an utbieten, wenn de Dokter se gau mol bi mi aflaad hett. Anner Wöer sünd as dat vör de lüchten Füerball dor an'n Häven veel to flau un week, dat se dat wat dor achter stahn kunn, dat Lengen vun een Minsch na Leev to'n Bispill, utdrücken kunnen.
So blifft dat hüüt bi een lütt Wöer-Danz um "Himmel un Eer.
Himmel un Eer
un wo bün ik?
Gah still un pedd
man wo gah ik?
Na baben, na nerren
wohen ik kiek
ganz alleen in de Merren:
wo bün ik?
Mann un Fru
wo bün ik?
Ik un du
wo bliev ik?
Se un he
stah un kiek
ganz alleen vör mi
dor bün ik.
Guud un leeg
wat dä ik?
Wat een seggt
wat segg ik?
Dit un dat
ja un nä
wat ik sä
wat dä ik?
Wiet un neeg
wo bün ik?
Lagen un wohr
wat glööv ik?
Dood un Leven
Schaam un Schuld
wat heff ik daan
wat heff ik wullt?
T.u.M.V.I.
