T.u.M - dat mit M. mutt ik noch schullig blieven, denn dorför is dat hier nich utleggt; weer ja geern mol na de Stuuv gahn, wo een Klimperkasten steiht, helpt nix, mußt Unkel Dokter fragen. So nähm ik mien Leeder as Flüsterbariton op. Den Utdruck hett sach noch keen in een plattdüütschen Blog lääst, weer ut een Tiet, dor sungen se ganz liesen för de Madames "Ich küsse Ihre Hand", dat weer jüst, wat se brukten na dem de Keerls in den ersten Krieg so hart op sik wurrn sünd un taag. Sunst denk ik uk so'n beten an dat Leed vun ool Gigolo, wo dat "danzen" sik op "Fransen" riemeln deit, denn de Welt weer domols ja uk gewaltig in den Dutt schaten wurrn. Ik meen ja ümmer, dor liggen so de Ursaken för uns all, de wi dat 20. Johrhunnert dörleven mußten oder wat dorvun noch över weer; sodennig fangt mien Leven egentlig uk al in'n Mai 1915 an, as Opa Otto in Galicien full. Opa Bernhard keem denn aver engermaten heel ut den Graven-Schlamassel in Frankriech ruut un vertellt twee Stücken: wo de Prinz sien Adjutant de Suldatens wat to smöken vör de Föte smeet, he aver, Opa, sik dor nich um rangeln wull un denn sä he noch, wo de Kamraden sellig wurrn un den Helm afnähmen un ut den Groov ruutjumbt weern. Wenn he denn so vertellt, höört ik mit dat eene Ohr to un pliert mit dat anner Oog na de Lesemappe rin. Sündagsmorgen-Ünnerholung op de ole Insel.
Buten de Sünn so still
de Häven wiet
de Luft so frisch.
Hier binnen gries un swart
wo een hier sitt
still op een Plack.
Buten de Vagel
de glieden flüggt
ganz forsch in't Morgenlicht.
Binnen is een
in düster Stuuv ganz alleen
so as Blie een Gewicht op em liggt.
Buten geiht de Blick
över den blanken See
de een grote Hand utgeten dä.
Binnen graavt sik een
sien Kummerlock
wo he ganz alleen in hockt.
Buten is nich wiet
wo dat allens luert
dor is blots disse Döör.
Binnen höllt een
de dor um weet nich wat truert
fast an sien Mallöör.
T.u.M.V.I.
