Sehg hüüt wunnerboor Farven - weer in dat lütt Museum vun de Voss-Stadt, dor weer regelrecht wat los för een Mittwuch-Nameddag. Dor hungen de Biller vun Fußmann, de he vun Sylt bit Gelting mit Pastell un Öl-satt maalt hett. Süht so eenfach ut, man bit du dor hen kamen kannst - Meisterarbeid. Geeng noch ganz na baben in dat Museum un keek mi dat Glas an, wat se dor maakt hebben, man dor kaam ik nich so ran, so smuck un fien dat weer. Denn schumpelt ik na Huus, weer so'n bet mööd vör de Tiet, harr mol een Breef schreven, as ik em sach nie we'r schrieven warr, denn so velen lopen in een Leven nich op, de den Weg mit di so wiet gahn sünd. Geeng in den Breef um een Novell vun Albert Camus, de heet "La pierre qui pousse" is vun een Steen, de ümmer swörer warrt, bit een denn kummt un nimmt em di af oder leggt di wengst mol de Hand op de Schuller un will di stütten. Dat is so'n Moment in de Bökerwelt, de ik nich mehr los warr. De mi kennt, weet uk worum. Is Tiet för Biller, uk wenn dat annern sünd as de vun Fußmann. Dor is dat Büld vun een lütt Vagel, de sik op een Graffsteen sett oder een Häven, de dor op eenmol opgeiht un lett een Sünnschienstrahl dorhen fallen, wo een jüst is to wüden un to graven. Vörgüstern keem mi disse Bild hier an vun een runde gulden Ding mit Döken un Bulen, kunn een Hart ween sien.
Sehg een gulden Hart
mit ganz veel Döken.
Heel maken will'k mol versöken.
Wat dat Hart wull bruukt
jüst as de Minschen uk?
Leev un Hänne
de dat in sik holen
villicht warrt we'r glatt un schier
ganz ohne Folten.
Sehg een giulden Hart
fraagt, weer dat mien
oder wurr dat vun een anner sien.
Hett uk een anner vör mi hatt
un heff ik uk sach wat
vun un will mi dat erholen
ohn mit mien Leven to betahlen.
Sehg een gulden Hart
mol in dien Hänne
de ersten Johren vun de Leev
noch lang wiet vör dat Enne.
Hett uns beide warmt
as wi uns domols harrn.
Een Dahg heel dat Hart niech mehr
as wenn dat nich mehr gulden weer.
Sehg een gulden Hart
wat al mien Vadder harr
wurr em doch nich lohnt
un wurr keen beten schoont.
Funn de Weg na em eenst nich
nu weet ik, wo dat an liggt
dat mien egen Hart
so wenig Guld för annern harr.
Legg dat gulden Hart
ganz still alleen we'r op't Podest
villicht uk dorhen kamen warrst
Dat ik dat wies mol för den Rest.
dat ik't heff, dat heff ik wußt
man nich, wo' t bruken schullst
Nu kaam'k dormit an't Licht
hoff, dat wiest een Minsch de Richt.
T.u.M.V.I.
