Klick oder Klack hett dat nich maakt, man föhlt sik een beten so an, as weer ik an een Melder vörbi lopen un dat Licht weer angahn. Ganz fremd un egenortig, aver villicht kunn dat ja so utsehen, ohn dat dor wat grootorig anners un smücker is. Weer sach uk keen Tofall, wat dat hiere Leed al so in de Richt geiht. Weer ja uk to schöön, sik to föhlen as anner Minschen. Wo't anner Lüüd geiht, wurr mi güstern an't Telefun bedüüd, wenn dor de Dokters ehr ganze Kunst opbeden mötten un de Minsch sik denn blots dor an freut, wat he noch dor is un in't Leven steiht. Gor nich slech för mi, fangst an, dien Sorgen sülven vun't Podest to halen. De beste Kur aver weer, sik dat Geld uttoräken, wat geven kunn, wenn dat nu all sien schull mit dat Marachen. Nä, so wiet bün ik nich, dat weet ik nu.
Gifft soveel Saken, dor schull een lever swiegen
uk denken doran, laat man lever blieven.
Gifft soveel, dat schullst in de Tünn rinsmieten
un sik nich an den olen Schiet fastbieten.
Gifft soveel Saken, schullst du nich mehr ruuthalen
un nich in een Tour an denken un utmalen.
Wo oft wullt du den den sülven Kraam betahlen
de Saken doon nix anners as di rünnerhalen.
Gifft sovel Erinnern, Chott, worum ehr nich begraven.
Hest doch dien Kinner un de hebben sovele Gaben.
Hest di lang noog dat Leege we'r vörsaben.
Bliev vun weg un laat dat Dodenschipp in'n Haven.
Gifft soveel to beduren, schullst man laten.
Bleefst hangen an dien Truer över de Maten.
Tranen, dünkt mi, hest uk noog vergaten.
Weetst wat, gah ut't Huus un een Stück langs de Straten.
Schullst över de velen Saken lever swiegen
wat wullt du bi't Erinnern denn ruutkriegen.
Jedereener läävt in sien bet Tied
Wull kiekt in den Speegel un kann sik fein lieden.
Schullst versöken, di an jichenswat to freuen.
Dien Waag steiht buten vör de Döör, schullst man mit utneihen.
Kunnst de Wiespahl för dien Leven 'n beten dreihen
vun een bleuhen Bloom de Saat hier un dor utseien.
T..u.M.V.I.
