Bleibendes - wat blifft, dor bün ik mi tämlig seker, dor hören de mehrsten Leeder, de't hier to läsen un to hören gifft, nicht to. De hebben in dat Leven, wat ik föhr, uk gor keen Tiet un warrn sinnig riep as Appeln, de een denn geneten kann, nä, dat's allens maakt wurrn un warrt maakt in de Draav, so as ik bün un bliev wull bit toletzt. Malen to'n Bispill harr'k as Kunst uk gor nich erst versöken schullt, denn wurrn in mien Stuuv de velen Bünke an Papieren sik nich stapeln. Viel hilft viel, sä mien Fru Dokter mol, dor geeng dat um de Happy-Pills. De laat ik midlerwiel weg, denn dat Muskanteeren is doch dat A un O un kummt tominst glieks achter de Leev. Wenn Du denn mol we'r'n Tietlang op een engermaten fasten Grund pedden deist, kriggst uk we'r de Ogen apen, wenn't annern nich so geiht. Helpen deit de Tiet wull an't mehrsten, liekers mutt de Minsch dor överweg kamen un jüst dat nimmt keen Tiet Di af un uk keen gudes Woord. Leider is disse Leed op dat lütt Schoolheft-Blatt nich to Enne schreven wurrn, höllt eenfach so op. Hett sach klingelt - wedder to wenig Tiet hatt.
.
Worum hett dat Leven Di dat andoon
wullst doch gor nich mehr as jedereen.
Muchst in Leev un Freden dien Weg langsgahn
soveel as annern vun de Welt ansehen.
Worum kunn, de Du leev harrst, denn nich blieven
mußt so ganz fröh gahn, wiet vör sien Tiet.
Lettst Di nu dör dat Leven drieven
jede Weg, de wurr nochmol so wiet.
Wodennig kunn'k Di helpen?
Wat kunn denn blots för Di doon?
Wodennig kunn'k Di helpen?
Wat schall ik Di raden?
Worum is dat Huus so groot un lerdig?
Rennst hen un her un findst keen warme Eck.
De Goorn, un wat dor tohöört, wurr nich ferdig
to lang an't Wöltern, ohn dat de Knööv noch reckt.
Wohen harrst Du denn schullt mit all Dien Truer?
De Naam steiht so lang al op een Steen.
Wo lang een nieges Losgahn duert?
Schallst wat doon, denn nix kummt vun alleen.
T.u.M.V.I.
