Geben Sie Ihrem Tag Struktur, meent de Dokter, hüüt sünd de annern all to Arbeid un ik versöök, den Dag bi't Huus ruhig un guud to verleven. Allens wat dor noch maakt warrn schall, warrt stüttig un sinnig maakt, man gifft uk Saken, de schuuv ik nun mol bisiet. In Kiel is dor uk we'r wat in de Gang. Mußt ja binah lachen. Sünd Töge, de hören nu mol na de Minschen, wenn een seggt, dat weer um de Leev, mag ik dat noch ehrer verdrägen as de ieskoole Machiavellismus, mit de vun Berlin ut regeert warrt. Sehg ut't Finster een smucke Bruut, worum nich uk an'n Maandag heiraten. Blots in de Familie, denn de operklärten Tieden drieven de Frünne na alle Kanten un Sieden, dor knapp noch een grote Fest bi över ween. Heff mi hüüt uk een lütt Erinner-Fest gönnt, wat ik nich wengst in een Leed de all mol umfaten kunn, de mien Hart gauer slagen leeten un de mi veel bedüüd. Annern gahn mit ehr Erinnern nich so apen um, beholen dat för sik; uk de Kinner schöllt dor nix vun weten. Villicht warr ik een Dag uk mol so denken, nu dank ik mien Riemel-Kunst een poor Wöer un Gedanken, de helpen bi't Överweg-Kamen un Begriepen.
Ik laad jem in.
Warr'k jem noch finnen?
In mien Hart hier binnen
wo'k soveel öller bün.
Ik laad jem in
fraag mi, wat jem sünd
op'n Klöönsnack in mien Hart
mol sehen, wat dor ut warrt.
Ik laad di in, de smückste buten ut den Koog.
Keemst du na de Döör herin, denn lüchten al mien Oog'
weer to jung un veel to dumm
keen Kuß, keen nix keem dorbi rum
man wi weern Frünn'
wat wi hüüt noch sünd.
Ik laad di in, küßt di vun Klock veer bit Klock süss.
Mehr Tiet för de vun't Land in de Stadt nich över is.
Föhlt dien Mund, dien söten Kuß
in een Hui gau hen na'n Bus.
Höör noch de Musik
Simon Garfunkel ehr ool Stück.
Ik laad di in, de mit Gipsbeen een Dag vör mi stunnst.
Dien rode Hoor, de weeke Blick, sik wehren, dat weer ganz umsunst.
Een Johr hett dat blots Lengen geven, kunn de Leev noch gor nich leven.
Man denn de eene Nach, wo mien Hart noch hüüt över lacht.
Ik laad di in, mit di langskamen op lange Sicht
weer uk na'n schönen Avend af un to nich licht.
Hebben uns liebt in de lütte Stuuv
de koole Stadt, dat koole Huus.
Ahnten al, wat Lust bedüüd
wat se ween kann, weet ik hüüt.
Ik laad di in, weern twölf Johr an een Stück tosamen.
In't lude, duster Danzlokaal, dor weerst du de groot Utnahm.
Dien Dochter heel ik op mienen Arm
vergett nich, wat för'n Spaaß wi harrn
seh di op Rad langsfohren
Ogenblicken will'k mi wohren.
Ik laad di in, bröchst mi Glück, Kinner un een Huus
hett toletz denn doch nich lückt, de Tieden weern't, de tehrt mi ut.
Gifft veel, wat een we'r heelmaken kunn
man nich de Leev mehr vun een Fru.
Freu mi, ik kann na jem kaam
na de Kinner un dien Huus.
Ik laad di in, dat weer nich lang.
Nu snackst keen Woord mit mi.
Fraag mi, wo dat angahn kann
so veel Tort, de dä ik di
över de Leev eggt sik de Striet
hest op wat anners töövt
heff an dat Leven nich noog glöövt.
Ik laad di in, de du alleen mien Hart regeerst.
Dor kunnst uk veel vun binnen finnen
wo een Fru sik dull verfehrt.
Is gor nich licht, kriegen allens op Schick
een grote Deel, de is al lückt.
Dat is de Leev, kenn sunst keen Grund
dat so veel bilütten heelen kunn.
Dat is de Leev, kenn sunst keen Grund
heff jem all in mien Hart binnen funnen.
T.u.M.V.I.
