Der Onkel Doktor hat gesagt, ich darf nicht küssen, heet dat bi Peter Igelhoff, so leeg mutt dat ja nu nich kamen, man ik bün doch so'n beten bang, wat he seggt, ik schull dat Dichten laten, dat föhrt ja veel na achtern un dor kamen denn düster Wulken op, un de schull ik nu wull lever ut de Weg gahn. Ennerlei, noch is dat nich so wiet un so lang warrt dor dicht un maakt, bit't denn uk mol guud is. Natürlig is dat uk gewaltig veel Narrenkraam un Brööseree dormit bi, kiek mol, ik kann dat hier allens, jede Dag een Leed; aver dor heff ik ümmer de Handwarkers un Mackers beten neetsch ankeeken, denn se kunnen an't Enne vun een Dag ümmer wat herwiesen: "Dat hebben wi schafft, dat hebben wi trechtkregen." Dat heff ik in mien Arbeid nie so ganz hatt, du wußt ja uk nie so nipp un nau, worum een Stünn so leep oder so, wat dorvun nablieven wurr un wat nich.
Is hüüt een lummerige Luft, hellgriese Wulkenhäven, de een uk nich so ganz truen mag un denn noch de Summerwarmde op to. Mien ool Fründ, de Wind, is uk so'n beten fuul, wat schall he sik argern an de Toorns vun de ole Giebelstadt, he lett se in Freden. Op den Weg to'n Inkopen keem mi dat Leed hier an, denn Musik helpt ja ümmer, sünnerlig de vun de Fab Four. Wat hebben de mi nich geven in de dor keefe Kinner- un Jungkeerltiet op de Insel; wat heff ik de Platten nich ropp un rünner späält, sünnerlig noch to de Tiet, wo ik man blots 2 Platten harr. De eene weer "Rubber Soul", de anner so'n Beat-Party-Laarm. Aver nu versöök mol un maken een Leed, wo een wengst den Beatles-Ton ahnen kannst, un weer't man blots so'n lütt beten. Naja. Toletz hebben de Beatles dat sülven ja uk nich mehr henkregen un maken Leeder, de den Vergliek utholen kunnen. Ik glööv, ik laat de Opnahm (op't Bild sünd echte Beatles-Steveln) hier lever weg. Wenn jem wöllt, köönt jem de Wöer so'n beten naföhlen.
Ik bruuk een Leed, man dat mutt een vun de Beatles ween.
Mi fählt een Leed un dat mutt mit "Love" un "Yeah, yeah" ween.
Wat hebben se uns nich allens geven
een Leed för jeden Dag in't Leven.
De veer, de kunnen dat as keeneen
so kunnen dat blots de Beatles ween.
Ik fraag m jüst, dat erste Leed
wat k dor höört heff, wo dat leep.
De Wöer, de ik hüüt noch kenn
"A Hard Day's Night" dünkt mi, weer't ween.
Harr Sott, men grote Broer weer
uk vull un ganz un dull för ehr.
Harr se in England eenmol sehen
kunn blots noch för de Beatles ween.
Chott, wat weer'k verrückt na ehr
dat ik meent, wat ik "Ringo" weer.
He sung "Honey don't" nich mehr alleen
ik wull een vun de Beatles ween.
Bi jede Leed, dor gung ik mit
kunn all de Wöer un sung fein mit
bi't Huus wer't keef, ik weer alleen
bet Hülp von Frünne kunn ik hebben.
Ik wurr grötter, wull as John
för "Love" un "Peace" ganz dull instahn.
He weer mien Baaskreerl ganz alleen
Opmol wull he nu gor keen Beatle ween.
Heff ehr noch folgt, heff allens köfft
op een niege Singsang hofft un töövt.
Wat George un Ringo allens könen
weern man nich blots "Beatles" ween.
Denn keem de Naricht över de Funk
de eene Stimm, de bleev nu stumm.
Chott, wat mußten wi all weenen
wurr de Beatles nich mehr geven.
Man nu noch all de Johren
kunn ik mi de Lust an wohren
weil se so veel för mi däen
dat kunnen blots de Beatles ween.
Ik bruuk een Leed, man dat mutt een vun de Beatles ween.
Mi fählt een Leed un dat mutt mit "Love" un "Yeah, yeah" ween.
Paul un Ringo, George un John
an't besten weern se all tosamen
de veer, de kunnen dat as keeneen
ik wull so geern een Beatle ween.
T.u.M.V.I.
