Dor heff ik ja doch verbaast keken, as ik erst in Seebarg markt heff, wat ik de Utfohrt na Hamborg nich kregen heff, so lang weer ik ruhig op de Autobahn ünnerwegens un höört een vun mien olen Kassetten, wo ik mien Leedideen fröher op "noteert" heff. Dor weern poor düütsche Leeder twischen, de ja man ümmer een egen un keen schönen Ton an sik hebben; denn keem aver dat hiere to Gehöör, noch in de erste Leed-Maakoort, de ik denn een Dag mit disse hier tuuscht heff. Weer ümmer een vun mien Lieblinge, schull mi nich wunnern, wat ik dat hier al rinstellt heff, sungen aver heff ik dat hier noch nich. Geiht in dit Leed um een Fiat 850 un een Naemi, de Fohrer vun den Waag aver bün leider nich ik, dat weer een vun unse Frünne, de sien Bruut över de Insel promeneert. Dat weer ja een gewaltig Luxus, wenn du een Waag harrst un di an een ruhige Placken op de Insel sotoseggen an't Stüer setten kunnst. Föhrerschien bedüüd denn ja uk egentlig allens. Weer nich de een un anner to Mallöör kamen un mit sien Waag in een Groov rinballert oder dor de Pahlen vun den Nordstrander Damm rauscht. Wenn een so as ik in een Stadt wahnt, weet he ja gor nich mehr, wat "düster" bedüüd. Dat kunn ik mi so'n beten op Pellworm vörstellen, wo de jungen Lüüd denn mit Rad oder Auto vun ehr Sünnavend-Disco-Vergnögen na Huus rutschen, dor brennt nich veel Licht op de ole Insel, dat Lüchtfüer helpt sach so'n beten. Wo guud, wat ik nu in dat Öller bün, wo ik to so'n Tiet nich mehr ruut schall. Denn wenn een sik al bi helle Dag twischen Seebarg un Hamborg verbiestert, ik bääd di, wat schull dor ohn Latüchten ut warrn. Mit disse ole Leed hool ik mien lütt Blog noch an't Leven, de Leeder, de ik in disse Tiet maak, sünd mehr för de grote Schuuvlaad, dat is nu mol so. As Gomez ut dat Spill ruut weer, dor leep dat, so kann't gahn, nümms, de nich dör annern un betern ersett warrn kann. Heff jüst veel Tiet un Ursaak un maken mi so mien Gedanken. Dor deit so een lütt Leed ut fröher Tieden as dat hiere vun Naemi richtig goot.
Över de Feller, över de Straten
schient de blanke Sichel Maand.
In mien Waag, dor is dat warm
un du weetst, wat sik dat lohnt.
Un dien Öllern, ja, se slapen
un se sünd al lang to Bett.
Dat Licht geiht ut
un du kummst ruut.
Mien Frünne schöllt nich weten
wat ik hüüt avend do.
Nie warr ik dat vergetten
denn ik bün ja uk so froh.
Un ik denk de ganze Dag
man ümmer blots an disse Nacht.
Dat Licht geiht ut
un du kummst ruut.
Höörst du mi nich hupen
ik stath buten
vör dien Döör.
Segg, woveel Minuten
worum kummst du denn nich mehr?
Ik fohr al siet twee Stünnen
um dien Huus herum.
Segg mi, wat is denn passeert?
Worum wullt du denn nich kamen?
Güstern weer dat nich so dull
man wi probeert dat hüüt nochmol.
Dat Licht geiht ut
un du kummst ruut.
Dat Licht geiht ut
un du kummst ruut -
Naemi, ik tööv vör dien Huus.
T.u.M.V.I.
