De Dag hüüt un disse Leed krieg in nich verklöppelt, hüüt weer't een herrlig Sünnschienwä'er mit een koole dröge Wind, de uns över de Strand vun Gröms schaben hett, wo wi düchtig gegen de oplopen Wellen anbölken mußten; an't Enn vun disse Namiddag swögten wi vun een herrlig Mundvull Snack, Eten, Wind un uk een beten vun den Grömser Sand, den wi mit een Tass Kaff ut de Tähne spöölt hebben. Een Dag so'n beten utlehnt ut de Tiet, wo wi sunst ja mehr för annern wat doon mötten as för uns sülven. Dat Leed kreeg ik bi't Blädern in een vun mien Heften faat. Dor weer dat een Sündagmorgen, in Hamborg, wo een fröh waken warrn kann, wenn de Keerls na'n Fischmarkt henschumpeln un sik mit ehr Bölken graleeren, wat noch lang nich an't Utdunen to denken is. Wunnerst di över de Vagel, de gegen de Küll mit een lütte Sing un Sang quinquileert un öövst al mol dat Dichten un so hebben de hieren Wöer denn hier herin funnen, uk wenn dor een beten an to flickschostern weer, wat ik egentlig nich so geern do. Paris Romance heet de Schipperklaveer-Klang vun mien Pianola; Chott, dor fallt mi in, wo geern ik dat höört heff, wenn Grace Jones dör den Rägen vun Paris ünnerwegens weer. Heff ehr domols sehen in Buttstedt sien Fernsehstuuv, gewaltig, un Minüsterpräsident Bahlsen sitt in't Publikum un kiekt sik de Ogen ut den Kopp. Kunnst jüst so wenig verklöppeln de beiden as dat Leed un dissen Dag..
Vagel singt
fröh an'n Morgen
as maakt de Winter
un Küll keen Sorgen
Vagel is
hier in de Neeg
as weer de Tiet
mol wedder ut de Reeg.
Een Meew, de schriggt
över mi baben.
Wind, de driggt
ehr na den Haven.
röver na'n Schipp
so herrlig un witt
nimmt mi bestimmt
wedder nich mit.
Mannslüüd bölkt
duun vun den Avend
wat kost de Welt
hebben sik övernahmen
vör't Alleen-Ween bang
Utdunen duert sach wedder
orig lang.
Water bruddelt
bit dat kaakt
an'n Sündagmorgen
Kaffe maakt
vun een de
still sinneert
wowenig in
sien Leven passeert.
T.u.M.V.I.
