Pyschologie güstern - dat heff'k ümmer so'n bet spietscht, as Ex 1 sik dat Blatt kamen leet, wo de Pyschologen sik klook däen, dor weer ik so wat vun erhaben domols. Nu kann ik dor gor nich noog vun de klogen Artikels kriegen, uk wenn mien Cousin mi annerletz ganz dröög sä: "Das wußtest du doch alles", as ik em vun mien Aventüerreis in de Kinnertiet vertellte, wat ja uk so een Oort Wunnerland ohne Alice weer. So is dat, aver wo dat um geiht dit Johr, dat is, vun mehr as een Saak aftokamen, sünnerlig vun de Drööm, de di nu rein gor nich mehr na vörn bringen doon. Dorum is't op't Büld uk een Huus to sehen, wo mi een ganze Book vun tostüert wurr, denn dat Lengen na een Huus is jüst so een vun mien Quäälkramerien, wo dat Afkamen jüst so swoor un taag is as dat vun de Bramien oder de Smook. Man geiht mi nich alleenig so. Wat harr sik de Häuslebauer in Belvedere spoort, wenn he sik dor keen Palazzo Prozzo harr henstellen laten mußt. He is ja nu för Krieg. De Kummentare kann he sik in sien Album backen, denn wat een hüüt schreev, so'n Mailbox-Palaver, dat höört ja mehr na dat Gedoo mit de Ex, de du een mitgeven deist un ehr lever we'r trüchhebben muchst. Wat is mi dat herrlig egaal, wo se sik in de Hauptstadt um kleien, dor heff ik anner Sorgen. Man wenn dat passt, kunn dor ja noch een Leed ruutklöövt warrn un dat vör't Opstahn. Dat Insingen weer man taag un mutt nu leider so bestahn blieven, denn morgen schall't ja we'r een frische Leed geven un dor heff ik disse sach al loslaten.
Wiet weg ut't Hart
nich mehr to faten
weer vörher so hart
ehr lostolaten.
wiet weg ut't Hart
schaad, geeng verloren
bi't We'rsehen wurr't hart
kannst liekers nich wohren.
Wiet weg ut dat Hart
kannst nix an doon
dat Wehdaag, dat warrt
een Dag vergahn
wiet weg ut dat Hart
wo't eenst so dull piert
noog jammert un blarrt
worum hebben wi uns tiert.
Wiet weg ut't Hart
dat dä de Tiet
dat dä de Striet
un wat weer de taag un hart
wiet weg un frie
bün'k ohne di
herrlig Geföhl, dat is nu vörbi.
Wiet weg ut de Ogen
wiet weg ut de Sinn
mit dat Lengen nu trecht
freu mi, dat ik we'r ik bün.
Wiet weg ut dat Leven
un sik nich mehr um kleien
wiet weg un sik geven
an'n anner utneihen.
Wiet weg ut de Ogen
un laten torüch
maken wat, wagen
gahn na'n anner Richt.
Wiet weg ut de Ogen
un ruut ut dat Hart
wohr oder lagen
warrn sehen, wat't ut warrt.
Wiet weg ut de Ogen
is dat, wat ik mi wünsch
höllt ut keen Minsch
dat ümmer vun vörn
dat ümmer noch mol Sik Verbiestern, Vertörnen.
Wiet weg un frie
bün'k blots wiet weg vun di
ümmer noch bang, weer nich ganz vörbi.
T.u.M.V.I.
