"58" heet een Leed, dat ik mi güstern to mien Burdsdag schreven heff, aver nu stell ik disse Leed vun Klaus Groth herin. Bün so'n bet verkatert, dorbi rein gor nich duun ween, man all de Minschen mit Breefen, an't Telefun un as Besöök un jerdeen wünscht un will so veel Gudes, dor is dat hüüt richtig still gegen un ik mutt sehen, wo ik mi in "Normal-Null" we'r inpendeln do. Warrt sach lücken. Dat Graleeren höllt sodennig ja uk rein gor nich op, denn Steenbuck, Chott, wo veelen dat dorvun gifft. Vun Groth heff ik dat een un anner mol vertoont un hier un dor uk to Gehöör bröcht, na Groth 2000 hören sik de Leeders nich an, dorför bün ik to dull vun de 60ers präägt wurrn; gifft so un so ganz veel annern, de dat jüst so guud un uk beter anfaat hebben, as ik dat dä. Liekers is dat een herrlig Leedermaker-Vergnögen, sik mit Groth sien Dichten to befaten, de singen sik binah vun alleen. Dat hiere Gedicht heff ik ut een plattdütsche "Hausbuch niederdeutscher Lyrik", wat 1926 ruutkamen is. Dor hebben de Lüüd villicht noch an de Wöer glöövt, as Groth se opschreven hett. Sien "Vaderland" is uk noch vun vör de "operklärten Tieden", as de "Fleier" noch een Wetterfahn weer un keen Prospekt för ik weet nich wat. Schall een so wat överhaupt noch in de Maak hebben, een Leed över een "Ländeken stolt", wo wi dat doch allens, wo Groth vun singt, för de Öko-Dalers verköfft hebben? Ik gönn mi dat eenfach, wo dat nu bilütten "dämmri ward", Grothen sien "Wehmot" achteran to singen, denn dorvun harr ik sülven mehr as genoog un dat Sülver un Gold, wat he dor blenkern süht, dor heff ik ja uk mien Kinnerparadies op Nordstrand mit schöön maalt, dicht un sungen, bit dor toletz denn nich mehr vel vun nableven is.
Dar liggt in't Norn een Ländeken deep,
Een Ländeken deep,
Un eensam liggt de Strand.
Dar blenkt de See, dar blenkert de Scheep,
Dar blenkert de Scheep,
Dat is mien Vaderland.
Ik seeg an Heben Wulken so blank,
De Wulken so blank,
se kaamt ut't blaue Haff,
Un äwer dat Ländken trocken se lank
Dar trocken se lank,
Un Regen druus heraf.
Nu blenkt wull de Dau op Wischen un Holt,
Op Wischen un Holt,
Un dufti steiht de Saat,
Un du liggst still, du Ländeken stolt
Du Ländeken stolt,
In all dien Pracht un Staat.
Schien nich de Fleier as Gold oppen Torn,
As Gold oppen Torn,
wenn abends de Beetklock summ?
Un äwer dat Feld blöh Hecken un Dorn,
De Hecken un Dorn
Un de Marsch war wied un stumm.
Denn gänz as Sülwer unendli dat Meer,
Unendli dat Meer,
un flö un ebb heraf;
Un klingt dat deep as Klocken derher,
As Klocken derher:
Hör to! Denn bruust dat Haff.
Blendt de Wulken so, nu dat dämmri ward?
Nu dat dämmri ward?
Weer dat dat Haff, wat klung?
Och ne, den Toon in mien egen Hart,
In mien egen Hart
het lisen de Wehmot sung.
T.K.G./M V.I:
