Hett di sodennig nich geven

Dat weer hüüt een ganz gewaltig Deel, wat de Avend an't Telefun vun de Giebelstadt na de Frie Hansestadt hen un her vertellt wurr, man dat dä sach nödig un passt villicht uk to de swarte Himmel, de ik hüüt sehg, as ik na Stadt fohren mußt. Weer nu mol so, harr de Wöer vun disse Leed noch gau op't Papier kliert, ehrer ik na Arbeid schull, denn de Film, de dorto höört, is mi tämlig nagahn, "Der letzte schöne Tag". Villicht hett de een un anner vun Jem sehen, wo dat wiest wurr, een Vadder mit sien twee Kinner un de mött nu alleenig dor mit trecht kamen, denn de stille trurig Fru un Mutter harr sik op de letzte grote Reis maakt un de annern alleenig laten. An't Enne stunn dor wat vun 10.000 Familien, de in't Johr in Düütschland dor mit trecht kamen mötten. Un so wiet weg is dat allens gor nich, dat bedüüd mi de Kolleeg, mit de ik hüüt namiddag still tosamen seet un de dissen Film nu rein ganz un gor nich antokieken waagt, wo dat bi ehr Verwandten erst een poor Maand her weer. Denn vertellt de anner vun een Kolleeg, de sien Hart op mol stahn bleven weer un  harr doch ümmer so fein un krall utsehen, de Johren kunnst em rein gor nich ansehen, man nu weer't all, un as weer dat noch nich noog, wurr mi hüüt vun'n Dokter uk een Speegel vörholen, de du na de een un anner Richt dreihen kunnst. Weer nu mol so, bedüüd he mi, de Lüüd wöllt man blots de eene Siet vun'n Künstler geneeten, dor wo he sik in dat Licht aalt un maakt un deit. Dor wo't bi em na binnen egiht, wo dor ken Sünn, man villicht man blots een lütt Talliglicht flakern deit, dor mögen se nix vun weeten un  sehen.
To sehen gifft in disse Dage hier nich jüst veel, denn ik heff mien Kamra versingbüdelt un de niege Oort, de Leeder hier hören to laten, lückt nich recht, dat Enn snitt dat Programm af, wo de MP3 Datei umschreven warrt.


Hett di sodennig nich geven
oder doch 10000 Maal
Lüüd de nix sehen mehr in't Leven
un sik denken, hest keen Wahl.
Hett di sodennig nich geven
as wi di sehgen dor op't Bild.
Man gifft so velen, de um uns wäven
de bören vör sik dat Schild:

"Kann nich mehr.
Mag nich mehr
nich een Stapp
nich een Schrää
bün so möör."
"Kann nich mehr
will nich mehr
glööv, nu is't beter
wenn'k nich mehr
bi jem weer."

Hett di sodennig nich geven
man so velen sünd hier un dor
so as de annern ünnerwegens
un hebben al de Richt verloren.
Hett di sodennig nich geven
man dusend Maal de sülvig Pien
in disse lude, bunte Leven
un mag so een as du nich ween.

"Kann nich mehr..."

Hett di sodennig nich geven
man so oft hest dorvun höört
Minschen, süht ut. as stunnen se nerren
mang de anner, de ehr ehrt.
Hett di sodennig nich geven
man vun een anner kenn'k de Naam
sehg dat Wunner nich in't Leven
un is still un liesen gahn.

"Kann nich mehr..."

Hett di sodennig nich geven
man dat Wehdaag spöört een so as du
is so mööd un möör vun't Leven
Kind hier, Mann hier, un dor een Fru.
Hett di sodennig nich geven
man dat Duern um jem all
wünschst, geev för jem een Häven
wo allens sik we'r utglieken schall.

"Kann nich mehr..."

Hett di sodennig nich geven
man all de Tranen, de wurrn weent
vun de annern, mött nu leven
un siet den Dag sünd se alleen.
Hett di sodennig nich geven
man so veel annern laat wi los
in disse unse Leven
dor helpt dat leven blots.

T.u.M.V.I.