So, nu heff ik wedder de ole Maakoort in de Gang, denn de dor liesen un afsnäden MP3-Dinger, dat hett mi nich so behaagt, nu stell ik mien lütt Kamera op een ole Stativ un film mi wat to mien lüttjen Leeders. Dat hiere heff ik denn mol in een grote Bunk vun Papieren funnen, heff ik mi sach utklabüstert, as ik Langewiel harr un vörn een bi to preestern weer. Leed fählt ja uk egentlig een Bridge, wat dat dore Middelstück is, wat een Leed egentlig erst to'n Song maken deit, man dat weer mi denn doch een beten veel för dissen Avend, wo ik man noch een poor Wöer dorto henkliert heff - keen Getier sotoseggen. Is ja man uk noch to fröh un singen een Winter achteran, de ja uk nich so ganz weet, wat he will un uns denn, wenn wi Fröhjohr un Ostern fiern wöllt, sach de Küll un Snee noch gau um de Ohren hauen warrt. Wöllt wi uns nich um tieren, uk op't Bild de Rosen vun disse Wuchenenn hebben nix döcht. Güstern sehg dat noch na "Blumenpracht" ut, wat mi güstern een beten spitz bedüüd wurr, man de Rosen sünd al mumifizeert, heff se so sach al köfft op den Brink, wo de feinen Lüüd vun de Giebelstadt sik Herrligkeiten düer inkopen un ik mi vun de Marktbeschickers ümmer we'r anschieten laat. Dor kummt denn dat ole Gift wedder hooch un ik denk mi trüch in de Tiet, as ik as lütt Jung ümmer de Eckstücken vun den Kääs kreeg un mi dor tohuus noch för cujoneeren laten mußt. Man ik will mi nich mehr tieren - "Loslassen" ist das Stichwort.. Söök in dat, wat hüüt begäng weer, na'n beten, wat dat Fastholen lohnt un kann rein gor nix finnen. Villicht noch de lütte Rääd vun een junge Kolleeg, de nu dörtig wurrn is un sä, wat se dor knapp över trechtkeem, wat ik nu jüst so een lange Tiet, dörtig Johr op düütsch geseggt, in unse Arbeidsstää afretten harr un sodennig uk wat fiern wull. Dor sä doch een anner, "das ist ja gruselig". Wohrschienlig hett he mien dörtig Johr meent un nich de vun de lütt Fru. Keen Pietät..
Maak dat Finster apen
Wind un Luft rinlaten
binnen's so veel Stoff
in de Plünnenkraam, dat is groff.
Laat de Sünn man schienen
warrt nich ewig sien
denn de Dag, de is we'r kort
un de Avend vör de Poort.
Ammer, Dook un bet' Water
un een lütt Stünn later
is we'r allens schier
wat schall denn dat Getier.
Winter hett uns lang noog quäält
dat's de Sünn de fählt
dorum hooch un dorum ruut
na de Kroog, dor singt wi luut.
Een Glas Beer, een Madame
un de haal ik na mi ran
un is se smuck un schier
gifft dat keen Getier.
Sik poor niege Steveln kopen
in de olen nich wieter lopen
böög af un hah nan Putz
kunn ween, wat dat noch nutzt.
Ruut ut't Schapp een niege Hemd
büst de Farv rein nich mehr wennt
dat Parföng, wat uk fein rüükt
un denn büst we'r smuck un püük.
Dat Alleen-Ween maakt uns möör
nu nähmt wi uns wat anners vör
Dat Leven, dat warrt fiert
dorum gifft dat keen Getier.
T.u.M.V.I.
