"V.I. ist ein Angeber", noch hüüt heff ik dat in't Ohr, wat Susanne U. mi achteran bölken dä, as ik op mien schöne Rixe-Rad un mien niege rode Hemd op Süden bi dat Dree-Eck vör Tedje Fisch sien Huus mien Runden dreiht heff. Dor weer ja sach wat an, liekers geeng mi dat domols neeg un hüüt, bummelig fofftig Johr later noch na, Lethe wullt mi nich mol helpen to vergetten? Bün sach noch de Angeber bleven, denn wat sunst kann dat denn ween, wat mi dissen Blog noch so in de Gang holen lett, dat ik de Minschheit, dat sünd in mien Fall villicht so 2,3 Lüüd, de hier af un an herinkieken, wiesen mutt, wat ik Leeder schieten kann as een Schaap Köttel an den Diek. Kunn ja uk versöken un laten de Leeder eenfach sik verleeren in so'n Oort Leederspieker, wo ik denn sülven keen Slöttel mehr för heff. Naja, dat kann ja ümmer noch kamen; wenn wi doran wennt sünd, allens wat uns datenmäßig tohöört in so'n Wulken-Kabinett to laten, wo de Engelschman "cloud" to seggt. Wulken harrn wi vundag keen, sünd herrlig lopen dör dat Schöner-Wahnen Quarteer langs de Elv, bit wi denn bi den Museumshaven ankamen sünd. Dor geev dat veel to kieken un to denken. Wo groot se dor buut hebben un wo lerdig de Hüser weern, keeneen seet dor, de wiede Blick na'n Haven to geneeten, wo se doch noch de schönen Bööm gau wegneiht hebben. Dor keem mi meist een Grimm an, as ik em Johr un Dag kennt heff un de ik nu rein nich mehr in mi binnen hebben mag. Dach aver uk dor an, wat disse Lüüd denn nu dat Recht hebben, sik so dick to maken in disse lütte Welt. Man so wull ik ja gor nich mehr denken un heff dat mit Gewalt dalsluckt. Dor sä de Fru an mien Siet op Maal: Was zuckst Du eigentlich immer so?"
So veele Johren heff ik de Leev
un de Lust, de't för mi geev
in een Dodenkamer sparrt
wo nix, wat zort is
wasst un warrt
wo't blots Schuld gifft, sik geneeren
un sik mit sik sülvst vertörnen.
So veele Johren heff ik nich wußt
wo warm un hell de Leev, de Lust
in't Hart vun'n Minschen lüchten kann
seet blots in't Düstern
disse Mann
Henkers Kleed un de Kapuuz
sik sülven quäält sik sülven utst.
So veele Johren vergahn umsunst
gries anmaalt, mien swarte Kunst
sik wat annern 'n Segen weer
slecht maken
as wenn't' n Verbreken weer
weer een Slaav un binah dood
Pest, Pech, Mallöör un Noot.
So veele Johren un nu is't all
keen Swarte mi regeeren schall
de Dodenkamerdöör's nu dicht
will herut na't Leven un na't Licht
eenfach dat, wat ik mi wünsch
't Leven leven as een Minsch.
T.u.M:V.I.
