10.000 Sieden, meent de Schrieverkrinkbaas hett he schreven, Dag för Dag, in sien Leven, wat hett he dor allens bewohrt, ophaben för een, de't villicht gor nich gifft. Denn dor mußt al een grote Prominenz hebben, um de Lüüd so wiet to bringen, wat se uk Dien Leven un Denken Dag för Dag naföhlen mögen. He harr uk lääst, wat F.R. dor allens nipp un nau an de Welt un de anner Schrieverslüüd utosetten harr, naja, ik kunn mi gor nich allens so marken, sünnerlig wurr'k nich veel vun't Eten schrieven, as se dat hüüt geern mol doon. Aver dat Eten weer binah dat eenzige, wat dat to kritiseeren geev, Supp un Fleesch keem nich hitt noog an den Disch. Man wat weer't sunst för'n rieklige Dag; an't Enne de twee Stünn mit mien grote Jung, de mi so ganz veel vun sien Schölerleven vertellt, mien lütt Dochter, de sik över de Film in't Kino freut, dat sik eenig Ween mit de Fru an de Siet, un denn de Vörmiddag in Olen Zolln, wo de Lüüd H.-G.Peters sien Överdrägen un Nadichten vun Reinke Voss hören wullen un denn achteran noch wat över un ut dissen Blog vörstellt kregen.Vun de Vördrag, wo dat um de Tweekampf twischen Isegrimm un Reinke keem, bün ik noch ganz heesch, heff dor to veel mit de Stimm rumspäält; de Leeder achteran, de ik nich ganz utwennig kunn, hebben uk'n beten wackelt un dor kunn man noch mol över nadenken, wat een de Dag-för-Dag-Wöer ut den Blog vörläsen schall. Aver dat weer mi angelegen, mol över mien Produktschoons-Bedingen to snacken. Man wat dat Schönste weer, dor weer so'n Stimmung vun Leev un "Empathie" över de Dag. Eenmol wat över de ool Schoolmeester Peters un sien Opsassigkeit för dat Rechtschrieven un Nadichten seggt wurr, denn de Lust vun de Lüüd an de ole Spraak, dat Frünne vun wiet na'n Zolln keemen un na de Fröhschoppen, wat wi noch hörten, wat Fru Peters över de letzten Stünnen un Minuten vun ehren Mann vertellte. Wo geern wurrst Du Di dat wohren, aver mehr as disse lütte Leed heff ik man leider nich.
De Dag hüüt heel ik geern fast
hett binah allens passt.
Stunn vör de Lüüd, drääg ehr wat vör.
Stunn we'r dor, wo'k fröher weer.
Harr Lück, de Lüüd hebben mi geern glöövt
se weern dor, hebben op mi töövt.
Se keemen sogor vun wiet
för de ole Spraak een beten Tiet.
Wat is't för'n wunnerbore Saak
Lüüd sünd sik eenig um de Spraak
wat se mol kunn, wat se noch kann
kummst an ganz anner Tieden ran.
Wat's för'n grot Geschenk
wenn in twee Spraken snackst un denkst
mt jede Woord een bet versteihst
wat mit de Welt een Spraak so deit.
De Dag hüüt hett mi wieter bröcht
sodennig hett he ganz veel döcht
weern de Wöer, de Sing un Sang
keem an de Minschen neegher ran.
Lüüd krieg ik blots vun wieden mit
weil'k hier sunst ganz alleenig sitt
mi inbildt Welt dreiht sik um mi
nu seh'k, gifft uns nich di un mi.
Wat is't för'n wunnerbore Saak
Lüüd sünd sik eenig um de Spraak
wöllt ehr wieter hören, geneet' den Klang
wenn't överall so weer, weern wi nich bang.
Wat is't för een Genuß
kannst mol seggen, heff ik wußt
wat dit un dat Word hier bedüüd
un nich blots ik uk anner Lüüd.
De Dag hüüt, de is nu um
sitt bi't Huus ganz still un stumm
de Bliefer schrifft vun ganz alleen
wat hüüt weer un wat kunn ween.
Lüüd ropen morgen fröh we'r an
gah mit't Geföhl vun hüüt dran
versöök un hool dat länger fast
vun Dag, an de mol allens paßt.
T.u.M.V.I.
