Du kannst es nicht erzwingen - dat heff ik mi al veel segen mußt, sünnerlig wenn 'k mi in een Second Hand Laden in een Antog quäält heff, de denn doch rein gor nich passen dä. Un egentlig helpt denn uk gor nix, as em gau to vergeten. Dat is ja uk ümmer mien Angst, wat dat uk mol mit dat Leedermaken so is; heff nu Dage, Weken, Maande achter mi, wo dat man blots so ut mien Fäer leep; sünnerlig de Touren na Hamborg hebben de Stift man so över't Papier fleegen laten. Ditmol heff ik dat aver al op de Tour hen markt, wat dor nich recht wat ruutsuern wull, dorum heff ik de Umstand, wat dat nich gahn wull, glieks to'n Leed maakt; dat dor wengst 'n bet wat in mien lütt Book to stahn keem. Is uk egentlig Gift för dat Talent, wenn een to veel un dat to gau will. Liekers, so bün ik nu mol, un dat schull mien Blog uk so'n beten wiesen, wo dat hier doch um de Leedermakeree geiht. Mi deit dat ja uk leed, wat ik de Leeder nich mehr as in de olen Tieden maken kann, as ik de Lüüd ut mien Kinnertiet un vun de Insel to Gehöör bröcht heff, aver dor is denn doch to veel Hüüt över dat Güstern henwegmarscheert. So is dat nu mol; hett en Tiet geven, dor weern de Kummerkamer-Leeder an de Reeg; nu hett de Leev dat Regeer un dat wöllt wi denn eenfach mol fiern, un wenn't uk man blots mit de Sing vun de Sang ween schall.
Schipp un Boom sünd vun de Besöök an'n Friedag överbleven; mien lütt Dochter weer dor un hett sik dat Tangram vörhaalt.
Find ik de Weg nich över de Wöer
sing ik mi wat Schönes vör.
So'n lütte Sing un Sang
un denn fangt uk al dat Schrieven an.
Kann ik buten in de Welt nix finnen
studeer ik dat, wat in mien Denken binnen
liggt un schriev dat beten hier gau op
wat suust un bruust hier in mien Kopp.
Man hüüt fraag ik mi, wo dat an liggt
al mien Swöögen un mien Höögen hett keen Richt
de Häven gries, gor keen Sünn, keen Sicht
un dor op dat Ies dor in de Groov, dor gah ik nich.
Man de Bahn maakt, wat se kann, de Zug de fohrt.
Duert gor nich lang, stah vör Dien Poort.
Freu mi dor an, wat Du Di we'r op mi freust
un mi sach'n lütte Fröhstück maken deist.
So veele Minschen stahn un lopen mi över de Weg
wünsch ehr, dat ehr Dag 'n beten döcht
dat een jedereen sien Leven läävt
un bi jedereen een Liebe op em töövt.
So wurr ut binah rein nix noch gau een Leed
wo ik de Wöer al morgen nich mehr weet.
So kreeg ik doch op Schick een lüttje Melodie
wenn't lückt, sing ik de hüüt Avend för Di, ganz alleen för Di.
T.u.M.V.I.
