Geschichte und Eigensinn - so heet dat Book, wo disse Brägen, de ik opnahmen heff, afbildt weer, un dor wurr't vergleken mit dat Arktis-Ies, wat nu natürlig nich mehr so ganz dor is as domols, as disse Book maakt wurr. Is vun mien Brägen noch allens dor? Harr hüüt een Geföhl, ik wurr't gor nich mehr in Gang kriegen, aver so bilütten löppt he wedder in de Richt vun dat Leven, wat ik hier so föhr. De Gedanken un de Wöer gahn blots noch korte Wege, dorum kummt dat Leed uk nich wiet.
Mien ool, Brägen will nich in de Gang
weet mit de Tiet un sik sülvst nix antofangen
hett keen Lust, keen Knööv, keen Macht
keen na vörn, keen na achtern, gor nix dacht.
Mien ool Brägen will hüüt rein nix mehr lehren
will vun de Tiet, vun de Welt nix sehen un nix hören
hett al noog, vun wat't so gifft, vernahmen
un will keen Stück, vun wat blifft, noch wietergahn.
Mien ool Brägen will nich maken, wat he schall
so veel is al in em binnen, nu is't all
mit Opsuben, mit Begiepen, mit Verstahn
mien Brägen hett sach al to veel vun de sülve Arbeit daan.
Kunn'k em wiesen
wat em villicht noch freut
wo he sik liesen
över wunnern deit.
Kunn ik em geven
wat sik dat Denken noch mol lohnt
funn ik in't Leven
noch een Richt, dor kunn ik gahn.
Mien ool Brägen
harr noog Biller un noog Wöer
henschreven, utspraken, diskereert.
Heel sik sülvst un de annern all för Narr
dünkt sik kloog, wo he noch nix begräpen harr.
Mien ool Brägen warrk noch quälen, solang as't geiht
wat wurr mi fählen, wenn he nich sien Arbeit deit.
Will't versöken un nähm mi gau een Blatt
un een Bliefer, schallst mol sehen, glieks deit he wat.
T.u.M. V.I.
