Herrnburg - dor weer 20 Johr lang een Flohmarkt un wat heff ik dor nich allens köfft un na Huus sleppt, ganz toletz uk een apartig Book ut de Dörtiger Johren, al'n beten ut'nannerplückt, aver noch vull vun dat, wat se in so'n Kultur-un Sittengeschicht so allens rinstäken kunnen, un de smucken Beens, de op den Film so bilütten ut dat Büld rutschen doon, hebben in dat Book een Platz funn. Is villicht een apartig Leed, aver kummt dorhen oder dorher, wo dat Erinnern is, denn dat is bi de Mannslüüd. Dat heff ik mi annahmen vun Catherine Millet, de över de veelen Nachten un de Keerls schreven hett, de to de dore Nachten hörten. Teihn Johr un noch veel later harr se de een un anner Keerl in Paris we'r sehen un de harrn so vull Dank na ehr keeken un dorbi weern se man blots een Ogenblick lang in de Gang ween un leeg doch al so lang torüch. De Lust flüggt as een schue Vagel weg in'n Nu, de Dank dorför, de kann blieven. Nich ümmer höört to dat Erinnern un de Dank uk een Beleven, af un to is't nich mehr as'n Büld.
Wo sünd Jem hen?
Wat's vun Jem wurrn?
Lang nich mehr sehen
ut de Ogen verloren.
Denk af un to
wat Jem mi däen
so wiet un so neeg
op Biller to sehen.
Wo sünd Jem gahn?
Wo sünd Jem bleven?
Wat hebben se Jem daan?
Sünd Jem an't Leven?
Denk af un to
wat ik schüllig bün
keek vull Begehr
un Lust na Jem hen.
Wo is dat ween?
Wo wurr't opnahmen?
Dat wat Jem däen
ennerlei oder Schaam?
Denk af un to
mutt noch betahlen
dat wat Jem geeven
för annern heff'k stahlen.
Wo kann'k Jem finnen?
De Cumputer is ut.
Bleev hier binnen
na't Leven nich truut.
Denk ümmer to
wat mien Leven weer
kiek mi um
seh keen Minschen mehr.
T.u.M. V.I.
