Buten de schönste Sünnenschien, un ik sitt hier binnen un verpüttjer den Dag mit dit un dat, schall naher mit de Jung na Ringo, mol sehen, wo dat warrt; harr güstern dit hier mehr as Dichten schreven, man dat liekers na een Leed umbuut. Denn schull dat ja nu een Blues warrn, denn dor is ja dacht, wat ik mol en plattdütsche Blues-CD ruutbringen kunn. Man ik weet nich so recht. An de E-Gitarr, wo ik hüüt mol op öövt heff, dor krieg ik keen Dunnerwetter in de Gang, man versöken kunn een dat ja in en ool Huus merren in de Giebelstadt. Weern güstern in de anner Giebelstadt Wismar, w dat ja uk wunnerschöön is. Sünd vun de Dankwartsstraat na de Haven dal, kreegen noch dat Schipp wiest, wat se dor op buut hebben na de Kogg, de se bi Timmendörp ut de Schlick ruutwöhlt hebben. De so'n Schipp sien eegen nöömt, weer een rieke Mann. De Stadt, de dorvun een poor vun ünnerwegens harr, mutt uk över de Maten veel Macht un Bedüden hatt hebben. Woveel de Lüüd in Wismar vun so'n Scheppen harrn, dat weet ik nich, man wo fein se ehr oole Stadt verwohrt un wedder opbuut hebben, kannst an veele Ecken un Kanten sehen. St.Georgen - wat för'n Macht de oole rode Steen hett, dat du mit em so'n hoghes Karkenschipp buun kannst, dat is gewaltig. De an de Oostsee wahnt, harr güstern uk dat beter Enn to faten, denn de Rägen hett sik noch een poor Stünnen mehr Tiet laten as an de Westküst, wo dat wull al Klock 3 natt wurrn is. Bi wat is wat. Hüüt mol en lange Breef schreven an een Fründ un Kolleeg un bi't Schrieven heff ik mi eenmol um 180 Grad dreiht. Ik fung an mit Dylan sien Mississippi, wo een meent, he weer man blots een Dag to lang dor bleven. Dat dor Mississipi kunn ja allens sien, de Arbeid, de Stadt, dat Leven oder man uk blots dat Denken, wo een sik uk mol in fastfohrt hett. Denn bün ik doch lever na Chaplin överwesselt, de in sien Rääd "As I began to love myself" seggt, dat, ennerlei, wo du jüst bist un wo laat dat uk is, du büst dor, wo du henhöörst. Dor dach ik, wat mien Jammern vun de verläden Dage uk wat har vun Mudder Kempowski ehr "Da macht man und tut man" un dat klung ja wengst in't Fernsehen so'n beten so, dat een dat to lachen weer.
Witt dat Papier
mit griese Streck
de helpt
bi't Schrieven
bringen de Wöer
in de Reeg.
Wöer klier'k
Gedanken
stellt sik op
as weern se
eenfach dalfullen
ut mien Kopp.
Witt is de Farv
wenn ik drööm
denk mi hen
na een Tiet
wo ik sunst
so ganz wiet
weg vun bün.
Wöer alleen
un för sik
fraag, wat se bedüüd
to'n Bispill "Bööm"
wo een jedeen
seggt, sünd "gröön".
Witt is dat Laken
vun dat Bett
wo ik in ligg
un sach uk de Farv
vun dat Dook
wat se leggt
op mien Gesicht.
Wöer, de een
över mi seggt
de een schrifft
hören, läsen
warr ik lever nich.
Witt is de Kraag
vun dat Hemd
vun de Mann
hier op't Amt
de di seggt
wennehr
wo veel
wo lang.
Wöer sluckst
fein dal as
"wat Schiet" un
"egaal"
denn harrst
du ehr seggt
harrst achteran
keen Wahl.
Witt weer
dat bleven
dat Papier
denn wat schull'k
wull seggen
to't worum
un woto
un woför
vun dat Leven.
Wöer laat se
stahn
swart op witt
ennerlei wat
se bedüüd
för de Lüüd
sünd för mi
wenn'k ehr höör
licht to verstahn
as Musik.
T.u.M.V.I.
