Kummt nich alle Dage vör, wat dor rein gor nix in mien lütt Poeten-Book indragen warrt, man hüüt is dat denn mol so; denn ik bün de Morgen an een poor ole Kunst-Bläder hangenbleven un mark dat hüüt avend, dat weer binah ganz umsunst, denn vun all de Biller, de ik denn vör Ogen harr, sünd man blots de poor in mien Erinnern bleven, wo een ole Buur in de Bargen sik een Weltwunner-Maschien tohopenklötert un de is tominst gewaltig. Hier un dor sünd ja een poor Lüüd in de Gang, de so lang un uk noch mit Syschteem, nich ümmer mit Verstand un Könen, een opus magnum op de Beene stellen un de Welt överlaten. Harr ja doch noch na Berlin fohren schullt un kieken mi een poor de 6000 Polaroids an, de een maakt hett, weil so veel Unruh in em un um em weer. Worum steiht dor een Fohrrad so wat vun gediegen an de Wand? Dat mutt op't Bild un denn warrt dor noch een Lex dorto schreven. Bi mi is dat ja so as bi veelen annern uk, wat se in allens de Kopp oder den Liev vun een Minschen sehen. Kolleeg wiest uns mol Biller vun Island, dor sehgst een na de anner Germanen-Titanen in de Bargen un Steen. So hangen bi mi nu de Figuren, de keen süht, man dor kummt in mien Ogen licht een Figur ruut, wenn ik de Papp nähm, wo wat inpackt weer. So rum oder so rum - un sühst wull, dor sünd de Ogen un dor is de Mund. Uk as ik jüst eben mi dat Bild för dat lütt Video bekeek. sehg ik hier een Poor un dor een Minsch. Wat ik dor nu in echt mit een beten Kried op't Papier ballert heff, kann ik nu rein gor nich seggen. Wull mit dat Leed meent ween kunn, dat wußt ik noch, aver dat Gude is denn doch, een Geschicht in een Kamer vun dien Hart wegtosluten un denn de Tiet ehr Wark doon to laten. So kunn dat uk mit dat Hopen un Wünschen ween. Heff hüüt mol een e-mail na mien ool Firma "Ariola" schickt, wat se nich mien eene hoochdüütsche Leed "So viele Jahre" bruken könen, stellt mi vör, een vun de olen "crooners", dat sünd de mit een grote Stimm, wurr dat singen.
Wohen schall ik noch gahn?
Wo warr ik wat finnen?
An't besten in mien Hart
is een Kamer för di binnen.
Dorhen warr ik nochmol gahn
dat ik bi di bün
hool mi nochmol för Narr
du leetst di dor noch finnen.
Dat weer de Tiet
hett di verdreven.
Eenst wull ik di
för een ganze Leven.
Dat weer de Tiet
sach uk de Striet
nu büst du so wiet.
Wohen schall ik nu gahn?
Na 't Regaal, wo Böker stahn.
Hier un dor een Geschenk
wat will, dat ik an di denk.
Wo bliev ik in Gedanken stahn
wo steiht vun di wat binnen?
Heff al so veel söcht un daan
weer en Tietlang vun Sinnen.
Man dat weer de Tiet
de hett di verdreven
sunst wull ik di
för een ganze Leven.
Dat weer de Tiet
sach uk de Striet
nu büst du al so wiet.
T.u.M.V.I.
