"Dor fallt mi nix to in, dör heff'k keen Wöer för", riemelt ik denn doch noch laat güstern avend, dach, dor kunnst nu uk mit dien Gitarr oder dien Pianola wat vun maken, man wußt, eenmol is uk all, dor mutt dat "Riemelgenie" sien Nipp holen. Wat weer dat aver uk för'n Slag! Geeng so wat vun froh un licht um't Hart na'n Wuchenend, wo een sik warmen kunn bi all de Küll, de dat op eenmol geev, un wull man blots gau kieken, wat ik ich doch noch een Blatt kopen schull för de lütt Stünn in'n Zug, dor lääs ik wat vun "Todesinsel" un kunn dat gor nich glöven. Bi t'Huus bläder ik mi dör all de Sieden un kunn dor gor nich vun loskamen. Mark nu, bilütten kamen uk anner Saken un Gedanken we'r na baben. De olen leider uk, man lehrst uk, wat för feine Minschen dat gifft, de dat keen beten leed deit um de Tiet un schrieven di een ganze grote Lex to'n Begööschen. Kreeg ik natürlig man uk blots to weten, wo ik mi denn endlig sülven mol we'r meldt harr.
Melden kann ik an disse Stääd noch gau, wat we'r een lütte Reis ansteiht, solang mött wi/Jem töven, ehrer dat hier we'r Singsang gifft in dissen Blog.
Nu eenfach dree Gedichten vun den Zugpoet
Swöögt jüst över dat Leven
wat't op een Insel gifft
dor kreeg ik jüst to weten
wat een Nordminsch op een anner allens drifft.
Kunn uk een vun de hieren ween
so blond un groot un stark.
Wull harr ahnen kunnt
wat een Minsch as he anner andoon warrt.
De Dood hett veel Gesichter
dat vun'n Nahwer, dat vun'n Fründ
man wodennig schallst dat faten
wo Minschen praat to sünd.
Wunnerst di
wo dat egentlig allens guud ween schull
man wo wenig annern dor op geven
as späält dat all meist gor keen Rull
in all dat gude Leven.
Dor leggt se Füer een Straat wieter
Motorrööd stahn dor in de Brand.
Dor kliert een sien "Ik weet nich wat"
an een Karkenwand.
Dor schruuvt een anner Röder twei
bruukt Deele, Brems un Lamp.
Dor hung an'n Haak een schöne Tasch
driggt nu een anner, de ehr grapscht.
Hebben de Lüüd, dor fraagt sik een
so wenig Freud an't Liekut-Ween?
Dat is dat Hiere, dat's man lütt
man kriegen uk all dat anner mit:
Dor sett se een Stadt in'n Brand
dor stunnen süssteihn an de Wand
un dor, dat weer noch nich mol wiet
schütt een op fröhlig junge Lüüd
över 90 vun se maakt he dood.
Wo kummt dat her? Wat geeng ut't Loot?
Villicht
dat liggt
sünd all tosamen
de allens vun annern mitbekamen.
Hett de eene so veel daan
mag een anner nich trüchstahn
nimmt sik dat vör
regeert as Herr över't Mallöör.
Sehg noch den olen Keerl dor grienen
schull vör't Brett
för dat wat he un sien Kumpanen
vör Johr un Dag de Minschheit andaan hebbt.
He wurr nich kloog, he warr't nich sien.
Hett Feller mit Knaken eit un seit un plöögt
bit sik keen Hand mehr röögt.
Dröömt he sik't ut sien Böker trecht?
Woher dat Recht
em dat Leven, de annern den Dood?
Gifft di keen Book un keen Gedankengott.
Wull mi an mien Leeder freuen
de Singsang-Lust, de Leev
de ik spöör
wenn ik mien Leeder sing un höör.
Nu lääs ik vun een Grote Stimm
de singt nu gor nich mehr.
An'n Truerrand - dat Leven
toveel Stoff un Bramien geven.
De Stimm, de Stücken mit so'n egen Oort
harrn wi uns alltomaal
noch för ganz veel Johren wohrt.
V.I.
