Glühender Blick höört sik anners an as glöhnig Ogen un wenn ik mi nu - dat Leed is ja al trecht - to laat um dat Word Gedanken maak un noch gau bi "Mensing" nakiek, mutt ik bilütten insehen, wat ik villicht ehrer vun glinstern oder glimmen Ogen snacken schull. So heff ik aver dat, wat in de Oogen lüchten kann, wenn du toveel vun een Saak kregen hest, ümmer mit dat "glöhnig" verklöppelt. Is sach uk gor nich so vun Bedüden, man leider gifft in mien Platt hier un dor Städen, wo du dat hören oder läsen kannst, wat dor eener blots mit sien Vadderspraak togang is; harr ik Platt vörher lehrt as "Min Moderspraak", weer mi dat Glinstern ehrer infullen. Man as Musikus kann ik dat "glöhnig" mehr bruken as dat "glinstern". Eenmol mußt ik mi uk vun een prominenten Plattdütschen verdüütschen laten, wat dat "dann" in disse Spraak gor nich geev. Dor hett he recht un nu arger ik mi dor an, wat dat op mien Platten ümmer blots um "dann" gahn deit. Jüst bi dat Leed "Kannst du kaken", denn in een Tour heet dat dor "Dann kaam man ran, denn dann bün ik de Mann för di". Wegen de Klang wull de Kolleeg mi dat noch mol so dörgahn laten. So lehr ik ümmer noch dorto. Güstern lehrt ik, wo schöön een Fest ween kann, wo ik mien Leed "Kannst du kaken" denn uk sungen heff. Fiert wurr in een grote Hall vun een Buurnhoff. Twee Pooren harrn inlaadt un gewaltig veel opstellt. Frünne, Verwandte, Lüüd ut dat Dörp hebben hulpen un so keem een na't anner: fein eten, fein danzt un sik höögt över de Sketche, de se sik in't Dörp utdacht harrn. Toletz wurr dat "Spöök-Gespinst vun de Oper" in de Mangel namen, gewaltig. Uk wat wi vun de veer Lüüd sehgen un höört hebben, wat se över ehr 20 Johr as Mann un Fru säen, maakt uns Indruck. De Leve Gott harr hulpen, wat se de Tofredenheit leven kunnen. Een Poor wurr ik "Sönke un Susi Faat wat an" nöömen, so veel Arbeid hett dat Leven as Buur un denn noch dat dor gewaltig Fest op to. "Wi fiern bit Klock fiev", sä de junge Fru, "denn övernimmt jede Poor een Koh to melken." Sünd natürlig vörher utneiht, weern aver vull Höög un Freud över de Avend. "Dor warrt noch lang vun snackt", dat sä mien Tante ümmer, wenn een Fest ehr gefullen harr. Un mien Ogen sünd hüüt sach jüst so mööd un dennig as güstern un ehrgüstern, dorum glinstert dor jüst nich gor to veel.
Wo keemen de glöhnig Ogen her?
Ik glööv dorvun, wat ik to lang alleenig weer.
Du meenst, ik harr't vun't Fernsehen
vun Biller ut dat Nett.
Ik glööv, dat Glöhnig keem vun dat Söken na een hier in mien Bett.
Wo kamen bi'n Minsch de trurig Ogen her?
Bestimmt, dat weet ik wiß, weil dor keen anner bi em weer
mit de he rääd, mit de he slöppt, mit de he läävt.
Wenn dor keen is, gifft uk nix, wo he an glöövt.
Wo kamen bi een Minsch de stumpen Ogen her?
Weil he na binnen kiekt, denn sunst is dor nix mehr.
Keen anner, keen Welt speegelt sienen Blick
toletz süht he blots noch een un dat is blots dat "Ik".
Du meenst, ik keek nu anners
mien Ogen weern kloor.
Dat keem, wo ik di kennt
harr dat Hopen ganz verloren.
Du meenst, ik keek nu frischer
un liekut een Minschen an
dat is sach weil ik mi un een anner
we'r estimeeren kann.
T.u.M.V.I.
