De Rosen hebben al lang holen
stahn in de Vaas un kannst ehr malen
stellt ik vör'n Wääk op wegen di
nu büst du we'r för een Dag bi mi.
De Rosen hebben nich veel Geld kost
vun fröher Tieden harr ik noch de Vaas
stellt se op'n Disch, dor seet wi twee
wo ik dien un ehr Schönheit sehg.
De Rosen sünd al wenger wurrn
harrn all to veel Bleuh un Bläer verloren.
Mag ween, wat't so mit allens geiht
wat nie so schön blifft, as wenn dat ganz nieg bleuht.
De Rosen, maak een Bild dorvun
wo schöön se in mien Vaas hier stunnen.
So geiht mien Erinnern nich verloren
will mi vun't Schöne noch wat wohren.
T. u .M.V.I.
Hüüt kummt de lütte Morgen-Lex achteran, man warrt sach uk so gahn. Wull egentlig anfangen mit mien Freddy-Lieblings-Leed: Weit ist der Weg - denn wo wiet de Weg geiht vun so'n beten Idee, wo ik hier in mien Blog al egentlig to veel vun verbraden heff, hen na een "Produkt", wat du dat Radio oder de Lüüd as CD anbeeden kannst, dat heff ik güstern markt, as ik mol wedder in J.J: sien lütt Studio seet un mi för een Opnahm dör de Strophen wöltert heff. Weer man gor nich lich un de Stimm vun Volle Ipetähn hett nu uk al 57 Johr un dorvun 31 Schoolmeister-Johren achter sik; een Utbilden harr ikiuk nie nich, un as ik dat eene Leed denn to't drütte Maal insingen wull, dor weer dor keen Saft un Kraft mehr na. Hebben een hoochdüütsche "Ausnahme-Lied" un denn dat schöne "Wat is de Grund" inspäält mit Pianola un Synthi-Streicheleinheiten, naja, wenn een dat guud mit mit meent, seggt he dor "Demo" to. Liekers is dat ümmer een groot Vergnögen un arbeiden mit een Musiker, de "hören" kann un di de een un anner Kniff wiesen deit. Nu plaant wi een CD mit Blues-Opnahmen, mol sehen, wat dorvun warrt. Nächste Wääk schall ik nochmol los mit de Jung un achteran kiek ik mi dat nochmol an, wat noch so allens ween kunn.
Mit "Liebe" heff ik güstern doch mol we'r na de Flimmerkist rinkeeken un sühst wull, hett sik lohnt; dor seet een vun de Kölner Platt-Muskanten, de düchtig wat beläävt un vör een Masse vun Lüüd späält hett. Dat weer een Musikus, as ik em verdrägen kann. Överhaupt keen Bröös. He wurr ja sülven lever Bob Dylan hören, man so een Musik maakt he sülven nich. "Worum nich?" wurr he fraagt. He maakt nu mol, wat he guud kann. Dat wurr ik uk ünnerschrieven. Denn vertellt he noch dat Stück vun sien Kolleeg, de Johr un Dag mit em op de Bühne steiht, aver keen will marken, wat de krank is un mit eens is he vergahn Uk dat höört na de Muskanten-Welt. Wi hören mehr na de Musik as na binnen un wi kieken mehr na de Lüüd, as wat wi na uns sülven sehen. Un dat letzte Stück, wat mi aver we''r trööst hett, dat weer, wat he vertellt, wo he in Dresden to Mallöör keem. Lüüd dor kunnen dat Kölner Platt nich utholen. Dialekt is in't Sassenland nu mol een "wunde Punkt". Dor full mi hüüt morgen bi't Snacken in, wat ik uk mol mit mien Nordstrander Platt in Peerknippel ween bün un de Lüüd mi "Fehlgriff" nareepen. Höört allens dorto, de smücksten Rosen hebben af un to de mehrsten Doorns.
