Wat kannst nich allens an so'n eenfachen Dag beleven. Gewaltig. Egentlig is nix passeert as so'n beten Mundvull Snack hier un dor un liekers geev dat we'r een ganze Masse to vertellen an't Telefun vun HL na NF. De Vörmiddag weer ik in mien Kassetten-Archiev an't Söken un Hören, Leeder un Opnahmen bünkewies, wo ik nie nich mehr dörkamen warr. Söchte dorbi dat Stück, wat ik eenmol opnahmen heff: "Alle Ampeln stehen auf rot", dor wull ik mien hoochdüütsche Projekt mit to Enne bringen, wat ik in de 90er Johren as "Bartträger zwecklos" anfungen un wo ik een Single inspäält heff mit den Song "Drinnen oder draußen" - "Hymnen kleinbürgerlichen Unbehagens wull ik domols ruutbringen. Nu, knapp twintig Johr later, warrt dat sach uk nich bruukt, man ik heff um 1993 regelrecht veel versöcht un hier un dor de Leeder ümmer we'r frisch inspäält. Nu weet ik, wo ik de Leeder anbeden oder verkopen kunn; gifft sodennig för allens een "Branchendeenst", schallst blots mol een Minschen drapen, de dor wat vun weet. Sodennig bün ik veel "in Musik" ünernwegens ween, man wohrschienlig dat letzte Maal in de eene Lübecker Musikalien-Laden, wo de Maneeren al ümmer ganz un gor leeg weern; aver hüüt, dor heff ik markt, wo mien Nerven op sünd, denn ik fung regelrecht Striet an mit een Keerl, de nich blots dick weer, man sik uk dick dä un as unklook in sien Handy bölkt. De Lüüd achter'n Tresen quäält sik dor um gor nix, laat se sik ... Dorför lehrt ik bi dat anner Muskanten-Huus, wo lütt de Welt is, denn dor weer de Minsch in een anner Laden, de vun sien Vadder vertellt, de unse Football-Vereen op de ole Insel in de Gang bröcht hett. Dor weer ja wat to vertellen un to verglieken. Heff man nich veel na sien Mudder fragt, denn dor weer ja een Stück twischen uns ween, wat ik mol in een Dichten beschreven heff un wo de Söhn villicht nix weten schull. Sodennig is dor dat, wat weer, ümmer uk dat, wat is. Denn weer dor noch een ganz lange Breef, wo mi verdüütscht wurr, wat een Fründ bedüüd un toletz, dat is nu, is dor mol wedder een Leed as all de velen doren, de ik in mien Kummerkamertiet schreven heff un wo ik egentlig uk över trecht bün, aver dat Ackewars, wat ik in de Summertiet mitnähmen mußt, hett mi we'r in de dor oole Spoor vun dat Giftig-Spälen un Sik-Sülvst-Leeddoon torüchstött. Man is uk wedder blots een Leed as dat anner, wat ik hüüt morgen inspäält heff, dat "Herrlig" heet un jüst so "ehrlig" is as dat hiere uk.
Maak doch, wat du wullt
ik maak, wat ik will.
Wenn du seggst, ik bün schuld
denn bliev ik still.
Eenmol heff ik mi truut
un wurr uk ganz luut.
Man uk dor wurr meist nix beter
un keem nix bi ruut.
An't leevsten wurr ik opstahn
mi is slecht.
Eenfach ut de Döör gahn
ganz wiet weg.
Eenmol dacht ik, pack dien Kuffer
nimm dien Hoot un segg "Ade"
meent, ik wußt noch, wat för'n Smack de Luft harr
as ik na buten vörkamen dä.
Segg doch, wat du wullt
ik hör dor nich mehr hen.
Ik weet ja, ik bün schuld
weil ik't nich anners kenn.
Eenmol dacht ik, hüüt hett glückt
man du sehgst glieks, dor fählt een Stück.
Heff dat glieks weg leggt
un bün dor nu mit trecht.
Maak doch, wat du wullt
ik maak hier nix mehr.
Weet nich, wat ik noch schull
wat 'k maak, dat is verkehrt.
Eenmol heff ik mi truut
man dor keem nix bi ruut.
Vergett dat allens, maak de Döör dicht
un de Lichter ut.
T.u.M.V.I.
