Kummt nich so op an, sä ik to mien Dochter, as ik mit ehr vör de Kaffe-Regalen stunn, dor kreeg ik aver vun een Keerl in mien Öller een mit, dat keem dor wull op an, wo kunn ik mien Kind so wat denn bibringen. Dat harr ik weg, na, ik begöösch mien Lütte, denn dat passeert mi ümmer mol in de Welt dor buten, wat mi een mol een mitgeven deit; dat hört ja uk noch sodennig na de Kinnertiet, wo jedereen in't Dörp noch tostännig weer, wat du däst un säst. Ik wunner mi denn sülvst uk blots insowiet dor över, dat ik dat ja nich maken wurr, ik laat de Lüüd snacken. Liekers kann een doch doröver nadenkern warrn, wat ik dor to oft dat "Klei-mi"-Geföhl nageven do, wo ja uk nix vun beter warrt un de Keerl villicht sogor recht harr mit sien Inwand. Af un to helpt dat ja, wenn dor een nu ganz anners an een Saak rangeiht as een sülven un so hett mi dat uk hier gahn, as een mol gegen de "Heimat"-Singsang angahn is, de vun veele Sieden sungen warrt. He meent sogor, Lüüd mit "Heimweh" harrn keen "Moral", dat schull he nu aver mol verdüütschen, wat he dor meent, wurr he vun een anner in dat dor Forum fraagt. Na, Lüüd, de na achtern keeken, kunnen mit disse hiere Welt nix opstellen; de wurrn sik mit so'n ort "Güstern"-Opium benüsseln un wullen nich ut ehr Kinnertiet ruut. Dat leet mi nich ruhen un so dank ik em disse Leed, denn dat he mi dor mit meent hett, dat kunn ik mi aftellen; so heff ik dat dörbookstabeert, wat dor to de Kinnertiet-Narrnkraam hören kunn, aver wat ik liekers nich hergeven mag, denn dat weer ja mien Leven jüst as dat ik villicht een Stück to lang un to dull dormit rumhöhnert heff; man dat weer uk dat mien Leven. Kunn uk nich anners kamen, denn mien Mudder ehr Heimat harrn se ganz un gor tweismeten un Vadder sien wurr in de herrligen Wirtschaftswunnertieden ut'nannerklöövt un jüst dormit kann ik nich ümgahn bit hüüt.
Heimat, seggst du, Kinnertiet
dat wurr't gor nich geven
allens blots inbildt
as een Tiet, de keem na dat Leven.
Heimat, seggst du, Kinnertiet
mien Gedanken
nix dorvun weer wohr
bleven de dor an hangen
warrn de Welt nich mehr gewohr.
Heimat, seggst du, Kinnertiet
blots dörstaken Kraam
för Minschen mit veel Tranenlust
de na den Karkhoff gahn.
Heimat, segst du, Kinnertiet
allens in Böker, Breefen bookstabeert
maken all de doren, de dat Hüüt nix wert.
Heimat, seggst du, Kinnertiet
bruukt nich jedereen
schull man lever hierhen, dorhen
wo se leven, sehen.
Heimat, seggst du, Kinnertiet
Museum, Hock vull Stoff un Dreck un Schiet.
Leven weer wat anners:
Rägen, Sünnschien so as hüüt.
Man ik bliev hier.
Ik kenn dat hier.
Keen Lust un kamen mit.
Ik bliev hier
kenn dat hier
dor steiht dat swart op witt.
Ik bliev hier
kenn dat hier
mien oole Paradies.
Ik bliev hier
kenn dat hier
in Farven vun swart bit hen na gries.
Heimat, segg ik, Kinnertiet
dat sünd nu eerstmol Wöer
de Snack vun all de Olen
de ik bi't Erinnern höör.
Heimat, segg ik, Kinnertiet.
Allens kunn'k nich wohren
(de Sünn fählt af un to)
Man fraag mi, wat ik winnen do
geev ik dat verloren.
Heimat, segg ik, Kinnertiet
ik weet, wat dat bedüüd.
Dage, de harrn een Gewicht
dor böör ik swoor bit hüüt.
Heimat, segg ik, Kinnertiet
allens dat is wohr
weil dat allens mien Leven weer
geev ik dat noch lang nich her
(uk wenn ik't verloor).
T.u.M.V.I.
