Deine Heimat ist das Meer, deine Sehnsucht ist ... ist ja egentlig lachhaftig to vertellen, man nu, wo hier so'n beten Wind an mien lütt Kamer vörbiweihen deit, seh ik mi mit de Fru an mien Siet op't Rad na dat lütt Hock henfohren, wo wi 5 Dage lang een gude Tiet harrn, wo ik man blots veer Nachten in weer, denn de eene Avend hebben mi Retter un Krankenwaag afhaalt, wat ik gau na de Ogenklinik kunn, wo mi de "Neuanschaffung" in mien Oog verdüütscht wurr. Aver sunst hett scheußlig gau gahn un denken sik dor in so'n Oort Pellworm-Fever rin; dat geiht ja egentlig gor nich un stellen sik een Leven op de Insel vör. An't besten, glieks we'r henfohren un sik fein desillujoneeren laten. Ennerlei, heff hier mol we'r een Leed, wo ik mi över freuen do; wat natürlig uk an de Wunnerkist liggt, de mi na so'n poormol Knoop-Drücken ümmer wat för een anner Singang anbeeden deit. Hier versöök ik dat mol, as de Amerikaners dat könen, so'n "Wi sünd ja man all blots Minschen"-Nummer. Dat schall dat sodennig nu uk op Platt geven. Stellt sik dat mol vör, dat geev dor so süss, söven Musikers un de wurrn för een grote Saal vun Lüüd de doren plattdüütschen Songs spälen, as weer't jüst so normal as op engelsch oder düütsch. Wull weet, hier un dor mag dat ja noch vörkamen. Dat Book, wat mi op dat hiere Leed bröcht hett, haalt ik bi een Höker ut so'n Kist, wo dor nix anners as "Who is who"- Bökers in weern. Dor hett mol eener de Minschheit studeert. Wat wi man all blots Minschen sünd un uns leven laten schullen, will ik man uk utprobeeren un laat de Breef in de Tasch, de ik hüüt morgen an de sh:z schreven heff, wo ik se we'r al wegen de Windröders in de Pann haut heff - kleiner Rückfall sozusagen. Scheußlig - schull egentlig een Waffenschien beandragen, denn mien Klötter warrt ümmer scharper, op platt, op hooch - een Doon. Dor köönt sik de Bürgermeisters vun Treia, Ahrenviölfeld un Bondelum freuen, wat se nu nich "Wohlgelitten","Wohlgesonnen" un "Wohlbeleibt" an ehren Naam anbackt kregen hebben. Schull man lever na een Fräulein "Wohlgeformt" utkieken, dat maakt anner Gedanken un is uk guud för de Minschheit.
Kiek in de Gesichter vun so veel Lüüd
jedeen hett wat schafft, hett mol wat bedüüd.
Sühst an de Gesichter, woveel se eenmol weern
wat ehr Leven mol een Richt harr, kannst du vun se lehren.
Kiek in de Ogen
wat ik dor in läsen kann.
Harrn sach Moot un wurrn wat wagen
wat ik mi nich vörstellen kann.
Sühst an ehr Ogen
wat de Macht eenst mit ehr maakt.
Weern all mank de Hoghen
de dat ganz na baben lockt.
Man weern blots Minschen
alltosamen.
Weern Minschen
de hier wahnen.
Weern man Minschen
jedereen.
Jedereen schull'n Minschen ween.
Kiek op de Mund
fraag, wat se mol seggt.
Hebben sach annern funnen
de ehr fragen na den Weg.
Kiek ehr op den Mund.
Wat för'n Richt hett he denn nahmen?
Na baben, na de Grund
weer he guud oder verkamen?
Denk över de Minschen
wat ik ehr bewunnern schall
mi uk dorvun wünschen
bün eener vun se all.
Se däen wat för annern
mehr, glööv ik, weer dat nich.
Hebben nich so veel jammert
as de, de dat hier dicht.
Kiek na all de Minschen
de mehrsten sünd mit langs
sach uk de sik dit Book köfft hett
un nähm dat bi de Hand.
Kiek na all de Minschen
grööt se, denk, bün een vun jem
uk wenn ik meist so lütt bün
dat mi keeneen kennt.
Wi sünd Minschenalltosamen.
Sünd all Minschen
de hier wahnen.
Sünd man Minschen
jedereen.
Wi schullen all blots Minschen ween.
T.u.M.V.I.
