Nanu, wat is mit de Blog-Muskant denn los? Hett he keen Lust mehr? Keen Ideen? Keen Knööv? Is mehr de Tiet, de em fählt, denn he wull dor nu mit trecht warrn, mit dat lütte Book vun't Leedermaker-Leven. Eegentlig is dat uk trecht, man nu geiht dat Läsen un Korrigeeren los; dat warrt sik trecken.Markt aver al vundaag, dat ik so'n beten dalkamen bün, na een poor Wäken, wo ik jede Dag mi een poor Stünnen för dat Schrieven afknepen heff. Mußt sien, liekers keem mi dat an, wat ik mi fraagt heff, wat ik dat denn uk würklig anner Lüüd to läsen geven schull. Nähm ik mi nich we'r een bet wichtig? Nu is dat hüüt uk so'n Dag, wo dat mol een beten haakt hett.Fung it to wenig Slaap an, denn geeng dit nich un dat uk nich. Mien Wunsch, villicht doch mol hier in de Giebelstadt een egen Hüsing to hebben, warrt wull nich so gau wat warrn. Nix bi to maken. Seet in de smucke Schoolgoorn in de Sünn un wull een poor eegen schrieven, dor funn ik mien lütt Book noch disse Lex, wo ik noch 'n bet wat to schreven heff.Wenn dat hüüt noch wat warrt mit dat Hochladen, sehen jem een Blatt ut een Block ut de 20er Johren, jüst so wenig to sehen un to faten as de Huut in disse Leed.
Laat mi, laat mi, laat mi
still sitten, vun wat drömen
vun di, vun di, vun di
leegst bi mi so still alleen.
Küßt di, küßt di, küßt di
all dien Tranen dröög
un du betahlst mi
mit dien warme Huut torüch.
Heel di, heel di, heel di
fast, du paßt fein in mienen Arm
föhl di, föhl di, föhl di
un dien Hänne sünd so warm.
Sä di, sä di, sä di
een poor söte Wöer
leeg di, leeg di, leeg di
wat dat doch nich weh deit, gau mol vör.
Harr di, harr di, harr di
egentlig beholen schullt
weer ja meist to laat
un heff ik denn nich wullt.
Leet di, leet di, leet di
gahn un dä mi leed.
meent, du säst, keemst we'r
un ik glööv di, weetst Bescheed.
Seh di, seh di, seh di
wegglieden in de Nach.
Leggt mi, leggt mi, leggt mi
hen, heff an di dacht.
Rüük di, rüük di, rüük di
in mien Laken noch ganz fein.
Bruuk di, bruuk di, bruuk di
ach, wo geern wurr ik di eien.
Stell mi, stell mi, stell mi
vör, du keemst torüch
eit di, kleit di, deit di
guud över dien lütt Rüch.
Drussel, drussel, drussel
so bilütten in.
Gedanken gahn kapeister
un hebben meist gor keen Sinn.
