De een is jüst op de Autobahn un mutt sik vun een Buustell na de anner dörhangeln, de anner sitt an'n Cumputer un stellt dit frische Wuchenend-Leed hier herin un will sodennig de anner gröten. Man hüüt is een Dag, wo nich de Tiet uns regeert hett, hüüt hebben wi den Dag läävt, as wi dat wullen. Is sach dat, wat sik velen vun uns wünschen, man wi kennen't meesdeels anners; sunst wurr ik nich bi de Arbeit de Klock anschuben, wat se nich 'n beten gauer gahn kunn, un hier bi 't Huus stemm ik mi mit alle Macht gegen de Parpendiekel, man, wo' t uk is, de Tiet is mi över. "Noch 90 Minuten bis zur Sommerpause", hebben de Fans vun mien Vereen schreven, so wenig Totruun harrn se noch in dat, wat nerren op 't Feld passeert. Liekers weer dat Spill we'r utverköfft, denn harr ja doch, so is Football, wat anners bi ruutkamen kunnt. Dat Toor-Festival hett dat aver we'r för de annern geven, mien lütt Dochter un ehr Lüüd harr we'r dat Nasehen. Weer ik man blots in mien Auto sitten bleven, as ik vun de Parkplatz ut op dat Spill keek, un wieter Klassik-Radio hört; denn weer mi dat Bölken vun de Trainers nich so luut in de Ohren klungen. Scheußlig, wo sik een junge Vadder över sien Jung hermaakt, wenn de nu mol so dröömdammelig späält, as't een mit teihn Johr nu mol deit. Mi full natürlig we'r in, wat ik mien Jung leider uk so hart angahn bün, wenn he wedder wat in de Kabine harr liggen laten. Vergetten blots de annern so wat, mi hangt allens na. Man een Glück, uk de schönen Momenten, so as de, de ik 1972 bi de Lüüd op'n Bahnhoff in Westerland beläävt un hüüt in mien lütt Book opschreven heff. Much se eenfach mol gröten, uk wenn se dor nix vun mitkriegen doon, kien Kollegens vun domols: Frü Königsberg, Herr Meyer, Ole Olesen, Herr Sörensen, Michel, Werner, Drakula, Max un de annern, vun de de Naams denn doch to lang nich mehr in mien Erinnern optellt wurrn sünd. Hauptsaak is, wi doot nix as leven.
Nähmt wi uns de Tiet
hebben wi de Tiet
oder versöken wi dat
eenfach leven mit de Tiet.
Buten is 't een Dag mit Sünn un Rägen.
Laten wi uns Tiet
maakt wi vun de Tiet
wat se uns bedüüd
vun wiet un siet?
Buten geiht 't bargop un dal in 't Leven.
Du un ik, wi sünd uns eenig
wat buten is, dat röhrt uns wenig
wat annern meenen, wat annern sehen
is uns hüüt ennelei: wi sünd een un een alleen.
Geneet wi hüüt
vergett de Striet
Arbeit, Stadt un all dat Schiet
is vundaag so wiet:
buten kummt un geiht vörbi dat Leven.
Maakt wi dat best
vun'n Dag de Rest
hool fast dat, wat du hest
denn dat is dat allerbest:
buten oder binnen - Hauptsaak
wi doot nix as leven.
T.u.M:V.I.
