Egentlig harr'k mi för hüüt avend frie geven, aver nu klötter ik noch'n poor Reegen in't Cumputer-Klaveer; schall keeneen seggen, ik weer nich flietig noog. Heff jüst een Ahnen, wat dat nich so blieven warrt mit de Tiet för't Bloggen un Schrieven; un warrt Dage geven, wo dor keen Rest mehr över is. As ik mi an mien Klaveer seet, keem mi doch noch een Möglichkeit vun Leed an; dorum schall disse lütte Wuchenend-Riemelie gau opschreven warrn. Harr hüüt een Snack mit een Kollegin, de in Schleig op den Holm opwussen weer un de vun de dor enge Welt bit hüüt de Nääs vull hett. Holmer Lüüd harrn dor nix för över, wat se as Deern na de Hoghe School geeng. Dat höört sik nich för'n Deern. Gau wat lehren, heiraat un Kinner, so un nich anners schull't ween.Mi full in, wat een vun de Nordstrander Deerns mi seggt harr: Wi weern so scheußlig "isoliert"; keen Chanx un leven dat eenfache Nordstrander Leven mit. W weern besunners un dat mußt betahlt warrn. So weern wi bi't Snacken ganz wiet weg un verloren uns binah twischen dat Güstern un Hüüt. Dat do ik disse Dage uk mehr as sunst, so lang as ik de Leedermaker-Johen opschrieven do Hier un dor sühst klorer, wenn du dien Leven ut de Feern bekiekst. Liekers löpt ien Kopp binah över vun Naams, Gesichter
un de Geschichten, de dor to hörn doon.
Wat mutt't in mien Kopp blots grrot ween
drieven sik so veel Lüüd in rum.
Jerdeen meent, dat he mi wat wiesen kunn.
Jed Gesicht hett een Bedüden
uk de Stimm drööm ik dorto.
Fraag mi, wo ik dorbi överhaupt slapen do.
Wat mutt't in mien Kopp vull ween
so veel Sorgen um un bi.
Mutt nich allens beschickt warrn
un hangt den af vun mi.
Maak morgen wieter. V.I.
