Irmgard Böhm, de Naam steiht ünner dit lütte Bild, wat ik mit een ganze Mapp vull vun Biller op'n Flohmarkt in Herrnburg köfft heff. Nu is dat Deel vun't WiedeWebWark. Dor hett de Fru, de dat maalt hett, uk nich mit räken kunnt. Wat warrt een Dag mit all dat warrn, wat wi hier so opschrieven, in't Net stellen oder still in een lütt Book rinschrieven. Wo veel warrt umkamen, so as de bummelig 50 Heften, de een Kolleeg verbrennt hett, dat ehr Kinner vun dat ganze Ackewarrs in ehr Leven nix mitkriegen. Uk een Standpunkt, man leider nich mien. Harr sunst dat lütt Book vun mien Leedermakerleven nich to Enne kregen. Nu aver mutt ik dor we'r anners rangahn. Gifft 1000 Saken, de een doon kann un leider uk mutt. Dit hier aver is een Freud, uk wenn de Siet, wo ik dat ümmer roppladen do, dat nu nich mehr tolaten will. Hett güstern düchtig haakt. Man nu kummt glieks dat Leed för'n Dunnersdag achteran. Heff hüüt we'r mien Söhn afhaalt, de mit Gitarr un Verstärker vör de Ernestinenschool op mi töövt. Tja, so wiet is dat; so hett uk mien Vadder mien Orgel afhaalt, de wi uk man so jüst un jüst in den Kufferruum rinböört kregen. Mol sehen, wennehr ik bi den ersten Optritt vun mien Jung sien Band tohören dörv.Much uk gau noch mol Ringo gröten, wenn he 70 warrt jüst as de Kolleeg, wo ik hüüt weer, worum schull een dat Öller bang maken? Villicht sünd de leegen Johren all ween, Mag hüüt nich mehr an denken.
v
Uk wenn'k rein nix tor seegen weet
meen ik, is dat we'r Tiet för een lütte Leed.
Riemeln, Sing un Sang un Poesie
sunst weer dat dodenbackenstill um mi.
Uk wenn ik rein nix beläven do
much ik so geern seggen
bün so froh. Is, wenn 'k de Kummertiet bedenk
binah jüst so veel as een Geschenk.
Uk wenn 't nich so lett, as dat't so blifft
Freu ik mi an, so lang as wat dat gifft.
Weet, wo taag dat ween kann un wo leeg
man hüüt sing ik vun "allens in de Reeg!"
Uk wenn 't Hart nich gauer slagen kann
mutt dat marken, fangt nu wedder an.
Wunnerst di, in 'n Harvst, dor bleut een Bloom
hool ehr fast, ehrer Hagel, Wind un Wulken kamen.
Un uk wenn all dat Dichten nix verschellt
un nüms sunst hören mag, wat mien Hart tellt
much ik geern de lütten Stünnen besingen
wo Lich un Lust leggt sik över de Dingen.
T.u.M.V.I.
