Een Blog is ja dacht vun Dag to Dag, uk wenn een de digitale Ewig-Tiet riskeert. Wat dat bedüüd, warrn wi villicht (uk nich) beleven; de Kopp vun een Minsch is licht to full vun all dat, wat se na em hendrägen un seggen.Man de Cumputers hier un dor markt sik allens, wat wi seggt, schreven un ankeken hebben. Een jüngste Gericht twischen 1 un 0. Um uns rum geiht dat Minschen an de Kraag, de sik an'n Bahnhoff een belägde Brot köfft hebben; un nu den gröttsten Pries betahlen.Wenn ik denk, wo veel vun dat Grööntüüg op de Brötchen vun unse Cafeteria leeg, harr ' t een vun uns al lang drepen kunnt. Jüst nu, jammert een Fru, de op den Markt stunn, wo dat Inkopen wedder Spaaß maken dä, keem dat. Ik kunn denn brösen, wat ik ümmer al um dat Grööntüüg een groten Bagen maakt heff, jüst so as um binah allens, wat mit Melk to doon hett. Traditschoon in mien Familie. Man totosetten heff ik nich veel. Dat kriegt wi noch to sehen, wo lütt dit Dörp hier is, wo wi all in leven. Warrt dat uk noch lang wietergahn mit dat Leven, wat ik nu al siet 30 Johr an een un de sülvig School föhr? Ik fraag mi dat binah jedeen Dag. Warrt al um dat niege Johr diskereert, wat för'n Klass kriggst du un du? Wurr eenmol bet to luut för mi, wurr mol we'r vun een anner wegbeten, dor dach ik vull Gift, de mehrste Stress maakt dien Kollegens. Mit de Kinners wurr 't ja gahn. Dor is dat her, dat Leed vun hüt morgen mit de Dör. Denn dör de Dör vun mien Arbeid mag ik bald nich mehr gahn. Kunn ja noch de Architekten gröten, de bi uns een niege Gebüde henstellen. Din-Regeln op de eene Siet, dat wenig Geld op de anner un nu buun se Nullachfoffteihn. hett binah nix dormit to kriegen, wat dor vörher buut wurr. Kummt nich op an. Noch een Grund mehr, sik een Haven to wünschen, wo een blieven mag. Jüst even stellt een leve Hand mi een lütt Teller mit een oole dütsche Tomaat op'n Disch. Kregen wi hüüt schinkt, hett een we'rfunnen un hoochbröcht. Wat för 'n Gedicht. De rüükt so as de, de för 50 Johren op dat Brot kemen.Warr mi een Stük Wittbroot kriegen, bet Sipel, Pepper un Solt un de Smack is dor, wat ik in keen düer Restaurant mehr kriegen kann.
Ik söök een Dör
wo ik dörlopen kunn
heff keen Lust to blieven.
Ik söök een Weg
de föhrt hier ruut
mag hier nich länger blieven.
Ik söök een Richt
dat Ik wieter kann
laat mi een beten drieven
kaam in een Haven an
wurr dor eenfach blieven.
Denn ik weer al to lang hier
un de olen Frünne sünd al gahn.
Regeren anner Lüde hier
keen Lust mehr, in de Weg to stahn.
Ik söök een Stääd
vun wo ik allens beter seh
dor kunn'k een beten blieven.
Ik söök een Licht
wo ik mi an holen warr
wull nich mehr in Düstern blieven.
T.u.M.V.I.
