Danzig - dor geeng dat hüüt mol um; een halve Stünn wurr dat prüüft un dor mußt ik mehr as een halve Dag dor an läsen un mi sülven operklären; denn wat in de Artikeln 102 un 104 vun'n Versailler Verdrag stunn, wußt ik sodennig nich. Man freu mi denn doch, wo gau de ool Geschichten sik in mien Brägen fastsetten, sodennig kunn ik denn uk de Fragens so stellen, wat dor een denn uk noog to seggen kunn. Kann uk passeeren, wat di mol een över is, un de Schoolmeister is denn de dumme Jung, dat Geföhl heff ik uk al kennt, schöön weer dat nich. De Dag hüüt is sunst "nicht der Rede wert", dorför heff ik toveel verscheden Sieden opslagen, sünnerlig in Paris Match, wo ik jüst mol so'n poor Exemplaren tostüert kreeg; weer ja ümmer un bün dat egentlig uk noch för Frankriech un de Franzoos, aver de Prominenten-Bourgeoisie, dor kannst mi regelrecht mit jagen. Dat wat ik jüst bi'n Wickel harr, wat se een Pill gegen dat Supen funnen hebben: Bacclofène heet dat Tüüg; wat een denn nähmen schall bit an dat Enne vun sien Dage, wenn he dor vun af will. Dor wull ik denn ol wedder een "Lettre" kopen un heff ik mi noch över den Aritkel maakt, wo een an Vermeer sien Bild de ganze Welt ruutkennen will; taag to läsen, aver lohnt; ik meent ja al, as ik dör den Bahnhoff geeng, wat ik dor op 50 Schrää nich al de ganze Welt bemött heff, sünnerlig de Geföhle, de vun verscheeden Lüüd vör sik her dragen warrn.Mien Gesicht hett denn sach dorna utsehen, wat ik an mien Jung dacht heff, de op See is un sodennig wiet weg un dor hett sien Vadder sik alleenig föhlt. För een Johr, as ik dit Leed hier maakt heff, weer dat noch ganz anners, dor föhlt ik mi stark, denn wo harr ik sunst dat Öller so bi den Kopp faat, as "la force" dat deit mit den Lööw op disse Tarot-Kort. Glööv nich, wat ik dor wat vun verstah Ik kenn blots MauMau.
Bün so oolt un heff noch Lust to drömen
schull doch weten, wat dor meist nix vun warrt.
Liekers is dat meist so schön, so'n beten drömen
un maakt mol Spaaß un holen sik för Narr.
Bün so oolt un heff noch Lust to smustern.
Heff dat Juxen, meent ik, binah ganz verlehrt
seet hier veel to lang un stuur in't Dustern
meent, mien Leven weer rein nix mehr wert.
Ik seh de wiede Häven
ik rüük de frische Wind
ik spöör in mi dat Leven
freu mi, wat hier Minschen sünd.
Ik hör de Vagels larmen
un sitt dorbi ganz still
laat mi vun mien Hartslag warmen
keen "ik mutt", gifft blots "ik will".
Bün so oolt un heff noch Lust, een Fru to frigen
will mi geven, will ehr hebben un spören.
Nich mehr truern un vergahn in ole Tieden
de Kummerkasten ut mien Hart ruutbören.
Bün so oolt un heff so Lust, mi dull to freuen
an dat, wat ik nich alleenig blieven schall.
Schull't Alleenig-Ween we'rkamen, kann'k ja utneihen
mit dat Verstickspälen hool ik op, dat is all.
T.u.M.V.I.
