Bob Dylan in Hochform - heff ik nu leider versüümt, seet to de Tiet, as he in den Stadtpark späält hett, an de Obertraav un pliert na de Avendsünn un Minschen, de dor weern. Schreev dorbi een poor Reegen över een, de nich tohöört, man lever vun sien egen (més)Aventüren vertellt; na dat Motto, mußt nich trurig ween, uk anner, jüst so een as ik, hebben dat jüst so beläävt. Liekers weer dat we'r de ole Reflex, de ik al ümmer wiesen do, wenn een sien Sorgen andüden deit. As weer ik bang, em to raden. Nu heff ik hier mol een Leed över een poor anner Minschen schreven, man kann mi uk insluten in de Reeg vun Lüüd, de in't Leven uk mol wat nich verschäält.Wo du dor mit umgahn deist oder kannst, hangt af vun so veel. Wunnerst di denn aver doch, wo groot de Rull is, de Bramien dorbi späält. Weer ja noch nie een vun de Korrekten, de seggen wurr, dat Schiet schull verbaden warrn, man unse Welt wurr anners utsehen, wenn dor nich so veel lerdig Glöös un Buddeln op de Disch oder in een Verstick stunnen. Ik weet, worum dat dor bi mi veel um geiht, man mi deit leed, wo veel uk bi annern. Bün vör't Posten noch so'n beten um de Ecken surft. Weet nu, wat een Sänger vun een Rcok-Band nich achter Trallen kann, wo he vun dat Schiet nu all so möör un malaad is un bang is, he mutt dor krepeeren. Un wat späält he mol den starken Keerl un wat dä he böös. Aver mit 230 Saken över de Autobahn. De beiden Olen hebben dat sodennig schafft, se sünd dor vun af kamen, Ringo warrt uns dat wiesen un de Ool Stimm hett se dat güstern weten laten.
De beiden sitten ohne Wöer
de ganze Tiet tosamen.
Se bi em, he bi ehr
liekers, se sünd kamen.
Hebben ja sik
froh, se sünd een Poor.
Hebben ja sach uk achter sik
ganz veel trurig Johr.
De beiden ehr Gesichter
wiesen, wat se al beläävt.
Wo veel Kummer, wo veel Jammer
dat in ehr Leven geev.
Dor sitt een Truer in ehr Hart
över een, de nich hier is.
Nu holen se sik gegensietig
so lang as't möglig is.
De beiden hebben dat Öller
kannst al veele Johren tellen.
Lerdig Glöös stahn bi de Teller.
worum, kannst di vörstellen.
De guden un de leegen Johren
de harrn all ehren Pries
schrieven in't Hart de Sporen
warrst ehr laat um wies.
De beiden sitten dor nich mehr
geengen vun dat Fest na Huus
hören nich mehr disse Leed
sing ik uk nich luut.
Wo neeg ik ehr bün
dat't bi mi jüst so weer
stah jüst so vör mien Leven
dor helpen uk keen Wöer.
T.u.M.V.I.
