Nu bün ik al so oolt

50 - dat is Footballer Thomas wurrn un hett dat güstern düchtig fiert. Natürlig kreeg he noch "sien" Leed ("TUS schießt er zum Sieg, wenn er nen guten Ball mal kriegt". Weer een Avend för Eten, Danzen, Snacken un ganz veel Lehren. Leider w'r een Nacht för gor nich veel Slapen. Man dat kennt wi ja al. Wat lehrten wi? Wo dull sik dat lohnen wurr un  fohren na Istanbul, Fründ J. weer rein ut de Tuut. Wi lehrten, wat Kolleeg K. dörmaakt harr un dat vör noch gor nich veel Maand, Wäken, Dage, Stünnen, Mnuten. So lang weer he nu al in een Krieg, weil se sik trennt harrn, dat op den ganz harten Weg. De Kinner nich we'rsehen, dat Huus lerdig rümen un sik de Arbeid ganz un gor betahlen laten. Un nu mit Wuppdi un een junge Fru in't niege Leven. Dat däen oder versöchten uk vele annern op dat Fest. Un bi jedeen, meenst du, sühst de Spoor vun dat, wat se dorför betahlt harrn, för een Glück un een Tokunft, wo mit eens oder mit de Tiet wat wurrn weer, wat vergahn weer. Dor seeten twee ohne Wöer un heelen sik de Hand. "Wie Ertrinkende", meemt de Fru an mien Siet. Se sehg natürlig uk, wo veel dor wegsüppelt wurr; man ik funn dat noch maneerlig. e Namiddag weern wi beide 'n beten flau ween, harrn slapen un ik harr we'r n beten rumsurft. Dor keem ik op den Blog vun Jost Nolte. Mi weer de Naam nich bekannt; in de Berliner Morgenpost kunnst läsen, wat se em achteran schreven. He harr bit toletz sienen Blog pläägt. De keek ik mi nu an: dor stunn: "Wegen einer Unpäßlichkeit des Verfassers geschlossen". Chapeau, dacht ik, de Mann weer al över 80 un hett dat anfungen un jede Wääk een, twee Posts rinstellt un mit Punkt, Kumma un ganz veel Sinn un Verstand över Böker un Kunst schreven. Sogor uk över de Windröder-Monsters, dor hett he ja uk so an dacht as ik, man leet dat "Restrisiko" nich so eenach bisiet, so as ik dat do. So veel heff ik we'r dör mien Kopp dörlaten; man de Anfang vun den Dag maakt dat Leed, wat ik gau ruuthaut un inspäält heff, ehrer dat de eerst Tass Kaff geev. "Herr, gedenke nicht der Sünden meiner Jugend", den Spröök hett de Paster mi verbaden, domols as ik kunfermeert wurr. Wenn ik ahnt
harr, wat ik dat ja sülvem bün, de sik nu sien ganze Leven mit dat Erinnern quäält un plaagt; dor bruuk ik mi nich mol över Sartre sien Woord Sorgen maken: "L 'enfer - c'est les autres", De Düwels sien Quarteer maakt di anner Lüüd kommodig"; dat heff ik sodennig uk alleenig kunnt.

Nu bün ik al so oolt, man ümmer noch de Jung
de eenmol blots noch ruut wull un an de Döör fast stunn.
Nu bün ik al so oolt un noch de lütte Minsch
de sik över de Maten dat so as de annern wünscht.
Nu bün ik al so oolt un noch de lütte Deev
de sik eenmol nähm, wo he so veel vun kreeg.
Nu bün ik al so oolt un kiek ut't Finster ruut
ümmer noch an't Luern, wennehr kummt Vadder wull na  Huus.
Nu bün ik al so oolt un höör Mudders nüschig Stimm
kann di hüüt noch seggen, wo ik de Buddel finn.


Nu bün ik al so oolt, vergahn sünd so veel Johr
lett mi all nich los un is noch ümmer dor.
Nu bün ik al so oolt un kaam dor nch vun los
vun een Tiet, de nich vergahn will, wo maakt de annern dat denn blots?
Nu bün ik al so oolt un stah dor noch dorvör
as wenn de Welt dor buten een Stück to wiet weg weer.
Nu bün ik al so oolt un föhl mi ümmer noch so dumm
as ik eenmol dorgegen weer un nich glieks wußt worum
Nu bün ik al so oolt, noch ümmer bang vör disse Lust
höört, wat de annern däen, man wat heff ik nich wußt.
Nu bün ik al so oolt un spöör noch de Gewalt
de Poggen achter't huus, dood pedd ik se all.
Nu bün ik al so oolt, mutt mi ümmer noch geneeren
stah nakelt in de Wann un kann mi doch nich wehren.


Nu bün ik al so oolt, man dat allens lett mi nich frie
fraag mi, geiht de annern denn meist jüst so as mi.
Nu bün ik al so oolt un geiht doch op dat Enn
worum heff ik mi sülvst as grote Mann nich kennt?

Nu bün ik al so oolt,een Huus warr 'k nich mehr buun
een Reis mol um de Welt warr ik mi nich truun.
Nu bün ik al so oolt un ümmer noch so bang
dat ik meist jede Dag rein nix krieg in de Gang.
Nu bün ik al so oolt un föhl mi so alleen
as wurr ik noch in mien ool Kinnerkamer ween.
Nu bün ik al so oolt un ligg alleen un freer
wünsch mi, dat nu doch een anner bi mi weer.
Nu bün ik al so oolt, sitt noch ümmer an't Klaveer
as domols, as ik i inbildt, wat de ganze Welt mi höört.

T.u.M.V.I.