"Ik glööv nich, wat ik dat noch kunn", meent de Pensionär un Nahwer, as ik mööd un flau vun de Arbeid na Huus keem. Dat heff ik dat hüüt morgen ahnt, wat de Sünnschienstünnen an de Morgen vun disse Dag nich ewig lang duern kunnen, man ik markt al, wat de Musik nich mit de Wöer mitkeem, denn so'n Riemels schull een ja wull mit 'n beten mehr Elan un Övertügen singen. Man so is dat, Leed warrt liekers blogt, Leven geiht wieter, uk wenn ik we'r de Avend mit "immowelt" verdaan heff. Wat schall dat uk, in de lerdig köffte Immomarkt vun de Giebelstadt de Schrotthüser ankieken, de dat hier noch to kopen gifft. Dor bliev ik lever bi de Musik, de ik mi för wenig Geld kopen do. 1 Euro steiht op de Platten vun de Second Hand, man in de dor Stapel findst uk mol rein wat Gudes. Uk de Columbiansche Tralala-Akkordeon-Fidel-Musik, de dör't Huus weiht, kummt mi jüst to Paß. Wenn ik mi nich dat Fernsehen so ganz gor verbaden harr, weer hüüt een Dag för so'n olen Heimat-Film, wo Rudolf Prack de Kraam op Schick bringen deit un Marianderl Koch fohrt mit de Vespa langs de Straten. Dortwischen maken so'n poor Wannermuskanten mit Hans Richter dortwischen ehr Töge. Kolleeg meent, ik schull mol na "The Tree of Life" kieken. De besten HeimatFilms maken noch ümmer de Amerikaners.Villicht warrt dor sogor wenger lagen as bi de unsen. Weer an'n Dag as hüüt noch wat los in de Welt? In Stuttgart gaht se mit de Knippel op de Buustell los; in de Giebelstadt leepen de letzten Brokdorf-Veteranen dör de Straten. Op de Arbeid trucken de mehrsten een Frett, de Maand, de Maand, de hett dat maakt. Oder jedereen hett wat to bören.
Laat uns de Sünnschienstünnen geneten
de uns disse Dag hüüt gifft.
Eerst an't Enne warrn wi weten
wat vun de Dag hüüt över blifft.
Lat uns de Utsicht nich verdarven
vun al, wat leeg is in de Welt.
Kiek dör't Finster, sühst de Farven
wat de Goorn vör't Huus för uns vörhöllt.
Un schull de Weg hüüt nich so wiet ween
un kamen wi uk nich guud vöran
sünd wi liekers merrenmang ween
un keemen an allens neeger ran.
(Un schullen wi op keen Räken kamen
wo dat Knipp vull warrt un dick
hebben wi sach al ganz veel daan
kreegen een Saak op Schick.)
Laat uns dat Strieten hüüt mol laten
wat schöllt de Wöer vun Haß un Gift.
Lever de Hand vun Liebe faten
dat se nicht koolt warrt, bi di blifft.
Laat un nich vun tokamen Tieden swögen.
Wull weet, an'n Enn is we'r wat in de Weg.
Worum nich an dat, wat jüst is, högen
lustern, wat Wind un Vagel uns hüüt seggt.
Un schull dat hüüt nich ganz so groot warrn
verdeenen wi uns den ersten Pries
heelen uns mit dat Leege nich för Narrn
wurrn um dat, wat wohr is, wies.
Un schull an't Enne Kummer kamen
nähmt wi em so, as wo he kummt.
Man vertehrt uns nich mit Ahnen
noch is de Welt een Tietlang bunt.
T.u.M.V.I.
