Een Rägen as een Wand keem dal un dat is man jüst fiev Dage her, kannst di nu knapp vörstellen, wo dat nu so'n brütten Hitten is, wo du di bi t'Huus de Plünnen vun de Rippen rittst as hüüt avend na een Grillavend mit Kollegens.De Grillavend heff ik al anners un veel truriger beläävt as hüüt, wo ik blots so'n beten blangenbi gah un nich innerlig Achterbahn fohren mutt. Weer doch fein, meent een leve Kolleeg, de nu an een anner School is, wat wi ümmer noch an wat ansluten könen mit unse Wöer, Erinnern un Gedanken. Veel vun mien olen Kamraden sünd dor uk nich mehr na; de jungen Kollegens kuern tosamen un freuen sik an ehr Mit'nanner. Een vun de Olen rääd sik in Raag, so stöört he sik noch nadräglig doran, wat een fröher as junge Kolleeg sik so achtern anstellen durvst, ehrer he an de Reeg weer. Dat hett sik nu ganz un gor ännert. Een anner vertellt vun dat Unglück, wat sien eene Söhn in so'n deepswarte Lock rinfullen is, wo he sik rein gor nich mehr ruutwöltern kann un mag. Mutt Pillen fretten, wo he ganz pussig vun wurrn is, leeg bi't Huus op't Sofa un weer to nix to gebruken. Dat Leed kenn ik blots to genau. Kolleeg sien Stimm weer mit sien 74 Johr nu ganz oolt un week wurrn. Oha, dor mag ik noch gor nich an denken, wo 't warrt, wenn 'k mien junge Stimm nich mehr heff.
Wat weer dat för'n swore Rägen
full so liek, as weer't een Wand.
Keen kunn na buten, Paus för't Leven
kiekst di vun't dröge Binnen an.
Wull buten is, de mutt dat utholen
wi binnen kuern uns in't Bett.
Weer 'k de anner, mag ik mi nich utmalen
bün een, de dat geern gemütlig hett.
Natur, se waßt un will fein leven
driggt Frucht un kumm licht mit langs.
De een un aner Bloom, de kannst nich räden
man kriggt in een Johr we'r een Chanx.
Du sülvst markst, warrt bi lütten enger
um di rum waßt dat, bleuht un maakt.
Fraagst di, duert dat nich noch wat länger
bit een anner dien Stääd lockt.
Denn kummt de Stünn un du mußt wieken.
dat Loch, wat du lettst, is nich jüst groot.
Un schull de Häven Rägen schicken
planeert he de Eer un allesn is good.
T.u.M.V.I.
