Pauvre je suis - arm bün ik - so fangt dat an, dat Testament vun Villon, de Dichtersmann ut Frankriech, de nich blots in sien Versen över dat Maat ruutschaten is, sunnern uk in't Leven. Heff se hüüt we'r lääst de Versen, de uns Bambusen in de Hermann-Tast-School vun de Fremdspraken-Assistent M. Jambou vörleggt wurrn. För uns weer dat natürlig noch recht swoor un uk wat wiet vun wat wi uns vörstellen kunnen un muchen.
Liekers is mi de Text vun dat dor gääle Blatt, wo de Wöer vun Villon sien Epitaphe in dat dor bleeke blaue Schrift stunnen, bit hüüt noch vör Ogen bleven un wenn de Keerls, de an Galgen bammeln un de annern fragen, wat se uk för ehr Verbräker-Seel bäden muchen, denn "wi muchen doch all (!) erlöst warrn", een ik, dat ik ja uk een vun de droen ween kunn.(Mais priez Dieu que tous nous veuille absoudre). Nu denk di dor herin, wo Villon dat maakt ( "eine Fiktion posthumen Sprechens", schrifft een achtern in dat Book), dor büst du as plattdütsche Riemel-Genie un Hochtietsleeder-Maker een poor Lichtjohren wiet weg. Ennerlei. Hüüt wurr ik mol fraagt, wat dat vun mi noch een Video geev. Dor bün ik noch gor nich op kamen, aver warrt sach Tiet, wat ik mien poor Fernseh-Minuten in een "niege" Format kunverteeren do, denn wull hett noch VHS un so'n Rekorder as ik. Mi wurr jüst verdüütscht, wo du hüüt dien Biller-Bestellen opgeven kannst un düchtig Geld bi spoorst. Gräsig, wat een noch allens lehren kann un schall in disse operklärten Tieden. Dor hool ik mi fast an de Erinnern, de sünd noch nich umformateert, aver leider nich so genau, as een dat much. Liekers glööv ik, wat ik een rieke Minsch bün, denn dor is mi veel vun bleven uk vun dat, wat mi in 't Leven verloren geeng.Riek bün ik ween
mehr as een annereen.
Kunn, wat ik dacht un meent
mol so un sodennig seggen.
Wenn nümmers dorna höört
hett mi dat nich stöört.
Hauptsaak vör mi weer't
wenn op't Papier schreven weer.
Riek bün ik ween
mehr as männicheen.
Erinnern hett dat geven
Geschichten vun een Leven
un Wöer, de se säen
vun dat, wat se däen.
Wurr eerst laat um wies
weer mien Kinnerparadies.
Riek bün ik ween
mehr as männicheen.
Kunn singen, musizeeren.
De Riemels an 't Klaveer
sung ik hier un dor
midlerwiel so veele Johr
so veele Minschen vör
de nich vestunnen, wat se höört.
Riek bün ik ween
mehr as männicheen.
So veel Leev um mi ween
so veel Leev in mi binnen.
Man jüst so veel Kummer un Begehr
na dat, wat nich guud för mi weer.
Un de bi mi weern, mußten lehren
wat dat heet, wat to verleeren.
Riek bün ik nu
de Grund dorför büst du.
Sitt nich mehr alleen
dä ik mehr as villicht een.
Nu höör ik de Wöer vun Leev
un glööv nu we'r
dat ik ehr nu lääv
wo'k nich mehr glöövt
wat 't ehr noch geev.
T.u.M.V.I.
