De Wind weiht ruut op't Meer

Rückfall - de Gefohr is groot, denn nu heff ik de Utsicht, we'r mol'n anderthalf Stünnen  Leedermoker un Muskant to spälen op een Bühne in Hamborg, wo ik ja  uk veel to wenig kamen bün. Dat is ja egentlig dat, wat'n Muskant bruukt, aver dat heff ik ja nu man nich mehr so veel un dorum will ik dat ja gor nich eerst we'r hoochkamen laten, denn ik heff't glieks we'r maarkt, wo veel Spaaß mi dat maken kunn. Heff glieks mol een Stutz vun de olen Leeder späält, wußt uk glieks, wat ik mien Programm in veer Deele inrichten kunn: de 70er Johren, as dat losgeeng mit "Disco" un de LP, denn na de stillen Johren (de 80er), in de 9oer we'r in de Gang mit "De Blaue Jungs"-Songs vun't Gigi; wat uk de Tiet weer, as ik mien Nordsrander Gedichten un de lütt Geschichten schreev, de ik hier un dor al'n poormol vörlääst heff. Denn weern dor de Johren na 2000, as de Kummerkamertiet anfung un ik uk blots so'n Stücken schreven heff, de een ja knapp mol vör Minschen spälen kann un nu is mit disse Blog de niege Tiet anfungen un mien Leeder hebben wer 'n beten "Zug". Denn heff ik hüüt avend uk ganz gegen mien Gewohnheit NDR 1 höört, dor weer Ernst Christ sien Stimm un achteran kummt Ina Müller mit ehr sinnige un schöne Leed vun Klock dree un wi twee, un sühst wull, denn weer de Opstand in mien Muskanten-Hart we'r dor, de ik ja egentlig gor nich mehr utholen will, denn de "Zug" na't Publikum heff ik al lang nich mehr; kann uk seggen, ik wull em gor nich mehr hebben,  ik höör noch een Madame mit häßlige Stimm seggen: Du brauchst das.Dat harr so wat vun: Hast Du wieder was getrunken?
Dat Leed hier is ja uk nix as twee Akkorde vun hier na dor, aver de Wöer hören na disse Tiet, wo een sik ja för de Japaners freut, wenn de Wind op't Meer ruut weiht.

De Wind weiht ruut op't Meer
un nimmt mit, wat hier allens weer.
Een poor Sorgen hier vun't Land
weiht he na een anner Kant.

De Wind is hüüt Dien Fründ
Man lang nich so as de truu sünd.
He ännert gau sien Richt
un dat Grugen na di driggt.

De Wind is't ennerlei
wat för'n Snack he jüst verweiht..
Dat vun Bedüden, wat se snackt
huult he ö'r weg sien "Kleih mi an de Hack".

De Wind weiht över dat Meer
du ahnst nich, wat he böört.
Dat Jammern, Süfzen, wat een klaagt
vun Minschen, de geeng't an de Kraag.

De Wind verweiht de Aten, kummt nich trüch
över een Boom, de steiht, ö'r een Minsch, de lüggt.
Nimmt sik keen Tiet för een "wo geiht?"
uk wenn de Tiet mol stahnblieven deit.

T.u.M.V.I.

Liggt sach an de Vörjohrssünn

Das Verfertigen der Lieder beim Pedden - kann di sogor seggen, wo ik op disse Leed keem, dat weer dor, wo't de Meierbrügg hoochgeiht un ik düchtig in de Pedalen vun mien Bäckerrad pedden mußt. Dor harr ik de Morgen al twee hübsche blonde Deerns sehen un dach, nu mutt mi blots noch de junge Mutti in de Mööt kamen, de ik denn bi't Vörbifohren gröten kann. Dat hett nich lückt, man ehrer ik bi de Arbeit weer, harr ik denn all dat Leed un heff't in de Draav gau to Papier bröcht. Kannst ja uk nich klagen, de Vörjohrssünn lett sik nich lang bitten, de schient nu al truu un gor nich schuu een poor Dage lang, weer't man blots nich ganz so koolt. Man ik fraag mi, wat ik de Vörjohrsunruh egentlig noch hebben will, dat Jichtern un Jachtern mutt een ja nu uk nich Johr um Johr ümdrieven, dor kann dat man ruhig wat stüttig togahn. Helpt ja nix, dat mutt so'n Winter-Minsch as ik eenfach utholen un sik düchtig vun den Vörjohrswind dörweihen laten.

Liggt sach an de Vörjohrssünn
dat ik so veel Schönes finn.
Blonde Hoor
hier un dor
un dor achtern al een Poor.

Liggt sach an de Vörjohrsluft
dat een op wat Gudes hofft
af un to
wedder froh
wenn ik di we'rsehen do.

Winter weer meist to lang.
Fröhjohr kummt nu we'r ran
un ik bün dor meddenmang
wunnerst di, wo't angahn kann.

Liggt sach an de Vorjohrsknööv
maakst un deist, bit dat stöfft.
Allens rein
allens fein
un een niege Schruuv rindreihen.

Liggt sach an dat Vörjohrshart
dat mi't wedder so warm warrt.
Puckert luut
föhlst de Huut
treckst di in Gedanken ut.

Liggt sach an de Vörjohrslust
vergetten Wintergift un Frust.
Jedereen
lett sik sehen
kiek dor al de blanken Been.

Liggt sach an de Vörjohrssünn
dat ik so in Unruh bün.
Söken hier
kieken dor
villicht warrn een poor Drööme wohr.

T.u.M.V:.I.

So velen

Werde endlich erwachsen - dat harr ik weg, wurr mi bedüüd vun mien Mudder, as ik jammer, wat Vadder mi nich helpen kunn un ik dat nu ganz alleen henkriegen mußt, Lüüd to fragen, wat se mi mit dat Klaveer helpen kunn, wat för de Ümslag vun mien Langspäälplatt in't Water stellt warrn schull. Hett all uk lückt, de Saak mit dat Klaveer, dat anner, dat weet ik egentlig nich, dorför is mien Denken un Doon nich oolt noog wurrn. Liekers is Vadder nu al vör 21 Johr sturven, in't Krankenhuus in Husum um un bi Klock 5 de Namiddag, as ik jüst över de Damm fohrte un denn to laat keem. Wenn ik denken do, wo ik in mien Kummer domols an't levsten achteran wull un nu froh bün, dat ik bit hüüt so wiet in't Leven kamen bün. Dorför sünd annern al an de Reeg ween un sünd dor nu mit langs. So hett't gor nich lang duert mit dat Opschrieven vun disse Reegen hüüt morgen, ehrer ik gau los schull un mien lütt Dochter na School bringen kunn. Geeng noch so'n beten hen un her, fählte een Slöttel un een lütt Book. Aver een Ursaak to schimpen is dat nicht, denn mien Kinner könen dor ja nu mol nix vör, wat ehr Öllern sik mit ehr Ut'nannerdivideeren ehr dat Leven kumplizeert maakt. Dorför geev dat herrlig Nieges to vermelden: dor is een Buuwaag köfft wurrn för mien Jung; dat hett denn natürlig Oort, so'n Töge mag'k lieden.

So velen sünd so lang al gahn
vun velen verloren al de Naam.
Vun weckeenen bleev wengst dat Huus
süht hier un dor as fröher ut.

So velen harrn hier ehr Leven
Johr um Johr neeger an'n Häven.
Nich bi jedereen sünd velen folgt
in't Dodenriek späält sach keen Rull.

So velen nu gahn all ehren Weg.
Af un to is een, de driggt
mehr as wat he sülven wiggt.
Kunn angohn, dat lohnt em een villicht.

So velen un hebben all betahlt
een Leven op de Eer, liekers stolt.
Se hebben dat schafft, sünd dor mit langs
uk wenn du dor ganz dull an hangst.

So velen sünd noch dor
hebben noch se weckeen Johr
blieven noch hier in de Welt
wo de Jungen nu dat Leit vun höllt.

So velen - noch bün'k een vun se.
Nich allens hett döcht, wat ik dää.
Man de Olen kunnen mi't lohnen
heff veel för dat Erinnern daan.

T.u.M.V.I.

Wohr di vör de Wöer

FAZ - heff'k mi denn doch noch mol köfft, wegen de Artikel, de Schirrmacher schreven hett un wo he de "Atom-Wohrheiten" ut'nanner plückt. Dor mutt ik hendör as de Lüüd vun Baden-Württemberg, de nu vun een Windröder-Minüsterpräsident regeert warrn. Wi in SH ja uk, P.-H.C, weer ja een vun de ersten "Windbuern", sodennig geiht ja nu ganz Düütschland an de Kraag. Gah doch na Japan, warrn mi de Fukushima-Gewinnlers vun de Grönen bedüden. Ik hool lever op, denn wenn ik dor so'n beten bi bün, kriegen de Wöer so veel Gewalt un Gift, dat kannst gor nich wedder guudmaken. Heff in fröher Tieden Breefen schreven un versöcht, de 5.Gewalt in de Giebelstadt för mi hertodrieven. Hett aver uk nich hulpen.Vör'n poor Daag hett't mi drapen wegen mien Bookstaben-Akschoon un dor mußt denn disse Leed ruutbookstabeert warrn. Dat Schrieven, sünnerlig dat op hooch, kriggt licht so'n Twist vun Pathos un Lachhaftigkeit. Liekers hett't piert.Gifft licht een Mallöör - wohr di vör de Wöer. Nu mutt ik an de Arbeit al twee Lüüd ut de Weg lopen, wat uk so'n beten Umstand bedüüd. Op't Bild is de Mensing-Siet opslagen; dor kann ik noch wat över Wöer lehren.

Wöer denken
Wöer schrieven
Wöer bölken
laat dat blieven.
Wohr di vör de söte Lust
seggen, wat blots denken schullst.
Gifft licht een Mallöör.
Wohr di vör de Wöer!

Wöer maken
över Saken
Wöer, de drapen
lever laten.
Wohr di vör dat groot Begehr
de ganze Minschheit schull wat lehren.


Wöer eien
Wöer pieren
Wöer kleien
Wöer klieren
Wohr di vor dat grote Book
nich jedereen is lieke kloog.
Gift licht een mallöör
wohr di vör de Wöer.


Wöer, de leven
Wöer, de geven
Wöer verspräken
Höl un Häven.
Wohr di vör wat allens bedüüd
schullst ehr schonen, de velen Lüüd.
Segg man nix to ehr.
Wohr di vör de Wöer!


Wöer, de Breef
de du schreefst
Wöer, vun de
mi een dreep.
Wohr di vör "dat heff'k nich wullt".
Harrst den Breef nich schrieven schullt.
Nu hebbt wi dat Mallöör
Wohr di vör de Wöer.


T.u.M.V.I.

Ut dat Truerlock ruut böört

will you still love me tomorrow - so'n beten höört sik dat Stück so an un is uk so meent, denn na de Leev höört uk dat Truern um de Leev, wenn du ehr verloren hest. Fraag mi, wo dat de anner Minschen maken, wo lang ehr dat in de Knaken oder in de Kleeder sitt, wat se dor gauer över weg sünd un eenfach un stüttig leven könen. Mi keem't hart an, as ik vun mien Lütten ehren Burdsdag weg geeng, se mi geern fastholen harr, ik aver in mien niege Leven torüch wull. Wodennig ik an den Avend liekers we'r ruut funn ut disse Truergedanken-Möhl, dat kannst in disse Leed naläsen, wat ik hüüt morgen schreven heff mit mööde Ogen, wo se uns doch we'r een Stünn stahlen hebben. Uk een vun de veelen Saken, wo wi nich um lang fraagt warrn. De Saak, wo ik jüst de letzte Tiet veel um snackt heff, is, wat wi unse Kinner uk noog Leev un Tovertruun mitgeven hebben. Wi - dat sünd de Nakriegskinner, vun de se seggen, wat se uk nich ümmer regelrecht willkamen weern un se dat denn uk spöört un leider an ehr Kinner wietergeven hebben. Ik heff een Mudder vun domols begööscht. Junge Öllern mötten nu mol so veel lehren un maken un doon, dor is licht mol vun dat eene to wenig un vun dat anner to veel. Un vör uns all un sünnerlig för uns Kinner schull doch noch een "tomorrow" un de "Leev" dorto affallen, uk wenn de een un anner dorför uk mol rund um de Welt fohren mutt.

Kreeg dat trecht, heff mi ut dat Truerlock böört.
Wo is dat kamen? Wennehr is't passeert?
Weer mit eens dor binnen, as ik ut de ole Dör
vun dat Huus ruutgeeng, wat uk mi mol höört.
As ik de alleen leet, de noch ümmer dor sünd
maarkt ik, wat ik andaan heff, mien Leev, mien Kind.
Geeng na de Dör, wo een anner Minsch töövt
de jüst as ik een niege Glück öövt.

Kreeg dat trecht, wat de Truer mi nich över weer.
De anner kunn dat ahnen, wat in mien Hart passeert.
Versöcht we'r ruut to finnen, wo de Kummergrund liggt
weer al een lütt bet verwunnen, wenn een maarkt, wo een an driggt.
Is een Deel vun mien Leven, is de Sorg um mien Kind
warr'k nich opgeven, wat ik dor bün..
Dat Pieren warrt ringer, gifft een di dat Recht
mußt nich wat verbargen mit allens, wat een seggt.

Kreeg't torecht un heff mi we'r truut
mit Tohören un Snacken keem ik dor we'r ruut.
Een ole Musik strakelt liesen mien Hart
de Sorg lenkt di af, wat vun de Welt nu wull warrt.
Kummst weg vun dat achtern, kiekst'n lütte bet' na vöörn
kiekst na de anner hen un magst em tohören.
Op eenmol wurr't licht in mi un denn is't passeert
dat ik mi ut dat Truerlock ruut böört.

T.u.M.V.I.

De grote Klock

Fehmarn - Inselschool. Dor hangt se, de grote Klock, de stahnbleven is, jüst so as de School, de dat dor vörher geev, wat een Gymnasium weer un nu in een gewaltig Gemeinschaftsschool opgahn un verloren gahn is, mit Niebuu, Rotunde op'n Schoolhoff un een gewaltig Pipapo. Ik keek bi de Tagung, wo dat um Unesco - dat heet um de Welt - geeng, un segh de dore Klock dor hangen un heff mi de poor Reegen op't Papier rääd, wieldes een vun dat Geld swöögt, wat Du för'n guden Zweck innähmen un utgeven schallst. De Tagung, de Witterung, de niege Inselschool, allens hett nich jüst Lust maakt, noch eenmol mehr na Fehmarn to fohren. Dat gude Inselleben is't sünnerlig an de dor grote School al lang nich mehr, dorför sünd to veelen na de Insel gahn, de so'n egen Bagalutenhaftigkeit in de Kleeder harrn. Hüüt, an'n Sünnavend lopen de Links-un Rechts-Bagaluten um St.Lorenz, un wi sünd bang, wat de Lex, de wi bi uns in de School in de Finster kläävt hebben uns tweibraken Finstern inbringen warrt. Dat is denn nu mol so, denn mött wi niege Finstern kriegen, so lang as se uns wengst noch unse School laten un se nich kaputt doktern. Alleen, ik harr geern bi de Arbeit een eenzige Klock, de nich bottert. De merhsten gahn dor nich gau noog.

De grote Klock, de geiht nich mehr.
Bleef stahn, is al'n Tietlang her.
Wat to de Stünn passeert
dat weet wi nich.
Wat dor mallöört, dat seggt se nich.

Hart vun de Welt, dat wieter sleiht
is op een Weg, de wieter geiht.
Een Klock, de steiht, is in de Weg
to laat, to fröh, hett hier keen Recht.

De grote Klock, nähmt se ehr dal?
Wull geiht dorbi?
Löppt se nochmol?
Helpt anner Lüd, wenn se hier geiht
finnen in de Tiet ehr Maat
bit de letzte Stünn ehr sleiht.

T.u.M.V.I.

Wo dat piert

Denn weer't nich ganz umsunst - wo oft denkst dat, denn du muchst, wat uk dat Leege noch'n bet wat bedüden deit un dat Utholen wat helpt. Ik glööv dor nich so an, dat Leegen un Bedreegen fangt mehrstendeels bi de Minsch sülven an. Man dat hiere Leed, wat ik nu um un bi Klock süss noch gau vör de Arbeid in't Cumputer-Klaveer pickern do, dat is eenfach mol ut dat Leege ruutbottert, wat mi al siet halvig veer nich mehr slapen lett; ik hoff, ool Heine hett dat blots ut Jux seggt, denk ik an Düütschland in de Nacht, bin ich um den Schlaf gebracht. Man dat weer hüüt morgen as'n Blitz; dor heff ik mi denn trööst un mi seggt, se stellen so un so de Klock bald um, denn warrt ut Klock fiev Klock süss. Denn kannst man in de Gang.Gewalt ist keine Lösung, heff ik mol hört, dat Mitled mit sik sülven uk ich, aver disse "Utnahm" will ik mi mol we'r gönnen. Is ja uk nich ennerlei, wat een noch een Heimat hett oder nich. Man as ik't annerletz lääst vun de Schuuvlaad, wo man dat rinlegen schall, wat een um den Slaap bringen deit, keem mi dat doch so vör, as kunn mi dat helpen. Vadder is nu guud verwohrt, sä Kulle vun de Tankstell; dat sä he aver vun jedeeen, de na JensJehann sen Kamp keem. Wo sünd de Minschen un all de anner Saken, de wi mögen un bruken, beter verwohrt as in unse Hart.

Op eenmol schoot een Blitz dör mien Kopp
un denn weer dat al mit Slaap.
So lang harr'k dorför mien Ruh
denn weer dat we'r dor in'n Nu.
Wo dat piert - mien Dörp is so verkamen!
Wo dat piert,  wat de Windröder dor nu stahn!
Wo dat piert, dat uns regeert de Öko-Wahn!
Wo dat piert, wo dat piert, wo dat piert!

Op eenmol keem de ool Kummer mi we'r an
dat ik an nix anners denken kann.
Weer doch al so wiet, dat Giften un de Striet
un nu maark ik we'r de ganze Tiet
wo dat piert, dat mi de Lüde nich mehr kennen!
Wo dat piert, wat se mi dat Land utschännen!
Wo dat piert, wat't för mi keen Freud mehr blifft!
Wo dat för mi keen Na-Huus-Kamen gifft.

Op eenmol weer de ole Hass we'r dor.
Harr mi so geern dorför verwohrt.
Wull doch blots in stille Freden ween
un wengst mien Ruh hebben hier alleen.
Wo dat piert, wat ik mi nich wohren kunn, mien Leev!
Wo dat piert, dat, wat ik mit de Johren verloren heff!
Wo dat piert, dat an't Enne blots vergetten steiht
un dat schietegaal is, wat een na dien Graff hengeiht.

Op eenmol, dor weer, wat ik mi inbildt heff, all twei.
Een Storm, de dör mien Gedanken weiht.
Dach, ik weer bilütten dor mit trecht.
Nu steiht dat Grimmen mien Leven in de Weg.
Wo dat piert, kann keen Ruh mehr finnen!
Wo dat piert, dor is keen schöne Utsicht in mi binnen!
Wo dat piert, dat de annern mi all över sünd.
Wo dat piert, dat ik so lang al över bün!

Wo dat piert, wo dat piert, wo dat piert....

T.u.M.V.I.

Wat annern allens utholen

Ncht fühlen, was ist - so kunn dat Utholen gahn, schrifft een kloge Fru in ehr Book över de Kinner vun Öllern, de in'n Krieg weern. Dor kummt natürlig blots Leeges bi ruut, wat Du di alleen föhlst, di ümmer we'r wat verseggen deist un wat nich allens mehr. Egentlig ist dat nx, wo di an freuen kannst, liekers helpt , wenn du weetst, dat kunn uk an wat liggen, wat wiet över dat beten Minsch ruutwiesen deit, wat du büst oder vörstellst.Wohrschienlig schallst blots anners rum kieken, dien Leven eenfach vun een anner Sicht ut ansehen, denn wurrst gewohr, wat du sülvst allens utholen un maken deist un wat di allens lückt hett.  Wat noch nie so recht lückt hett, is anner Lüüd um Hülp fragen, dorum mußt ik we'r allens ganz alleenig maken, mien Gift gau mol dalbieten un denn hett dat ja uk gahn: nu hangen de 47 groten Bookstaben hoffentlig morgen un övermorgen noch un wiesen de Welt, wat ik för Noot holen do:Sik sülven estimeeren, annern reschpekteeren un tosamen lehren

Wat annern allens utholen doon
dor wunnerst di
un sülven büst so froh
geeng noch vörbi.
Keemst noch eenmol dorvun af
harrst nochmol Sott.
dat een Mol noch schafft
denn hett di't faat.
Denn kriegt wi mol to sehen
wat du utholen deist.
As all de annern däen
de't nich so guud geiht.

Wat annern maken doon
dor wunnerst di.
Harr sik dat Bigahn lohnt
nu's all vörbi.
Wenn di wat vörnahmen hest
nu is't to laat.
Geiht nu op den Rest
kriegst nich mehr veel faat.
Denn kannst bi annern sehen
wat de all schafft.
Weil se de Arbeid däen
sünd se dorvun af.

Wat annern lücken deit
dor wunnerst di.
Wenn bi di rein nix geiht
liggt al an di.
Is blots de Oort un Wies
wo dorna kiekst.
Dat Beste dor an is
dat du di in schickst.
Denn warrst uk du insehen
wo schön dat weer.
Dat Leven hest verdeent
wat dien egen weer.

T.u.M.V.I.

Wat de Welt so allens will

Zettel - hier un dor un disse meddenmang; dor mußt he dor an glöven un wurr hüüt Namiddag vertont.Veel gifft nich to berichten, de mehrste Spannung is in de Filme, de ik mi optekent heff. Snackst över dit un dat, wat de Arbeit beter maken schall, denn jedereen will dat beste, aver dat, wat dorbi ruutbottern deit, dat is man mau. Mol sehen, wo de poor Bookstaben morgen an de Finster kläävt warrn, dat de poor Lüüd vun Güstern dor villicht noch'n beten vun lehren könen. Sich wertschätzen - wat schallst op platt dorto seggen; dor fallt mi de gegendelige Snack in: de sik för Schiet höllt, warrt uk för Schiet ansehen. Un dat keem uk dorbi ruut, as ik dat Blatt lääst heff, wat se dor verdeelen för ehren Truermarsch för den Palmsündag. Naja, denn man to.

Wat de Welt so allens will
mehr as dat, wat ik noch böör
un ik wünsch, se weern bi lütten still
de Lüüd, wo'k so veel Wöer vun höör.

De Welt, se schall nich gauer dreihen
as ik't verdrägen kann
de Wind mi nich vun vöörn anweihen
denn ik seh al lang keen Land.

Much so geern, wurr so geern
dat Nich-Mehr-Bigahn utprobeeren.
Kieken weg, slieken weg
annern kamen uk so torecht.

Watkde Welt blots allens opstellt
fraag mi, wat se an't Lopen hölt.
Jedereen, all tosamen wöllt to veel
wat twei gahn is, warrt nich mehr heel.

De Welt, ik much mi in ehr binnen finden
na ehr griepen, föhlen, hören, kieken mit all mien Sinnen.
Keek to veel na Biller vun anner Lüüd
bleev tolang binnen, verloor mien Tiet

Much so geern, wurr so geern
dat Nich-Mehr-Bigahn utprobeeren.
Kieken weg, slieken weg
annern kamen uk so torecht.

T.u.M.V.I.

Dat dor Blöme bleuhen

Skorpion-Maand - nu weet ik, worum disse Dag nich so rund leep un dat bi beste Sünnschien-Witterung, aver dor will ik uk nich lang um janken. De Minsch will uk af un to eenfach to veel; stellt sik dat eentallige Leven för, wat dat weer oder uk nich ohn Blatt, ohn Fernsehen, ohn www.Man wohrschienlig hebben de Lüüd jüst as wi vun nix anners snackt, denn mehrstendeels geiht't um Minschen un um wat sik hört un wat nich. Wurr mi blots as in dat Leed 'n beten mehr Lust an't Vörjohr wünschen, aver dat will nich lücken, so'n "morosité" seggt de Franzoos höllt mi fast. Dat warrt uk we'r anners; dor schall de Maand sik noch mol'n beten dreihen. Man bi't Schrieven un Inspälen hett de Skorpion an't Enne tobeten, aver dat passt to disse Dag, unvullkamen, as he nu mol weer.

Dat dor Blöme bleuhen, heff ik erst gor nich sehen.
Kiek blots an mien Nääs hendal, bün in Gedanken ween.
Söcht, wo ik een beten över sinneeren kunn
heff man leider nix in mi binnen funnen.

Dat de Sünn dor buten schient, is mi meist een Doon.
Wurr bit toletz binnen blieven, weil't Ruutgahn doch nich lohnt.
Wo ik sitt, op gor nix luer, maakt de Natur mit Macht.
Wassen deit hier allens,  geiht op na de Winternacht.

Harr'k doch so'n beten wat vun't Fröhjohr in mi binnen
harr'k'n Grund to speegeln dat Glimmen vun de Sünn.
Man dor is bolts swatt un gries, finn keen gröön, keen gääl.
De Dag, de Nach - allens liekeveel.

Dat is blots een Töven op, ik weet nich, wat.
Dat is dor nix an glöven, dat Geföhl, ik bün so satt.
Is as leeg de Winter noch fast op mien Hart.
Kann dor nich mit umgahn, dat't nu Vörjohr warrt.

Ruut ut Plünnen un Puschen, kiek mi in'n Speegel an
dat Parföng uttuschen, treck anner Farven an.
Villicht warr't morgen lücken, dor is nix, wat mi noch höllt.
Gah ruut, dat Vörjohr rüken, freuen mi an de niege Welt.

T.u.M.V.I.

Dat is blots Fernsehen

Die Schönste von das Land - na, Fanny Ardant weer dat uk mol, denn in den Film vun  Truffaut, ganz op oolt in swattwitt, dor weer se regelrecht mien Liebling. Man leider höört se na Truffaut, un wenn Jem dat Büld so'n beten nipp un nau ankieken, denn warrt Jem dat sehen, se kiekt so vull vun Leev un Bewunnern hen na em, dor hett Trntignant mol regelrecht Pech. De Fru in't Fernsehen, de mi to disse lütte Leed inschpereert hett, weer aver aver nich Fanny, suunern Maria ut den Tatort, wo't um Hannover 69 geeng un Fru Lindholm sik in een Jan hen verlieben mußt. Chott, ik mutt seggen, dat harr Oort. De Keerl lüggt un büxt geern ut, aver wiet (Afrika) warrt he nich kamen.
Ehrer ik na so'n Bürgerversammeln losgahn bün, wull'k dat Leed noch gau inspälen, aver Batterie leddig; un hüüt avend weer leider de Melodie verloren. Dat wat Jem hier nu hören, hett lang nich den Charme vun de erste Versöök. 

Ik weet, dat is blots Fernsehen
ik weet, dat is nich wohr.
Man weer ik doch so geern de Mann ween
vun disse smucke Poor.

Ik weet, dat is blots inbildt
hett een anner sik utdacht.
Man ik weer so geern de Held
mit di in disse Nacht.

Ik weet, dat is nich echt ween
Jem späält, kriegt Geld dorför.
Man ik bün so lang alleen ween
stell mi dat Glück so vör.

Ik weet, dat weer blots lagen
man dorför aver schöön.
Un dat is ja nich verbaden
so'n ganze lütte beten drömen.

Ik weet, so warrt nich kamen
is, wenn mi't drüppt, nich dull.
Man wi tellen na Milljonen
wo jedereen dat uk so wull.

Ik weet, ik bruuk nich töven
so warrt mi nich passeeren.
So will'k eenfach wieter öven
mit wat ik fndt bi di, mien Deern.

T.u.M.V.I.

Dor is de Krüüzweg

A Day in the Life - dat Leed is egentlig so groot un dat, wat dor vörfullen is in Hamborg an de Krüüzweg in Eppendörp, so slecht to verdauen, egentlig bruukt't dit Leed nich geven. Man uk wenn du een Wääk later dor steihst un blots opschriffst, wat Du dor sühst, denn is dat al dat halve Gedicht vun een Geschicht, de leider ümmer we'r vertellt warrn mutt. Dat dor mol 'n Waag vun de Bahn afkummt un denn glieks dree Lüüd mitnimmt, wunnert di dat, wo dor so veel Lüüd dat so scheußlig hild hebben un man blots een gude Meter vun Di weg suust dat un bruust dat, man wi leven dor mit, richt uns dor mit in un denken - mehrstiets hebben wi uk recht - wat schull dor groot passeeren? Liekers hett Jens-Jehann mol so richtig henlangt an een Eck, wo't de Minschen nu mol'n beten beter geiht as annerwegens un dat kunnst de Eck een Wääk later al ansehen. Egentlig heff ik een veel to schöne Wuchenend hatt, um dat mit disse Unleed aftosluten, aver mi weer dorna.

Dor is de Krüüzweg
dor is dat ween.
So veel Blöme, Talliglichter
hest noch nie nich sehen.
Een Mann verdüütscht een anner
vun dor, dor keem de Waag
floog so dör de Luft
geeng, de dor stunnen, an de Kraag.

Hier un hüüt
is't so wiet.
Keen Chanx
keen wieter langs.
Hier un nu
he, se, du.
An't Enn de Reis
op de een jedeen geiht.

Dor is de Krüüzweg
op disse Flag is keen ganz arm.
Sitten buten in't Café
Vörvörjohrssünn schient warm.
Vun Kinner liggen Breefen
schrieven, wo ehr ehr Lehrersch fählt.
"Kiffer", nennt se, de dat dä
un de't Geweten seker quäält.

Hier un hüüt
is't so wiet.
Keen Chanx
keen wieter langs.
Hier un nu
he, se, du.
An't Enn de Reis
op de een jedeen geiht.

Dor is de Krüüzweg
dor weer't för annern all.
Jedereen hier överleggt
wenn dat för em kamen schall
dat dor mit trecht un dormit langs
keen hett sodennig wullt
wo wiet schallst trüch gahn, fraagst du na een Schuld.

Hier un hüüt
is't so wiet.
Keen Chanx
keen wieter langs.
Hier un nu
he, se, du.
An't Enn de Reis
op de een jedeen geiht.

 T.u.M.V.I.

Lääv de Leev

Schlafentzug - dor kunn ik uk mol een Book över schrieven, Leeder sünd dor al noog vun affullen. Is uk een Oort un Wies, mit sien Kopp Achterbahn to fohren. Güstern weer't een unnatürlig Op un hüüt warrt't een taage Dal. Liekers heff ik mi um Klock Süss an't Klaveer sett un mit Gewalt den Süfzer hier inspäält. Erst de "Morning Star"-Ton hett mi ut de Kumpunisten-Kalamität ruutulpen. Bi't Singen heff'k uk de Stell nich repareeren kunnt, de noch nich ganz to Enne dicht weer. Pfusch am Bau, man dat Hiere is ja nich mehr as een apenstahn Zettelkasten. Vörhen heff ik een poor Ogenblicken lang op Arte sehen, wo de Weg vun'n Muskanten na'n Filmmusik-Macker gahn kann. Dat is gewaltig, wat dor noch to höört, geneerst Di binah, wat Du blots de Knöpe för "an" un "ut" finden kannst un wo annern dat dor Flag as'n Ingenöör angahn mögen.Denn hest uk'n Recht, wat Dien Naam op't Plakaat steiht. Villicht lückt dat ja mien Kinner. Mien Dochter hett ehren Vadder op jeden Fall mol we'r een "Motiv-Buch" maalt un schinkt, dat mußt denn ja glieks op't Bild.

Tööv
de Leev
is op eenmol dor.
Duert uk mol een poor Johr
ehrer se sik instellen deit
un Du markst
wo eenfach allens geiht.

Glööv
de Leev
de lett sik geern mol Tiet.
De Weg na ehr is uk mol ganz wiet.
ehrer een ehr bemöten deit
un markt, wo eenfach allens geiht.

Leev
geev't
wenn Du leven däst
un wenn Du annern geven hest.
Leev
geev't
wenn Du leven däst
un "Leev" to een annern säst.

Lääv
de Leev
is se eerst we'r dor.
Wat weer
is nu nich mehr wohr.
Soveel is nieg
as een dat wünscht.
Geeng nich vörbi
een anner Minsch.

Ööv
de Leev
mußt erst we'r spören
uk een liesen Aten hören.
Kaam neeg
kiek hen
sunst warrst Du
ehr nich kennen.

Leev
geev't
wenn Du leven däst
un wenn Du annern geven hest.
Leev
geev't
wenn Du leven däst
un "Leev" to een annern säst.


T.u.M.V.I.

Lemmy

65 - so wiet schallst erst mol kamen, ool Lemmy hett dat schafft un de SPEX - dat eenzige Blatt, wat ik noch lääs, hett em utfraagt un he hett fründlig vertellt. Wat he so seggt hett, kannst in dit Leed naläsen. Dortwischen stahn de Riemels, de ik mi sülven todacht heff, denn mien Leven weer doch jüst dat Gegendeel vun Lemmy sien. Uk de Musik, de he al so veele Johren luut un vull Saft un Kraft spälen deit, weer nie so ganz mien Saak; ik kaam ja nu mol vun de Tasten her, nich vun de Sieden. Freust Di dor an, wo taag so een is un wo riek he is
an Leven, Insichten un wat kann he düchtig vertellen. As ik noch as Leedermaker ünnerwegens weer, kunn ik uk noch vun dat een un anner Stück brösen, man dor geeng dat um Bibi Johns, Vico Torriani oder Freddy Breck;  un wo Lemmy mit Sex'n Drugs prahlen kann, is bi mi blots de een un anner Kümmerling nableven. Chott, weer sach uk'n beten feig, man so'n A13-Leven weer ja uk nich ganz un gor to verachten.  De Steveln vun't Video heff'k vör 20 Johren köfft, af un to uk mol anhatt, denn so'n lütt beten Rocking weer Dr.Schwipsen toletz ja doch.

Lemmy weet, worum
lever op de Bühne stahn,
lever'n beten Promi ween
as in de lütt Stuuv ganz alleen.

De Vördeel vun dat is
de Fruunslüüd mögen Di, dat is wiß
waarmt ehr guud, so'n beten Licht
wat affallt, uk so'n beten driggt.

He seggt, he is dor gor nich krüüsch
nimmt jede Bloom dor op de Wisch
egaal, wo groot, wo lütt, wo fein
he warrt ehr eien, he warrt ehr kleien.

Vun em dor harr'k wat lehren schullt
späält in de Leev keen grote Rull
dorum bün'k uk keen Promi ween
sitt in mien Stuuv un bün alleen.

Een Mann as'n Boom.
Een Mann mutt wat doon
een Mann achteran
een Mann fangt mit an.

Wat hett he nich allens probeert
kummst över de Hund, kummst över de Steert
Laat de Fingers uk vun dat
wat Di regeert un maakt Di satt.

He tellt nu al so veele Johren
Hoor, Tähne hier un dor verloren.
Liekers mit de eische Hoot
maakt he wat her, dünkt he sik goot.

Nich allens weer mi na de Mütz
weil uk de Sünnschien nich blots nützt.
Ik keem in't Leven nich so wiet
liekers harr'k een gude Tiet.

Slech Geweten in de Weg
man dor bün ik sach nu mit trecht.
Nich gor so lütt, n'beten lau
man bün uk nich mehr so benaut.


T.u.M.V.I.

Wo find ik Wöer

Wir möchten Ihnen was zeigen - na, de beiden Junges harrn wat uträkent, nineeleven (11/9) un dreeölven (11/3)  un de Johren op to, dor keemen se op den 22.12.2012 - Weltuntergang. Dat weer doch gediegen; de Iden vun'n Märzmaand hebben dat in sik un an sik. Wat ik güstern sunst to hören kreeg, weer in de Neegde leeg un is dat uk in de Feern. Gifft för jedereen mol een Dag, dor gifft dat achteran de Tiet vörher un de Tiet naher. Wat se beter warrt oder villicht denn doch nich, op jeden Fall warrt se anners, de Stünnen, de Dage, de Johren tellst duppelt dorna. Man wi mött liekers op dat Leven vertruun, wat in uns is un um uns rum un achteran. Denn noch de Leev op to addeert un denn süht dat nich so leeg mehr ut.De Opnahm hett nich ganz lückt, kunn mien Schrifft bi't Inspälen nich läsen, aver much't liekers blots eenmol singen.

Wo find ik Wöer in disse Tiet
wo so veel anners mehr bedüüd?
Wo find ik een Grund för een Gedicht
as'n Fedder un gedankenlicht.

Wo is de Ruum för'n wieden Blick?
Överall een Grugen, wohen een kiekt.
Dor för een Land, hier för een Minsch
weet nich, wo schall'k em seggen, wat'k em wünsch.

Wo kunn ik meenen, ik harr een Recht
op dat lütt beten, wat mien Denken seggt.
Dat Gegenan, dat "bün dorför", dat is egaal
helpt de velen nich, ohne Utsicht, ohne Wahl.

Wo schull de Moot för een "Maak wieter" kamen?
Harrn fröher keen Sorg, sünd to wiet gahn.
Mött uns in fügen, weil dat Leven is.
Uk in fründlig Tieden, dor's nix wiß.

Wull schall'k mien Sorgen seggen, wull höört to?
Wull helpt mi bören, wenn'k drägen do?
Kann blots een vun de doren ween, de ik vull Leev
in mien langen Johren drapen heff.

T.u.M.V.I.

Keen Bailey, keen Pineau

Klassenkampf - dat Woord kann ik duppelt bookstabeeren - eenmol mien Arbeit un denn noch na Kuddl Marx sien AB. Nich dat ik miteens doch wat för de Duppeltroden över harr, aver ut mien Lüttbörger- Kleeder bün ik nie ganz ruutkamen. Dat hangt mi an. Hett Tieden geven, dor weer ik rein vergrellt för luter Afgunst. Midlerwiel ist't beter wurrn, heff markt, wo schöön dat is, de Vörnähmheit, sünnerlig, wenn't vun de Klookheit her kummt. Man wi Lüttbörgers sünd ümmer 'n beten bang, wi kunnen we'r ganz an't Enne stahn, dat wi unse Geld verleeren, dat Huus un de Rechten, de wi uns denn doch mol nahmen hebben. De tweete Deel vun disse Leed ut ganz ole Tieden is dorum uk nich mehr so meent, dor bün ik al lang över weg. De erste Deel, de heff ik so beläävt, as een Minsch vun Kiel een Galerie op Süden opmaken wull un mi dat vörslagen hett, as ik dat in't Leed vertell. Weer de Tiet, as se in Hamborg Pineau sapen hebben un de Liköör Bailey opkeem. Mien Jägermeister-Solidarität is nie so ganz groot ween, aver de een un anner Kümmerling heff' k bi Naemi kregen. Nich vergeten, Du dörvst de Buddel nich opstellen, Du mußt ehr henlegen. man wat is dat doch för'n Nebensaak, de Welt hett in de Neegde un in de Feern leider ganz anner Sorgen.

Rainer kummt vun Kiel
op't Land hett he een Galerie.
Rainer weet, wat he will
he hett wat vör mit sien Galerie.

Rainer, he ladt in
een Leedermaker schall bi em singen.
platt, wat sik versteiht.
Weil Plattdüütsch jüst guud geiht..

De Lüüd, de kamen schöllt
sünd Lüüd, de wat vörwiesen kött.
An de ut't Dörp denkt he nich
de stahn sien Galerie nich to Gesicht.

Rainer denkt an mi
he meent, dat is een Chanx för mi.
He kennt Hannes Wader, een Mann bi de Funk
de villicht wat för mi maken kunn.

Ik drink keen Bailey un keen Pineau
mit Lüüd as Jem, mit Lüüd as Jem.
Ik drink veel lever mit mien Frünne in de Kroog
Jägermeister un Kümmerling.

Herr von Maltzahn kummt vun Bonn
op Land hett he een Buurnhoff stahn.
Mit Reitdack, as sik dat höört.
In de Stall een Swennbassin heff'k höört
vun Fru Sönksen, de maakt rein
Se is so akkuraat - so soll es sein.
De Jungs vun't Dörp kaamen gern vörbi
de Deerns Maltzahn sünd frie irgendwie.

Se findt de Junges nett
uk wenn se nich mitsnacken kött.
So burschikos un bet naiv
gegen Langewiel un för de Tiedverdriev.

Herr von Maltzahn seggt, ik schull kamen.
Lüüd as wi wurrn sik guud verstahn.
He meent, dat ik wull anners bün.
Hier in't Dörp gehören Sie doch nicht hin.

Ik drink keen Bailey un keen Pineau
mit Lüüd as Jem, mit Lüüd as Jem.
Ik drink veel lever mit mien Frünne in de Kroog
Jägermeister un Kümmerling.

T.u.M.V.I.

marleen

Sülvern Hochtiet - kreeg ik nich trecht un schaff ik uk nich mehr, man de Sülvern Kunfermatschoon, de heff ik fiert un mien olen NF-Kamraden we'rsehen. Na ja. Dat hett mi veel to denken geven, wo veel de anner al schafft harrn in de 25 Johr, wo dat Leven de een un anner doch uk een mitgeven harr, un ik föhlt mi noch so'n beten as de Jung vun ehedem, harr noch keen Kind, keen Küken. Liekers hebben sik'n poor Deerns wunnert, wat ik dor mit mien lütte een Meter achzig vör ehr stunn. Ipe - Du weerst domols aver uk lütt. Dat sä Marleen. Un dat heff ik ehr mit disse lütte Leed vun 1993 torüchgeven. Ik weer ja nich ganz so marleen-mäßig ünnernwegens, man weer uk nich licht uttoholen, bi't Danzen de Deerns liek in't Hart to kieken. So wurr dat nix mit mi un all de Marleens vun Nordstrand. Aver as ik dat Leed denn eenmol op de ole Insel sung, hett dat mit de "Lütt"-Pointe fein henhaut. Lohnt binah nich, dat ole Stück uttograven, aver güstern full mi dat vun een grote Bunk Papieren in de Hand. Dat Bild hett mien lütt Kamera leider nich scharp stellen mucht, dor is lütt Ipe op't Denkmol vun Laboe to sehen. Wo wiet liggt dat torüch? Midlerwiel hebben wi na den Sülvern GAU vun Tschernobyl noch een niegen op to kregen. Keen schöne Tiet för ole Leeder.

Ik heff dat nich vergeten
ik weet noch, wo dat weer.
Heff mol bi Di setten
is al lang, lang her.

Ik wull Di uk wat seggen
harr Di binah wat fraagt
wull eerst mol överlegen
un denn heff'k dat nich waagt.

Marleen, wat weerst Du domols schön:
Marleen, Du hest mi gor nich sehen.
Marleen, ik much Di so, Marleen.
Man Du säst, ik weer to lütt för Di, Marleen.

Ik wull Di uk mol schrieven
een ganze lange Breef.
Man denn leet ik dat blieven
as veel, wat ik mi vörnahmen heff.

Ik wull Di mol besöken
un fohrt an Dien Huus vörbi.
Doch denn wull dat nich lücken
un dorum keem ik nich na Di.

Nu heff ik Di we'r drapen
na 25 Johr.
Kunn dat gor nich faten
un dacht, dat is nich wohr.

Wi snackt vun ole Tieden
vun Di un mi dat Stück.
Du säst, Du kunnst mi lieden
man ik weer Di meist to lütt.

Marleen, wat weerst Du domols schön:
Marleen, Du hest mi gor nich sehen.
Marlen, ik much Di so, Marleen.
Man Du säst, ik weer to lütt för Di, Marleen.


T.u.M.V.I.

Wöer heff'k dorför keen

Sich wertschätzen - dat Woord heff ik noch gau mol in't Lexikun nakeeken, un sühst wull:"veraltet". Liekers schall't, wenn' na mi geiht, in grote Bookstaben an't Huus hangen, wenn de jungen Kamraden vun dat Veerde Reich dör de Straat marscheeren.Denn dormit hebben jüst de doren dat erste Probem as so velen anner Dütschen uk, se holen sik för Schiet un dat schullen se man nich doon. Dorum schull dat dor Woord vun't "Wertschätzen"man vun'n poor Lüüd mehr lääst warrn. Liekers bün'k mit mien Wöer af un to uk an een Enn kamen; dor kunnst, nä, dor schullst swiegen. Liekers maak ik in dit Leed gewaltig Laarm. Ik folg eenfach mol de Möglichkeiten vun mien Klaveer, so kunn een Jazz-Kombo sik över dat Plattdüütsch hermaken un villicht deit dat ja al een op een anner Flag.

Wöer heff'k dorför keen
dat't so wiet keem
denkt nich ümmer an
wat passeeren kann
wo dat Unglück töövt
wat een noch allens beläävt
ümmer blots wiet weg
gifft in't Leven nich.

Wöer funn'k nich mehr
för dat, wat dor passeert
wat Minschen utholen doon
mutt liekers wietergahn.
Hett nümmers nich mit reckt
weetst nich, wat binnen steckt
höllt rein gor nich op
is een Gruseln in de Kopp.

Wöer erst achteran
wo dat angahn kann
ümmer een, de hett dat wußt
dat Du ehrer bigahn mußt.
Man nu is't to laat
keenen weet noch Raat
holen dat nu ut
keen Weg föhrt dor ruut.

Wöer as "deit mi leed"
weil ik nix anners weet.
Wat schall'k seggen?
Mött dat Leven, as't is, drägen.

T.u.M.V.I.

Maak Di keen Gedanken

Breeches - wat warrt op Platt dorto seggt? Rieterbüx harr ik dacht, bit ik denn hörte, wat Kulle sä, as ik dat waagte un mit mien niegen Breeches as Herr von Roth op Nordstrand opleep. "Dor harrn wi unse Adolf-Hitler-Büxen gor nich wegsmieten bruukt"... Rumms, dat seet; nix is herrliger un dütlicher as de ole Nordstrander Spott. Chott - sünd Herrenminschen-Büxen; dor gifft een Verdoon. Man as se dor so leegen bi den Second Hand, dor mußten se doch noch eenmol mit; villicht schull ik in een nächste Leven mol so wat maken as een Kleeder-Museum; noog ansammelt heff ik ja al.Wat een anner sik dor villicht uk Gedanken doröver maken kann, dat will ik gor nich weten. De Minsch besteiht nu mol ut veele Möglichkeiten.

Maak Di keen Gedanken, dor kummt doch nix bi ruut.
Blots weil ik mi Gedanken maak, maalst Du Di dor wat ut.
Maak Di keen Gedanken uk de Sorgen lohnt da nich.
Hund, de ganz fein bellen deit, de bitt ja leider nich.

Heff sach to veel Böker midlerwiel studeert
man dat Leven heff ik nich utprobert.
Laat mi doch't Vergnögen vun deWöer
schullst Di an mien Gedanken gor nich stören.

Maak Di keen Gedanken över, wat is dat blots för'n Keerl.
Bün so as de annern uk in disse wiete Welt.
En de'n beten nielig is, kiekt achter de un uk Dien Dör
wat ik nich gewohr warr, stell ik mi ganz geern vör.

Maak Di keen Gedanken, denn dor vun heff ik al to veel.
Wurr lever blots so leven, as ik dat al ümmer will.
Man ik funn nich jüst oft ruut ut disse Dör
stunn alleenig op de Straat mang all de annern still un freert.

Is nu mol so kamen
hett sach uk sien Sinn
mußt mi eenfach nähmen
as de Minsch, de ik nu mol bün.

T.u.M.V.I.

Büst een Fest för miene Ogen

Optiker - kreeg ik mol seggt, as'n Kumpelment weer't sach nich meent, as en schöne Fru mi dat trüchgeev, de villicht, as se dat seggt, mehr för ehr kloge Kopp de Leev andeent hebben wull. Aver dor bün ik ehrlig, Schönheit is nu mol dor, um sik dor an to freuen. Dorum mutt ik veel to veel kieken uk in de een un anner Richt, wo't nich ween schall. Weern't de ersten Kataloge vun Quelle, wo sik de Minschen fröher wat ut verschrieven laten kunnen? Weern dat de lüten Biller in't Vulkslexikun, de ik mi Dag um Dag bekeek, wat se nu vun Goya, Rubens oder Tizian weern un wo se Di, bruukst ja man blots de Knöpe klicken, hüüt binah mit tosmieten doon. Schaad is't, wat Du ehr, de Schönheit, de een süht un läävt, so schlech fastholen kannst, de Knipsapparaten helpen mi dor rein nich, de Schönheit un de schönen Ogenblick hören na't Leven. As wi unse plattdüütsche Lääsbok "Platt för hüüt un morgen" uk een Kapitel "Man de Leev" mitgeven wulln, kregen wi binah över dat hiere Bild vun Feddersen "Bettung" Striet. Dat geeng doch wull to wiet, meente een. Kiek mol an, dor kunn de Minsch denn uk de Betten noch de Stünnen vun Leev ansehen, de deWind in den Sünnschien na een helle Vergetten wegweihen schull.

Du büst een Fest för de Ogen
wo schön, dat ik Di seh.
Mutt ümmer na Di plieren
so schön, deit binah weh.

Kann dat gor nich glöven
is för mi, keen annereen.
Büst een Fest för miene Ogen
mutt ümmer na Di sehen.

Steihst so natürlig in de Dör
vun mien lütt Stuuv.
Vundag hebben wi nix vör
un Du maakst de Lichten ut.

Seh Dien Schadden wogen
geiht so smiedig, geiht so fein.
Büst een Fest för miene Ogen
wöllt Di eien, wöllt Di eien.

Söchst Dien Hemd denn in de Feddern
heff'k mit mien magern Rippen waarmt.
Mußt hüüt nich mehr so dull freeren
krüppst na mi, dor is dat warm.

Dor is nix as Lengen
allens an mi will na Di.
Büst een Fest för miene Ogen
geeng de Stünn doch nie vörbi.

Warr ik wedder waken
hool ik Di sach in mien Arm
warr dat Talliglicht utmaken
gah ganz still un maak keen Laarm.

Wo geern wurr ik mi dat fastholen
wat ik in mien Hart noch spöör
Du büst een Fest för miene Ogen
ik hoff, ik seh Di morgen we'r.

T.u.M.V.I.

Kannst nich af

Kaam mi nich an de Plünnen - dat hiere is een Protestsong. Is een Protestleed nich wegen dat Desaster vun HSV in München, uk nich wegen de Tsunami , nä, ganz privat un man uk blots gegen een Madame, de mi annerletz an de Plünnen gahn is, weil se dat nich in ehr Kopp kriegen kann, dat dat Lüüd gifft, de nich in Wolfskin oder anner Goretext-Schiet un No-Look-mäßig dör dat Leven gahn mögen. Nie wurr ik mi so över annern hermaken mit "wat is dat ? Flohmarkt oder wo köfft een dat?"Un ik bliev dor ümmer noch höflig bi, man uk nich mehr lang. Dorum liggt vör't Objektiv uk een feine Mütz, de to'n Sportiven Herrn ut de Dörtiger Johren passt.  Een Oort "Klei-mi-an-de Moors-Mütz".

Kannst nich af, dat ik een lüttje beten anners bün.
Kiekst mi an, as wenn'k vun een anner Steern her bün.

Kummt Di villicht so för, as weer ik vun een anner Rass

bün jüst so, as ik bün, uk wenn Di dat nich paßt.

Kannst nich af, ik maark, Du büst we'r bi Di to tieren.

Wat maakt dat, wenn ik utseh, as geev dat wat to fiern.

Wat schaad dat, dat ik nich to schaad bün för bet Schick.

Bün jüst so as ik bün, jedereen hett Recht op sien bet Lück.

Dorum laat mi in Freden

laat mi eenfach leven.

Laat mi eenfach in Ruh

ik bün ik un Du büst Du.

Dorum laat mi in Freden

jedereener hett sien Häven

Du hest Dien un ik heff mien

dat kann allens ganz eenfach sien.

Kannst nich af, nimmt een anner sik een Recht heruut.

Kannst nich af, denn Du sülvst hest Di noch nie nich truut.

Hest'n Grund Di to argern, denn Du weetst, dor kummst nicht hen

wo ik al so lang bün, buten un uk binnen.

Kannst nich af, dorum geihst dor gegenan.

Seggst Wöer so vull Gift, dat ik se hören kann.

Deelst geern ut, aver mi is dat een Doon.

Bün, wo ik bün, un dorhen kannst Du gor nich kamen.

Dorum laat mi in Freden

laat mi eenfach leven

laat mi eenfach in Ruh

ik bün ik, un Du büst Du.

Dorum laat mi in Freden

jedereener hett sien Häven

Du hest Dien un ik heff mien

dat kann allens ganz eenfach sien.

T.u.M.V.I.

Laat uns man

Travelling Willburys - dor mußt ik wull so'n beten an denken, as ik hüüt namiddag dit hier inspäält heff, noch mit heesche Stimm un mit een engermaten unruhig Wuchenend vör mi. Denken dä ik't sach, weil ik noch bi Edeka inkopen schull un oft heff ik een Leed vun de olen Heroen dor höört un utholen mußt, wat se dat denn för ehr Werbung ünnerbreken. Pietät schriffst anners. In Japan mött se nu ganz wat anners utholen. Wat för'n Supp, wat de Tsunami över de Feller schüfft. Wenn't we'r um dat afsapen AKW geiht, warrn de Windrad-Ökos un sünnerlig de vun Siemens sik we'r freuen. Kött se noch'n poor Dusend Landschaftsutschänner-Apparaten mehr buen un opstellen.
Kolleeg hett mi vun sien Anti-Windröder-Börger-Initiativ vertellt; so mußt dat maken, mit anner Lüüd tosamen un, as he seggt, "sachlich", nich as ik alleen un vull vun Gift un Gall. Keem de beiden letzten Dage nich dorto, de Kopp för'n lütte Gedicht frie un lerdig to kriegen, heff uk we'r to veel de Fernbedeenen quäält, aver in mien Bökers is ja noch so veel binnen, jüst as dat lüttje Stück.

Laat uns man dat eenmol probeeren
kunn villicht ut anner Tieden lehren.
Möten nich de Fählers all we'rhalen
un de Räken duppelt, dreefach betahlen.

Laat uns dat doch eenfach mol versöken
kunn villicht een Tiet lang lücken.
Mutt doch nich glieks för ewig ween.
An't Enne geiht de Minsch de Gang alleen.

Laat uns man, laat uns man
de Minsch, he maakt meist, wat he kann.
Un warrt he uk nich glieks ganz kloog
för'n tweete Mol is Tiet genoog.

Laat uns man nich lang jammern, klagen
eenfach mol'n Tweespänner wagen
geengen alleen  meist veel to lang
kummst nich wiet un geihst nich lang.

Laat uns man, wat annern könen
eenfach doon, dat wat wi mögen.
Gahn de Weg tosamen
mol sehen, wo wiet wi kamen.

Laat uns man, laat uns man
ik versöök dat, hool mi ran
rüüm op un regel mien Papieren
warr mi nich mehr so dull tieren.

T.u.M.V.I.

Sitt in mien Eck

 Nu kann'k mien lütt Lex noch mol schrieven, heff mi verklickt un schwupps, weern de Wöer perdü.
Anfungen harr'k mit "Piss-Pott; Piss-Pot", villicht wat een sik as ik noch an dat "Wählen" erinnern deit, so däen wi dat, wenn wi twee Mannschaften brukten för de Football op de Fenn vör de Däänsche School. Dat hett meedeels duert, ehrer ik an de Reeg kem, un wo de Football un ik een so groten Früne weern, bleev ik uk mol as letzte Mohikaner över; hett uk mol Tranen geven un maakt mi ümmer noch so veel ut, wat dat bi de Bäcker oder bi de Slachter glieks ut is un vörbi, wenn se mi nich an de Reeg nähmen. Dor heff ik rein gor keen Charme; uk wenn't nich jüst mannhaftig is, ümer glieks tutzig uttoneihen. Volle unvollkommen. Dat hier is man blots een Leed, aer 'n beten stimmt, as dat is, ik gah de Politik un all dat ut de Weg. Heff't schreven, as de Lüüd in Hamborg to Wahl geengen. Wenn se man blots de Gröönen un Duppeltroden to Huus leeten. Ik laat de Avend kamen, na een Dag, de mi ganz heesch maakt hett.
De humanglobale Tofall hett't so wullt, güstern späält mi een Jung ut de 6.Klass dat Leed vör; hüüt hebben de Bund_Muskanten dat de Ex-Minister Tedje vun un to vördunnert, dat't n'Oort harr: Rook över dat Water.

Sitt in mien Eck
laat de Sünn buten schienen.
Sinneer, spikuleer
över unse niegen Tieden.
Disse niegen Tieden
weern un warrn nich mien.
Sitt in de Eck
laat de Sünn dor buten schienen.

Sitt in mien Eck
laat mi vun de Welt regeern.
Överlegg krüüz un queer
wo dat is, wo dat weer.
Lohnt nich, sik doröver to vertehren.
Sitt hier in mien Eck
laat mi vun de Welt regeern.

Sitt in de Eck
seh de Minschheit op de Loop.
Fraag mi, wat se wöllt
fraag mi, wat se doot.
Se hebben ja noch de Wahl
swatt, gääl, gröön, duppelrood
Sitt in de Eck
seh de Minschheit op de Loop.

Sitt in de Eck
seh de Avend kamen.
Sünn schient woanners
för mi blifft de Sichelmaand.
Dat Entscheden hett een anner
helpt keen Jammern.
Sitt in mien Eck
seh de Avend kamen.

T.u.M.V.I.

Nordstrand

Dat Reit, dat steiht, mi wurr hüüt vunn een schöne Reit-Gedicht vertellt, dat mutt ik mi noch mol ruutsöken. Un vör't Finster steiht Reit vun Nordstand, un wo ik hüüt gan anners hoochkamen bün as güstern, full mi op mol de erste Version vun mien ganz ole "Nordstrand" in, dat ik ümmer un ümmer nieg inspäält heff, bit ik de ole Melodie ganz verloren weer, man mit eens weer se we'r dor. Heff't sogor eenmol sungen bi een vun miene Optritte bi Naemi Feddersen op Süden; Leed keem gor nich so an, uk wenn'k dat sach mit veel Hart (villicht to veel Hart) vörsungen heff. In't Schapp sünd sach noch Kassetten, dor is't uk op, aver dat is uk so'n Leeder-Archiv, wo düchtig veel Stoff op liggt un wo een bang is, dor bi to gahn. Achter dat Reit is de lütt Balkun, wo ik een Wedderhahn vun 1989 opstellt heff; ik weet, wo Noorn un Westen liggt; güstern kunnst de Steerns herrlig sehen, man in disse Ogenblick trecken de Wulken sik öer de Lübecker Häven tosamen, de Witterung weer uk binah to lang to schön. In de lütt Tuut wurr mi uk de gäle Nordsrander Klenner un een lütt Book mit Greta Marcussen ehr Geschichten mitbröcht. Nordstrand...Insel un Land.

Wiet bün ik fohrt, veel heff ik sehen
wenn uk nich de ganze Welt.
Mol för een Week, mol för een Johr
verdeen mi butenlands mien Geld.
Un ween ik denk, wo ik al weer
mol in't Dörp un in de gröttste Stadt.
Un fraagst Du mi, segg, wo kummst Du her
denn segg ik dat:

Ik kaam vun Nordstrand
Insel un Land
Gröne Diek
Wiede Blick
över Land un Wattenmeer
dor kaam ik her.

So mancheen Deern, so mancheen Fründ
mit de ik mol tohopen weer.
Mol för en Dag, mol för een Stünn
de ik woanners fröhlig weer.
Man af un to denn kummt de Tiet
denn is dat in mien Hart ganz still.
Wat so nah weer, is so wiet
wenn ik an bi't Huus denken will.

Ik denk an Nordstrand
Insel un Land
Gröne Diek
Wiede Blick
över Land un Wattenmeer
dor kaam ik her.

T.u.M. V.I.

Ik kann Jem nich lieden

Vernichtend - so kann't gahn, wenn Du Di ruut waagst, wat ruut lettst, Di wat ruut nimmst, egentig blots Dien Recht, wat Di een dat mit alle Macht torüchbetahlt. So geegg mi dat hüüt morgen, as Youtube mi schreev, wat een as Kommenar dor afsondert harr- Na, dor harr'k een mit mien Kunst rein gor nich toseggt. Ik harr mien lüttje Video al vör'n poor Daag ruutnähmen wullt, aver kreeg dat denn erst hüüt morgen trecht.So is dat, bün dann mal weg, hett eener schreven. Dor denk ik uk Westküstensyndrom-mäßig gor nich lang över na. Wo so'n Minschenslag ünnerwegens is, mag ik nich ween. Een Dag findt so'n Kommenterrorist sach uk dissen Blog, aver bit denn bliev ik noch'n beten online; heff dacht, ik schull villicht dat halve Johr vullkriegen.
Hüüt fung de Dag mit ganz leege Drööm an un wo ik doch hüüt vör de Lüüd schall mit mien Lex, harr ik uk geern 'n beten mehr slapen, aver dor mutt ik denn mit dör. Harr diesse Leed hier gor nicht rinstellt, wenn'k mi nich so an dat Geklier vun so'n Minsch argert harr. Aver ik bün uk so, ik verdeel uk ganz schön, in Gedanken hüüt, in Brefen fröher.Aver dat gifft numol de doren, de mit dat veele Verspräken, wat se de Welt betern un ännern wöllt, un wo nix anners achter sitt as dat Unglück för uns all;  un vör de dor Lüüd bün ik bang as vör dat Füer.

Ik kann Jem nich lieden
un de herrlig Tieden
de Jem uns verspräken
dor achter steiht't Verbräken
wat Jem sik sach truen
wenn Jem dat opbuen
wat so guud is un korrekt
man wo blots Gift in steckt.

Ik kann Jem nich verdrägen
un wat Jem ewig seggen
kaamt mi nich to neeg
mit dat is guud un dat is leeg.
Jem sünd sik al so eenig
intresseert mi wenig
uk wenn Jem velen sünd
weet ik, dat ik anners bün.

Denn Jem wöllt,
ja Jem wöllt
dat Geföhl hebben
dat Jem köönt
mehr as all de annern dögen
mienetwegen
mienetwegen.
Denn Jem meenen
ja, Jem meenen
blots Jem wurrn de Wohrheit sehen
aver ik glööv dat nich
segg ik Jem in't Gesicht.


T.u.M.V.I.

Sünd blots een, twee Lüüd

Von der Hand in den Mund - warrt dat uk op Platt so seggt, vun'e Hand in't Muul - ik meen, heff't sodennig noch nich höört, aver so so dat mit mien Dichten un mien Leeders. Dat is de eene korte Ogenblick, wo een Woord sik de Ehr gifft un dor geiht de Riemel-Express uk al af. Hüüt avend heff ik't man nich mehr versöcht, op't Rad keem mi noch so'n Fieravend-Riemel in'e Mööt: "De Luft ganz koolt un kloor
                                                                                vun'n Sünnschien noch'n bet' wat dor
                                                                                de Arbeid rieklig daan
                                                                                ünnerwegens na Füeravend..."
Sodennig is uk in de eenfachsten Wöer noch ümmer uk so'n duppelten poetischen Baden, wo de Füeravend un dat beten Sünnschien na dat Leven hören, wat een sodennig vör de Füeravend "Rente"noch blifft. Man ik keem nich wieter mit dat Dichten. So heff ik düsse lüttje Dank an mien een, twee Läsers inspäält, de't hoffentlig noch nich ganz keef wurrn is, dat Läsen vun disse Blog. Egentlig - dat heff ik as een vun de ersten Saken vun Schorsch Ehmcke lehrt, de Produktionsmanager bi de Ariola weer un mien eenzige Platte op den Weg bröcht hett, "Insider-Geschichten", meent he, interesseern keen Minschen. Dat weer tabu. Na, dor hebben sik de Tieden aver gewaltig ännert, wenn'k de grote Hymne vun Fettes Brot höör, dat Nordisch by Nature, denn is dor jede drütte Deel nix anners as dat Fiern vun sik sülven. Tobi hier un Plattenmeister dor. Villicht krieg ik dat uk een Dag mol hen, un denn is dat in de Versen nich ganz so dütlig, wull meent is un wull nich. Dor wurrn denn de Lüüd de Kopp 'n beten wöltern laten, dat se ruutkriegen, wull un wat dor meent is un wat nich. Bit dorhen is allens wat ik maak un denk jüst so as bi Bogey, de sik vun Lauren Bacall in "To Have and Have not" seggen laten mutt:"You are not hard to figure out" - he kunn dat ja versöken un fleuten  ehr achtran. He wurr doch weten, wo dat geeng, dat Fleuten. Denn wiest se em dat un he grient sien Ool-Sünner-Grienen achteran.

Sünd blots een, twee Lüüd
kriegen mit, wat ik hier maak
dat Dichten, Leeder, de ik spääl
in mien gude, ole Spraak.

Sünd blots een, twee Lüüd
kieken hier mol rin.
Is ehr nich ennerlei
wat ik maak un bün.

Sünd blots een, twee Lüüd
woanners tellen se na Milljonen
man ik bliev dorbi
as wurr't sik liekers lohnen.

Sünd blots een, twee Lüüd
de Rest denk'k mi dor op to.
Kunn een drütte kamen
de maak ik dormit froh.

Sünd blots een, twee Lüüd
kamen vörbi an mien Klööndör.
Man af un to ja uk in echt.
Hart, wat wullt Du mehr.

Sünd blots een, twee Lüüd
un warrt se dat mol keef
mit dat hiere Sing un Sang
dank ik ehr för de Leev.

T.u.M.V.I.

Vun't ole Glimmen

Wat för'n herrlig Witterung, an disse Sünnschiensündag, man heff dor nix mit opstellen kunnt. Stunn de Vörmiddag mol we'r an'n Footballfeld, dor hett de Lütte späält un sik uk engermaten deffendeert, aver wat för'n Murks. Nä, dat weer rein gor nix, wat de Kinner sik dor trechtkickt hebben. Blots dat Tor vun Samid, dat weer "Beste Sahne". Scheußlig - dat Bölken vun de Trainers un een Fru, de sik in de Paus noch gau den Hoorbüdel anfodert hett:"Geh ihm auf die Hacken, Hanna!" Oh, wat lütt Hanna mi leed deit. Dachte regelrecht doröver na, wat ik de Oolsch dat nich seggen schull, wat se ehr Kind mit dat Supen andoon deit. Denn sühst ehr vun Neegden un denn sühst, wat för'n Stackel se is un egentlig uk vull vun Leev för ehr Kind. Denn höllst Dien Frett. Markte we'r dat Gift, dat in mi hoochkummt, wenn dat nich rund löppt, as jüst op de Arbeid un uk nich in mi binnen. Man dor weer noch anz wat Besunneres: Wurr inlaad na Brisbane to'n Hochtiet, wurr ja uk kamen, man so veel frie Dage kann mi keen Direkter geven. Wat is't schaad!

Du vertellst mi vun dat Glimmen
vun dat Vörvörjohrslicht.
Vun de Diek na't Land dor binnen
wat in Winterruh noch liggt.

Du seghst Hüser, büst dor langsfohrt
dor kennt ik mi fröher ut.
Man denn säst du niege Naams
vun Minschen, sünd dor nu to Huus.

Du tellst de Windröder, de groten
un Du meenst, dat weern blots süss
wo doch um de Heid vun Grothen
dat ganze Land nu vull vun is.

Du seggst, wullt mi de Kummer nähmen
wat ik wegen dat all heff.
Se hebben utschännt mienen Häven
dorum's ut mit de ool Leev.

Will vun wat Heimat weer, nix weeten
sluut't in een Kummerkamer in.
Öllern ehr Graff, dat is dat beten
wat mi blifft vun't ole Glimmen.

T.u.M. V.I.

Söök mi een Grund

Groff -  mehr fallt mi dor nich to in, jüst even wull'k mi hier eenfach 'n bet dor an freuen, wo "platt" mien Leven is, dor's nich blots mien Musik, dor is de Mundvull Snack an't Telefun, dor is de Lex, de ik jüst in de Maak heff, aver dat is rein gor nix gegen dat, wat de lütt Dochter mi jüst eben wiest: "Dat is de Nacht" seggt se un sleiht een poor Töne um amoll7 rum an, geiht sinnig na baben un denn strakelt se de Tasten un meent: "Hier is de Sünn". So frie bün'k as Jung mit mien lütt Organa, de poverige Puste-Orgel, nich umgahn, dor heff ik länger vör bruukt, bit dor wat mit Syschteem ruut keem. Ach, wenn se man dorbi blieven wull. Dor is mien lütte Leed vun  hüüt 'n bet eentallig gegen. Aver dat is dat lütte Leed to'n Sünnovend, wo ik een Grund harr un we'r nich, denn mien Kinner sünd bi mi un ik kann sehen, wo wiet se al we'r kamen sünd. Hett sach sien Grund, dat wi Olen nich mehr so gau ünnerwegens sünd, wi wurrn de Jungen so oft in de Mööt kamen as de Minsch, de mi bi den Flohmarkt tweemol anstött hett, aver ik harr ja man uk blots Ogen för den olen "Schiet" op de Dische, un dat oole, lütte Spill "Spitz, pass auf!" dat mußt denn ja mit.

Söök mi een Grund
wo mien Gedanken stahn.
Söök mi een Weg
dor könen se langs gahn.
Söök mi een Baben
söök mi een Nerren
will mi nochmol fragen
wohen schall ik pedden.

Söök mi een Licht
wo ik na kiek
bruuk noch een Richt
wo ik langs sliek.
Söök mi een Finster
wo'k wat dörch seh
un uk een Dör
för na buten mit mien Schrää.

Söök na een Hand
de na mi reckt
de mi wiest achteran
wat dor achter steckt.
Söök na een Woord
wat mi wat bedüüd
un mi verkloort
wat een dor jüst süht.

Söök na een Minsch
de bi mi steiht
so een as'k mi wünsch
de mit mi geiht.
Söök mi een Weg
söök mi een Grund
wenn'k överlegg
mit Di heff'k em funnen.

T.u.M.V.I.

Ik heff Di funn

Fründ hett hüüt sien Burdsdag - dat heff ik mi in't niege Heft glieks rinschreven, dor full mi in, wat he mi dat ja vörmaakt harr, wodennig dat geiht, na veele Johren Eenspänner-Leven, sik we'r to verklöppeln. Dor harr ik denn al mien Sujet för'n Leed, wat ik em to Ehren schrieven kunn un wat nich so schummerig un lummerig dorher kummt as veelen annern in dissen Blog. Mien Lüttje leeg al to Bett, dorum heff ik dat bi't Inspälen uk man blots bi disse eene Versöök belaten, de uk rein optsch in't swarte Lock rinfullen is. De Dag hüüt is in so'n trage Tippelschrää-Leven vergahn, aver bün dor mit tofreden. Wurr mi blots wünschen, wi Minschen kregen dat mit de Leev un dat Enne vun een Leev beter trecht, as't wull nu mol geiht.Alleen, wat bruken wi een Tiet, ehrer wi we'r so wiet sünd un wagen een niege Kapitel vun de sülve ole Geschicht.

As ik dor nich mehr an glöven kunn
dor, mien Deern, heff ik Di funn.
Weet siet disse Dag nich mehr
wo taag un möör mien Leven weer.

Heff nich mit räkent, man denn ist so kamen.
Hett een anner sach so wullt un hett dat daan.
Siet den Dag weet mien Hart, worum
dat sleiht, denn dor heff ik Di funn.

Ik heff Di funn
un laat Di nie we'r los
bliev ümmer an Dien Siet
will allens mit Di blots.
Ik heff Di funn
un hool Di fast.
Wo kann't angahn
wat Du so fein to mi paßt?

Läävt een Leven, wo't blots Frünne geev.
Johr un Dag keen Utsicht op de Leev.
Harr keen Moot mehr, glöven dor an
man een Dag, dor weerst Du dor un allens fung an.

Een Enn

Een Enn oder en Enn, dor geeng't annerletz we'r um, as wi över unsen leven olen opsassigen Rechtschrievermann Hansi snackten; för mi as Franzöösch-Schoolmeister is dat mit "en" so'n Saak, dor heff ik een anner Klang in't Ohr, man ik laat mi villicht uk noch övertügen, wat ik mi nich uk'n beten mehr an Saß holen schull. Gifft ja Lüüd, de könen an een Fähler nich vörbiläsen un mögen sodennig de ganze Rest nich geneten. To geneten is disse Lex so un so nich, will gor nich weten, worum sik we'r disse düster Riemels in de letzten Dage so na vörn deklameeren, aver dat is ja nu mol so, dat't Enn ja nu mol dat grote P is unsodennig kunn dor ümmer wedder över sungen, dicht' un riemelt warrn. Dat't wieter geiht, dat mutt uk utholen warrn un villicht liggt dat dor an, wat disse Winter-Küll mi so'n beten möör maken deit, aver an Dagen as dissen mag ik mi gor nich so wehren, as ik dat sunst ümmer do. Sinneerte över dat "Niege" an disse Tieden un wat ik dor noch gegen hebben schall. Weer binah al so wiet un schrieven mien Dingsdag-Lex wedder nieg. 

Alle anzeigen

Een Enn dat's wiß
man wat för een dat is?
Lohnt dat Spikuleeren
oder is dat Tiet verleeren?

Een Enn, dat steiht
wo't nich wieter geiht.
Stünnen, Dage blieven nah.
Welt warrt stüttig wieter gahn.

Een Enn's keen Enn
mußt Du Di an wennen.
Eer, Maand un Sünn
räken nix op Dien "ik bün".

Een Enn is dor
na so un so veel Johr
to wenig un to veel
keen Rull mehr späält.

Een Enn - verleeren
de, de hier mol weern
so veel daan, so veel wußt
mit een jedereen - Verlust.

Een Enn, dat duert
so lang as eener truert.
Nieges maakt sik op den Weg
sünd de Minschen dor ö'er trecht.

Een Enn dat's wiß
man wat för een dat is?
Lohnt dat Spikuleeren
oder is dat Tiet verleeren?

Een Enn, dat steiht
wo't nich wieter geiht.

T.u.M.V.I.

Mit Kinnerogen

Wat kriegen Kinnerogen vundag to sehen? Wenn't stünnenlang in't Wiedeweltwark geiht, denn wurr ik seggen; Gude Nach. Oder schall'k de hungerigen Kinner graleeren, wat se de Welt op disse Ort un Wies dörmetten könen? Denk ik an de Kinnerogentiet torüch, fallt mi, wo lang un ümmer we'r ik de poor Bökers un Billers ankeken heff, de dat in unse Huus geev. Sünnerlig Bertelsmann sien Vulkslexikun heff ik Siet för Siet vun vörn na achtern un torüch dörstudeert. Ik seh mi noch mit een dicke Glas in de lütt Biller rinduken un de Punkte finnen, wo dat ut bestunn. Ik harr mi sach ganz un gor verloren in de bunte Welt, de ik mi erst as ole Keerl opslaten heff. Man bi't Schrieven vun disse Leed keem mi dat an, wat achter mien Brill ümmer noch Kinnerogen op de Welt kieken doon, wo ik mi nu in ophool un wat't villicht beter weer, de Kinnerogenblick aftolegen.

Kunn ik de Welt noch mit Kinnerogen sehen
wo wiet, wo groot wurr de Welt denn ween?
Wußt lang nich, wat dor achter de mehrsten Dören steiht
un worum de Klock so anners för anner Lüde geiht.

Funn sach noch ganz licht för de Welt een Maat
segh de Ünnerscheed genau twishen leeg un goot.
Kreeg noch dat bedüüd, wat mi tosteiht un wat nich.
Weer nich in mien Leven Herr över duster over Licht.

Mien Ogen wurrn oolt un week
de Farven vun de Welt, de wurrn bleek.
Mien Ogen sehen nix mehr ohne Brill.
Wat se to sehen kriegen, is nich dat, wat ik will.

Kunn ik de Welt mit Kinnerhart föhren
schull nümmers över annern mit harte Hand regeeren.
Bölken, Tranen, Dören, de luut knallen
bi Nahwer un bi uns nich mehr geven schall.

Kinnermund durvst fleuten, singen al ganz fröh
keen durvst we'r seggen, dat de Katt op den Vagel töövt.
Wurr keen Bramien geven, uk dat Fernsehen, dat bleev ut.
Mudder freut sik an ehr Leven, Vadder is to Tiet to Huus.

In mien Erinnern is Schadden, man uk Licht.
Liekers hett dat fählt, wo Tedje Wind vun dicht.
Dat fründlig Smustern över mien fröhen Johren
geeng in Truer un in Bramien-Daak verloren.

Will disse Welt nich mehr mit Kinnerogen sehen
kunn ja angahn, se weer nochmol so schön.

T.u.M.V.I

Leet de Breef meist to lang liggen

Dat Opschuben - dor bün'k Weltmeister in; wo kann't angahn, wat een Breef al siet den 30. Mai hier liggt un den Weg na de Breefkasten nich schafft. Wengst heff ik mol we'r in NF anropen, dat ik ruutkrieg, wo't de Cousin geiht, de nu een Reha-Leven läävt. Wo rasant dat in de Mundvull Snack mt Tante togeeng, wo wi över de Generatschoonen henweg un vun dat söte Öller vun de Kinner na dat sure Öller vun de Tante keemen; dor bün ik af un an ganz benaut, wenn'k seh, wat dor op een tokamen kann un denn vull Bewunnern för de fröhlig Taagheit, mit de dat bumelig 86. Johr fiert warrt. Een Fest weer disse Dag hüüt nich, de schönsten Minuten verbröcht ik bi't Afhalen vun mien Dochter, de ehre Dage so herrlig fröhlig angahn mag. Mi sülvst weer eenmol bi e Abreit na Johnny Cash to Moot un fleut burn burn burn (out?) like a ring of fire vör mi hen- bün sodennig man blots de korten Schrää gahn un heff hüüt blots de lütten Gedanken dacht. De groten Momenten hett't denn we'r woanners vör de Mikros geven, nu hett de Journaille Kateh ut't Amt schreven Dat weer ja noch een Tiet, as se in'n Blagen Buck sungen "Wir sind alles kleine Sünderlein.."
De gröttsten Sünnen sünd ja denn doch de, de een utlaten hett. Un dor heff ik veel vun op mien Hart.

Leet de Breef meist to lang liggen
fraag mi, wat he noch wat döcht.
Schall de Post em na Di bringen
oder laat ik em, wo he liggt.

Much mi to lang nich mehr melden
harr keen Mot un ropen an
dorbi gifft sach to vertellen
höörst vun mi nix meist gor to lang.

Kann dat sülven nich begriepen
kann dat sülven nich versahn
ümmer wedder sik versticken
un nich dör de Dör ruutgahn.

Leet dat Drömen to lang blieven
funn keen Weg mehr un keen Rich
sik mit Nixdoon de Tiet verdrieven
nix in Sicht un uk keen Licht.

Will een poor Schrää probeeren
vun dat Bett hen na de Dör
un schull ik nich de Moot verleeren
nähm ik mi dat Ruutgahn vör.

Harr dat sülven geern ganz anners
much geern 'n Leven as jedereen hebben
bün so Satt vun al dat Jammern
nich mehr denken, eenfach leven.

T.u.M.V.I.