Dat Opschuben - dor bün'k Weltmeister in; wo kann't angahn, wat een Breef al siet den 30. Mai hier liggt un den Weg na de Breefkasten nich schafft. Wengst heff ik mol we'r in NF anropen, dat ik ruutkrieg, wo't de Cousin geiht, de nu een Reha-Leven läävt. Wo rasant dat in de Mundvull Snack mt Tante togeeng, wo wi över de Generatschoonen henweg un vun dat söte Öller vun de Kinner na dat sure Öller vun de Tante keemen; dor bün ik af un an ganz benaut, wenn'k seh, wat dor op een tokamen kann un denn vull Bewunnern för de fröhlig Taagheit, mit de dat bumelig 86. Johr fiert warrt. Een Fest weer disse Dag hüüt nich, de schönsten Minuten verbröcht ik bi't Afhalen vun mien Dochter, de ehre Dage so herrlig fröhlig angahn mag. Mi sülvst weer eenmol bi e Abreit na Johnny Cash to Moot un fleut burn burn burn (out?) like a ring of fire vör mi hen- bün sodennig man blots de korten Schrää gahn un heff hüüt blots de lütten Gedanken dacht. De groten Momenten hett't denn we'r woanners vör de Mikros geven, nu hett de Journaille Kateh ut't Amt schreven Dat weer ja noch een Tiet, as se in'n Blagen Buck sungen "Wir sind alles kleine Sünderlein.."
De gröttsten Sünnen sünd ja denn doch de, de een utlaten hett. Un dor heff ik veel vun op mien Hart.
Leet de Breef meist to lang liggen
fraag mi, wat he noch wat döcht.
Schall de Post em na Di bringen
oder laat ik em, wo he liggt.
Much mi to lang nich mehr melden
harr keen Mot un ropen an
dorbi gifft sach to vertellen
höörst vun mi nix meist gor to lang.
Kann dat sülven nich begriepen
kann dat sülven nich versahn
ümmer wedder sik versticken
un nich dör de Dör ruutgahn.
Leet dat Drömen to lang blieven
funn keen Weg mehr un keen Rich
sik mit Nixdoon de Tiet verdrieven
nix in Sicht un uk keen Licht.
Will een poor Schrää probeeren
vun dat Bett hen na de Dör
un schull ik nich de Moot verleeren
nähm ik mi dat Ruutgahn vör.
Harr dat sülven geern ganz anners
much geern 'n Leven as jedereen hebben
bün so Satt vun al dat Jammern
nich mehr denken, eenfach leven.
T.u.M.V.I.
