Unangemessen - so is dat af un to un so weer dat uk hüüt bi'n Koopmann, as een dor lospultert un meent, wo dat angahn kunn, wat de ool Klempner so lang nix vun sik harr hören laten, aver de Minsch harr sik Tiet nähmen schullt un kieken 'n beten hen na de, de he dor ut fröher Tieden kennt hett, denn harr he sehen, wat dor anners weer un dat weer de Jung, de mit sen Öllern inkopen weer, de leep, as weer he vör sien Tiet oolt wurrn un mußt sik an de Kass fastholen, egentlig een Jammer, he harr al vörher op een Bank sitten gahn mußt. Down-Syndrom seggt se dor to, hett em uttehrt, de Jung, de junge Mann, wat schallst dor to seggen; dor heff ik mi rein weg geneeert, nich wegen de slichte Minsch, de sik dor to luut un för nix un we'r nix opspäält harr, nä, wegen mien egen Gejammer um wat weet ik nich allens, denn hier meent ik, kunn ik sehen, wo de eene veel un de anner wenig af kregen hett, un de, de mehr as rieklig afkregen un dat leider oft nich recht um wies wurrn is.Dor is keen Gerechtigkeit, dor is keen System, dor is blots Tofall; man hett mi duert, uk wenn't nich de rechte Weg is, dat Leven vun de een un de anner to verglieken. So is't uk mit disse Leed, dat is ja nu so ganz un gor unmöglig, wat sik een oole Keerl in een Jung torüchdenken deit, de op sien Mudder ehr Schoot inslapen is. So kunn'k dat sehen in de Zug vun Berlin na Hamborg, sülven so över de Maten mööd un week un flau; dor kunn ik mi dat vörstellen, uk so to slapen as de lütt Jung.
Bün jüst so mööd as de lütt Jung
slöppt in op sien Mudders Schoot.
Wenn'k dor noch ünnerkrupen kunn
man bün al veel to groot.
Af un to wünschst di
Welt harr för di
een Stääd so week un sööt.
Man dat is vörbi
gifft nich mehr för di
geihst al op egen Fööt.
Weer geern jüst so neeg as de lütt Jung
an een Fru ehr Hart
dat ik bi't Drömen hören kunn
un mi nich eensam warrt.
Weer geern so as de lütt Jung
mit allens inverstahn
wurr, wenn ik de Freden funn
nich mehr gegen an gahn.
Man ik weet uk disse Dage heff ik kennt
nich allens weer so week
wenn Mudder jaagt un rennt.
Uk wenn dat Sehnen in di blifft
na de guden Kinnertiedendaag
geev veel, wat dat Erinnern nich behaagt.
Weer geern so jung as de lütt Jung
vun Angst un Sorgen frie
harr geern een leve Oppassung
villicht find ik de bi di.
T.u.M.V.I.
