Alfstraat - dor stunn ik mit mien Waag, töövt op een Kolleeg, de mi'n por ole Platten verkopen wull, keek hooch na de Marienkark un dach, wo geern ik doch in disse Stadt ween bün. Nu al 30 Johr. Dat Leed "Weer so geern in disse Stadt" kreeg ik nich mehr trecht, harr vörher disse Lex opschreven, de uk ganz natürlig is na 30 Johren an een Stääd, op de eene Arbeit, wo nu annern dat Leit hebben un de na een anner Richt marscheeren mögen un de ik ehrer in de Weg stah.Man mi fählt je doch de Moot, dat Leven un sik sülven noch eenmol in de Hand oder an de Hand to nähmen, so geihst denn wieter un kriggst nix mehr trecht vun all dat, wat villicht anners mol möglich ween is. Een vun mien feine Kollegens harr we'r jüst wat lehrt över de Wöer, de een egen Wohrheit ünner dat, wat dor seggt warrt, oplüchten laten un dor kunn een sach uk so sien Gedanken maken. Mien Kolleeg keem. he wieste mi de schöne Wahnung, de 1957 betrucken un nu opgeven wurr, allens püük un fein, allens an sien Stääd, man nu weer't vörbi. Mudder kummt nich mehr torüch.
Versöök dat lostolaten.
Versöök dat, smieten weg.
Will nix Nieges mehr anfaten
föhl, ik bün dor nu mit trecht.
Versöök dat to vergeten
wat ik mit mien Leven wull.
Will dor nu nix mehr vun weten
heff dor de Nääs vun vull.
Lohnt sik nich "Worum?" to fragen.
Lohnt sik nich un denken na.
Lohnt nich mehr, wat anners wagen
warrt Tiet, dat ik nu gah.
Versöök, mi keen Kopp to maken
över wat mi nich verschääl.
Chott, dat weern dusend Saken
nich mol mien Dröme bleven heel.
Versöök dat, nüms wat vörtoleegen
un so doon, as weer allens fein.
Heff dor midlerwiel nix gegen
dat Licht vun mien Stuuv hier uttodreihen.
Versöök dat noch, een Dör to finnen
wo ik ruut aam ut disse Laag.
Funn vun ganz alleenig rin
annern Weg heff ik nich waagt.
Versöök dat so lang uttoholen
bit een anner seggt, nu kaam.
Leeg warrt seker dat Betahlen
harr'k blots mehr Gudes daan.
T.u.M.V.I.
