Herz der Finsternis - dat Book heff ik al köfft, de Film dorvun - Apocalypse now - deelwies ankeken, man dat bruuk ik egentig nich mehr läsen oder wieterkieken, denn in mien Drööm hüüt Nacht weer't, as weer ik in een anner Leven bi de Minschenquälers in'n Kongo ween. Wo kann't blots angahn, läävst in Freden, hest frie, de Vörjohssünn mag gor nich opholen mit't Schienen, wat schall denn de dore Gewalt in mi binnen? Mol sehen, wat ik een Nach mol vun disse Dag hüüt drömen warr, de harmlos weer; mit de Jung dör Hamborg schumpeln, dat hett mi düchtig Spaaß maakt; de poor Schanzen-Bagaluten, de nich ganz bi sik weern, laat ik mol weg; de Tierra Tapas, de't dor to eten geev, warr ik mi uk nie un nümmer nich nochmol bestellen, de beiden Inkasso-Keerls leet ik in Ruh vör sik hen brösen un braschen;op'n Flohmarkt achteran heff ik uk düchtig Geld spoort, dat "Fettes Brot"-T-Shirt för de Jung kunnen wi natürlig nich umkamen laten. In de Marktdstraat heff ik Herr von Eden persönlig dör't Finster an't Wogen un Pütjern sehen un een feine Platte vun de Mills Brothers köfft, de ik in een anner Leven geern mol hört harr mit een grote Orchester un pipapo. Op de Rüchweg in't Blatt keken un heff dat utholen, wurr nich mol giftig dorbi. Un wenn'k hüüt noch as för een Johr in den Mai danzen gahn schull, as ik't verleden Johr versöcht heff, is't binah as in dat hiere Leed, wat ik egentlig nie späält heff, villicht wiel't so scheußlig harmlos is, villicht, wiel'k betern heff, villicht wiel'k dat ümmer we'r vergett. Nu aver nich. Denn dat is so dicht bi de Wohrheit, wegen de letzte Stroph, dat een sik wunnern kann. De Mai hett't maakt, verleden Johr.
Weg mit de Mantel, weg mit de Mütz
nu geiht at avers los.
Ruut mit de Stoff, ruut mit de Muff
frische Blöme in de Vaas.
Un de Olen un de Jungen
de sünd we'r vergnöögt
trurig blifft alleen blots de
de dat noch lang nich glöövt.
Winter is vörbi
Fröhling treckt in't Land.
Un ik bün bi di
de ganze Summer lang.
De Nach is kort
de Sünn kunn morgen schienen
un ik weer so froh
kunn'k hüüt avend na di.
Un de Deerns, de promeneeren
wiesen, wat se hebben.
Un de Junges imponeeren
so is dat ümmer ween.
Schallst mol sehen
wo gau dat geiht:
Se nähmt sik bi de Hand.
Dor haakt sik in
wat sik versteiht
un fangt to leven an.
Winter is vörbi
Fröhling treckt in't Land.
Un ik bün bi di
de ganze Summer lang.
De Nach is kort
de Sünn kunn morgen schienen
un ik weer so froh
kunn'k hüüt avend na di.
Leeder hört man överall
uk lachen kann man we'r.
Alleen to ween is nich mien Fall
dorum söök ik mi een Deern.
Mit de gah ik op't nächste Fest
un dor bün ik nich bang.
Wenn se nix för mi över hett
haal ik mi een frische ran.
T.u.M.V.I.
