Schweigekultur - dor heff ik leider oder villicht uk to'n Glück nich so scheußlig veel vun aarvt, sunst weern disse Blog un de Leeder dorto natürlig uk anners utfullen. Heff al to'n anner Tiet een Leed maakt, wo sik "swiegen" op "sitten blieven" riemeln dää, aver dat Leed heff ik nich so richtig ferdig kregen. Dat hiere is uk noch nich ganz un gor dördeklineert, aver stellt een schönen un guden Moment in men Leven op't Podest, un so schall't sien. Heff jüst an't Telefun dat Wuchenend un de erste Warkdag vun disse Wääk bilanceert, un dor weer düchtig veel Sünnschien binnen, wat nu nich heeten deit, wat ik dor nu guud mit umgahn bün. Heff hüüt aver veel tofreden Gesicher sehen, op de Bühne, wo lütte un grote Kinner een Singspääl opföhrt hebben, wat "Löcher" heeten dää. As de de Kinner as Zippel un Sünnschienbloomkeern verkleed över de Bühn leepen, full mi Darbohne in, wo ik dree Heften vun mien Kinnerkumpel Kurt kregen heff. Darbohne fohrte um de Welt mit Idee un noch een mehr, dreep vun Poseidon bit to de Minschenfretters alles, wat een op so'n Reis bemöten deit. Dat paßt natürlig uk to de plattdütsche Besöök güstern vun dat Raathuus in Hamborg, wo se sik de Scheep ünner Seils un Damp an de Wände maalt hebben. Kunn in'n Festsaal dat Wappen vun de egentlige Königin vun de Hanse nich finnen, hebben se sach verstaken ünner "ferner liefen". In'n Tatort maakten se sik över de Regionalfarven vun de Dialekten her un ik heff nu ut tweete Hand höört, wat de Sitputz weern. Man wo dat dor um geiht, dor will ik lever vun swiegen.
Schschsch - op eenmol is't so still
weil mi rein or nix mehr infallen will.
Schschsch - fraag mi, wat dat bedüüd
sitten still tosamen nu al een Tiet.
Schschsch - nu is't binah to lang
wat dorna kummt, wat dor an hangt?
Schschsch - un warrt mi bald to dull
överlegg verbiestert, wat ik seggen wull.
Wat weten denn de Wöer vun Lust un Leev
wo ik jüst so veel vun heff?
Wat weeten denn de Wöer vun Leev un Lust?
Kummt de Moment, wo du meist lever swiegen schullst.
Schschsch - Heff ja de ganze Avend
na di hen schaarst, prahlt un brööst un daan.
Schschsch - de Ogenblick, mi dünkt, is dor
wat vun mien Prahlen is överhaupt noch wohr?
Schschsch - nu sünd wi twee musenstill.
Kannst du denn nich ahnen, wat ik seggen will?
Schschsch - heff't in Gedaken so veel öövt
nu sitt ik stuur un still, wo ik dat jüst lääv.
Wat weten denn de Wöer vun Lust un Leev
wo ik jüst so veel vun heff?
Wat weeten denn de Wöer vun Leev un Lust?
Kummt de Moment, wo du meist lever swiegen schullst.
Hören dat Ticktack vun de Klock
hören dat Rüscheln vun dien Rock
wo'k dat Glas stell op den Disch
wo'k mi de Sweet den Kopp langs wisch
de Aten in mien dröge Mund
un dat Slucken vun de Tung
un dat Puckern vun mien Hart
wat ja ümmer luter warrt.
Schschsch - ik hool dat nich mehr ut
faat dien Hand un spöör dien Huut.
Schschsch - is, as bleev de Klock nu stahn
as wurr de Welt nich wieter gahn.
Schschsch - vun nu an warrt de Welt sik anners dreihen
een niege Wind dör mien Leven weihen.
Schschsch - bruuk nu nich mehr op to luern
dat Swiegen, dat kunn ewig duern.
T.u.M.V.I.
