Kompliment -dat kreeg ik seggt vun de Produzent un Arrangeur vun mien Ariola-LP, as he dat Leed hört harr; dor weern mi doch'n poor Akkorde toflagen, de wat anners klungen as de Leeder, de ik vörher un dornah maakt heff: Een tweete in de Oort heff ik uk gor nich versöcht, dach, dat kunn ja uk so we'r lücken. Vör Lüüd späält heff ik disse Leed so guud wie nie, mol dor weer keen gude Klaveer oder ik weer bang, de Lüüd kunnen blots noch de rasanten Songs verdrägen, mit de ik normalerwies mien Programm afsluten do. Güstern in de Lichtwarksaal in Hamborg weer't anners. Dat weer noch eenmol een Avend, de so rund weer un mi ganz veel bedüüd, weil jüst uk Frünne kamen weern, de mi as plattdütschen Künstler veel ünnerstützt hebben. Un denn de dor herrlig Flügel, de sik lichter spälen dää, as ik vermoden weer, so hett dat paßt. Hüüt morgen dacht ich sogoor, dat kunn villicht uk'n Oort Afscheed ween, de sik so oder so een Dag mol fügen warrt. Wenn't so utgahn deit oder utgahn is mit disse Leed an dissen schönen Avend, över de ik al an een anner Stääd schreven heff, denn bün ik dor uk nich bang vör. Dat Leed is ja sogoor mol "covert" wurrn, een anner Künstler hett sik dat annahmen un een dütsche Text dorto maakt. Hett nich so guud lückt, denn se, dat weer Johanna von Koczian, hett sik nich wieter vun de plattdütsche Vörlaag wegbewegt; dat mußt du aver, wenn dat richtig guud warrn schall. Weer uk so wat vun ennerlei, denn uk ehr Platte is nich inslagen; se harr ja een Hit hatt mit "Das bißchen Haushalt". Dat se dat överhaupt maakt hett, weer de Ariola-Mann Ehmcke to danken, de mi domols veel to veel verspraken harr; denn mit de "Cover-Versionen" schull je dat grote Geld op mi tokamen. Wenn James Last erst een Leed vun mi spälen wurr, schull ik ut'n Snieder ween. Man wunnerst di, wat se domols so'n Grabben mit mien eenfachen Leeder vörharrn un sik so wat uträken muchen; wunnerst di aver nich, wat ik dat 'n Tietlang glöövt heff un ik denn erstmol dormit klorkamen mußt, dat dat allens nix wurr. Fleitjepiepen. Ennerlei; disse Leed is un blifft schön, nu, wo ik so oolt bün, dat ik uk Vigelien-Musik beter verdrägen kann, is mi de Titel noch mehr an't Hart wussen. Dat Afscheednähmen hörte uk domols in de 70er Johren al to mien Leven, keem mi hart an, weil dat ja uk mien Mudder un mien Vadder hart ankeem un ik de Insel as junge Minsch dör un dör "läävt" heff. Sodennig weer't uk so meent, uk wenn't'n bet veel Föhlen in sik driggt. Is aver uk ut een ganz anner Tiet. Ik stell keen Film oder wat anners dorto rin: De Nummer is op mien LP, mit de Rechte, dat is so'n Saak, uk wenn se we'r an mi trüchfullen sünd, hett de Opnahm liekers Ariola betahlt.
De letzte Runde geiht op mien
Räken, dat mutt allens sien
wat noch to betahlen weer.
Een lerdig Glas un uk dien
laat wi trüch un de Maand'nschien
wiest uns de Weg to't Meer.
Tüüssadüüss, mien Fründ
ik gah in de Stadt
un kaam so gau nich we'r.
Paß op di sülvst un spoor di wat
du sühst mi woll nie mehr.
Laat uns noch eenmol an de Diek
dor staht wi un ik kiek
un grööt de Blanke Hans.
Un is dor Ebb, grööt ik dat Watt
un is dor Floot, dann grööt ik dat
grööt de Meev, wenn du dat kannst.
Tüüsadüüss, mien Fründ
ik gah in de Stadt
un kaam so gau nich we'r.
Paß op di sülvst un spoor di wat
du sühst mi wull nie we'r.
Villicht dat jem dat geiht so as mi
mit een oole Melodie
de man nich vergetten kann.
Klingt ümmer schön un nieg
sing ik blots vör di
un nu geev mi dien Hand.
Tüüsadüüss, mien Fründ
ik gah in de Stadt
un kaam so gau nich we'r.
Paß op di sülvst un spoor di wat
du sühst mi wull nie we'r.
T.u.M.V.I. um un bi 1978
