Kopp hoch - blots wenn dat so'n Sneedrieven is as hüüt um de Middagstiet, kannst uk mol mit'n Minsch tosamenstötten, denn Jem mögen beide nich liekut kieken un sik de Snee in't Gesicht weihen laten. Dorbi gifft in de Giebelstadt mehr as een Grund na baben to kieken; kunnst binah seggen, gifft söven gude Gründe dat to doon, denn dat sünd de söven Toorns, de Du vun wiet weg sühst, de se we'r opbuut hebben na de Krieg, wat een de Stadt we'rkennen kunn na all dat dor Brand un Bomben. Sünd sach de Toorns, de mi na disse Leed henföhrt hebben, villicht aver uk de Stünnen, de ik sünnerlig in'n Dom torbröcht heff, wo mien Kinner döfft un de Jung kunfermeert wurr. Dat is mien Nummer Een vun all de Gebüde hier in de Stadt. In'n Dom heff ik güstern vörmiddag luert op de jungen Lüüd ut Frankriech, de ehr Rallye dör de Stadt hier afsluten schullen. Versöchte al in de dor lütt Tiet alleen 'n bet wat optoschrieven: Witt un hooch/ Gewicht vun so veel Johren/ so veel wurr buut/ so veel verloren... Keem nich recht wieter, harr nich noog Ruh. Man hüüt morgen weer mi nadenkern to Moot. Heff mi fraagt, wat't nich Tiet weer, mi nich blots mit mi sülven, mit de Welt, man uk mit den Herrgott to verdrägen. Kannst dat eene ohn dat anner hebben? Bün dor nie ganz ehrlig ween, mol to bang, mol to stolt, mol to muksch un nu dat een un anner Mol uk inverstahn.
Kunn'k de hoghen Häven sehen
so'n beten mank de glöven ween
verdrägen, wat de Swarte seggt
utholen, wenn he de Hand opleggt.
Kunn'k de Herrgott neegher sehen
in de Reegen mank de annern ween
wußt, wat hillig ist, wat fraam
an de Wohrheit lütt Stück rantokamen.
Kunn ik mol de Freden spören
wenn't een gifft, nich glieks verleeren
geven to un laten to
wat ik hier nerren krupen do.
Kunn'k in mien lütten Kopp hier binnen
dat Maat för dat Geweten finden
wat Sünd is, Schuld is, wat vergeben
in't düster Hock, in'n hellen Häven.
Kiek na nerren op't Papier
wat bören denn de Wöer hier
wagen dat un fragen dat
holen't ut un glöven dat.
T.u.M.V.I.
