Hochtietsmuskanten - mehr mutt ik gor nich seggen, um de Minschheit to verdüütschen, worum ool Ipetähn so'n Riemelmaschien wurrn is. Dat kummt vun Oma ehr Siet ut de koole Heimat; dor fohrten se vun Hochtiet na Hochtiet un hebben dor sach dat een un anner fröhlig Leed tohopenkalabüstert. Broer much dat nu rein gor nich, dat dor Aarvdeel, aver dat full mi eerst wedder in, as ik em to sien tweete Hochtiet uk gau mol twee Sieden opseggt harr.De eenzige Nadeel vun so'n Talent, wenn't denn een is, Du büst to gau trecht mit een Leed, maakst lever glieks een frische un geihst de Fissel-Arbeid ut de Weg. Erbarmung - so is dat nu mol. Ehrer ik denn so vör luter Gruveln gor nix to Popier bringen do, warrt dor noch mol'n lütt Winterleed vör't Opstahn henkliert un mit so'n beten Hen un Her twüschen C F un G versungen un verspäält.Koolt is't, man Fridag is nu endlig'n Frie-Dag.
Winter's dor un wiest uns, wat he kann
dat's allerhand, dat's allerhand.
'n Barg vun Snee haalt he vun ganz wiet ran
dat een man blots noch sinnig wieter kann.
De Küll vundag kennt wi binah nich mehr.
so veel tocht dat vun alle Sieden her.
De Aben schafft rein gor nich, wat he schall
un't Petrolejum is düer un bald all.
Winter's dor un nix is mehr ganz licht
all dat, wat wi vörhebben, egal op lange Sicht.
Schient, as wenn he erstmol överleggt
ehrer he uns lett un dat Leven kriggt sien Recht.
Dat Ies deckt to, wat vör'n poor Maand noch bleuht
un süht nich ut, as wenn't sik gau weg bewegen deit.
Mött ünnerkrupen unner Decken, ünner't Dack
an't besten mit een anner, de Di fast inpackt.
Winter's dor, de bang is, flüggt ganz wiet
as kennt dat Minschenleven blots noch Summertiet.
De mehrsten vun uns, de holen't ut un blievt
weil't för ehr keen Grund to't Utneihen gifft.
De Luft is kloor un maakt uns sinnig mööd.
Dat Talliglicht, de Grog, allens rüükt so sööt.
Geiht so gau, de Oogen warrn Di swoor.
Kaam gau to Bett, wi späält Sylvester un Niejohr.
T.u.M.V.I.
