Dat "Deit mi leed" heff ik jüst al in een e-mail an mien Lübecker Frünne schreven, heff doch eenfach över dat Geschinke-Kopen een Punsch-Rendez-vous vergetten, regelrecht, över de Saken, de ik köfft harr un inpacken wull, ganz un gor dat Programm loslaten, wat ik noch op de Zettel heff; wo kunn ik mi inbilden, dat dor uk noch een frie Avend över weer, dat dörvst nich glöven; de Jagd vör't un na't Fest geiht wieter. Aver leed deit mi't doch, uk wenn'k gor nich so scharp mehr bün op Wien, Füertangbowl un Füeravend-Beer, denn för't Utdunen achteran is mi de Tiet eenfach to schaad.
Een "Deit mi leed" för disse Gelegenheit heff ik noch nich schreven un ik heff mi so un so vörnahmen, mi uk mol dat Recht op'n un Tüffelie gönnen, sunst harr ik yakuzamäßig bald gor keen Fingers mehr an de Hand un kunn de Leeder gor nich mehr spälen, vun de ik ümmer un överall un sünnerlig hier in mien Blog mit "T.u.M.V.I." prahlen do, ik harr se dicht, sungen un schreven. Dat hiere dör un dör sinnig un trurig Leed is dat erste, wat ik mit mien lütt Mini-Disc-Apparaat opnahmen heff. Dat weer 2005; leider kann'k de Opnahmen so nich för den Blog bruken; schull se we'r ganz nieg inspälen. Aver wurr ik den Ton vun domols noch henkriegen? Ik glövv nich.
Deit mi leed
ik weet
harr ik nich seggen schullt
un heff dat egentlig nich wullt.
Deit mi leed
ik weet
all de doren Wöer
segg ik nu nich mehr.
Deit mi leed
ik weet
nähm se nich so swoor
as ik se sä
meent ik
weer wohr.
Dat beten Tiet
wat wi noch hebben
dor schall keen Striet
mehr bi uns ween
Dat beten Tiet
wat uns noch blifft
du büst doch allens
wat ik heff.
T.u.M.V.I.