Walking on Thin Ice - so heet een Leed vun Yoko Ono, wat ruut keem, as för 30 Johren ehr Mann un unse Idol John Ono Lennon hernahmen wurr. Wat harr dat allens schön wietergahn kunnt, man dor keem nix na, un eenmol heff ik noch in de fröhen 80er Johren an mien Flügel setten un disse ruhige Leed trechtmaakt, wat nu rein gor nix vun dat hilde un scharp inspäälte Leed vun Yoko harr. Liekers meent ik al domols, de stüttig Weg wurrn wi nich ümmer all tohopen langsgahn könen. Midlerwiel hett uns all mol drapen, dat wi inbraken sünd un nich heel vun de eene Kant na de anner keemen. Vun de Dag hüüt lohnt keen Snacken, kunn dat Hamburger Hochgeföhl nich heel na Lübeck drägen. Uk de Musik vun de Beatles Revival Band, de wi in de Fabrik hört hebben, hett nich recht naklingen wullt. So kreeg ik nix beschickt un heff de schöne Dag mit Filme Kieken verkleit. Morgen spääl ik Büro, dat steiht fast.
Wi gahn doch all op ganz dünne Ies
keen Minsch, de weet, wo lang dat höllt.
Wi gahn op langs un warrn nich wies
wo dat so steiht um disse Welt.
Ik hör Di seggen
wi kamen langs.
Af un to bün ik so bang.
Wi gahn doch al op ganz dünne Ies
keen Minsch kann seggen
wo lang dat höllt.
Ik denk an de Familie, an mien Fru
an mien Öllern, an dat Kind.
Much geern weten, segg,
wolang wi wull noch tohopen sünd.
Hör Di seggen
wi kamen langs
man af un to bün ik so bang.
Wi gahn doch all op ganz dünne Ies
keen Minsch, keen Minsch
kann seggen, wo lang dat höllt.
T.u.M. V.I.
